Με συγχωρείτε, θα βρίσω...

Εγώ και η τηλεόραση δε τα πάμε πολυ καλά... Αντιθέτως ο άντρας μου και η τηλεόραση, και εσχάτως ο διευθυντής μου και η τηλεόραση τα πάνε άριστα... Εχω λοιπον μια τηλεόραση ανοιχτή το πρωί στο γραφειο -και μια το βραδυ στο σπίτι; Γιατί; Αφού το ξέρετε οτι εκνευρίζομαι....

Και ακούω τον ενα καραγκιόζη να τάζει αρχικά αποζημιώσεις στους πληγέντες και σε αυτούς που χάσανε μέλη της οικογένειας τους... Ωπα ρε μεγάλε, πόσο κοστολογείς δηλαδή τη ζωή του δικού μου ανθρώπου; Και ναχεις στο νου σου οτι οι Πυργιώτες βαράνε ε; Ασε που μάλλον λάθος εκανε τη σουμα, και δεν εχει υπολογισει οτι κατω απο τις σταχτες ο αριθμός μπορεί να γινει και τριψήφιος... Και που μιλαει και σε Ελληνάρες, οι οποίοι κακά τα ψέμματα, δεν αποκλειεται να φουντάρουν και το γκρινιάρη τον παππού στη φωτιά να πάρουν την αποζημίωση... (τι; δεν γίνονται αυτά; Είστε σίγουροι; Και με ολο το συμπάθειο, έχω και πολλούς φίλους Πυργιωτες αλλα ξερετε τι ακουγεται... οχι που δεν ειμαστε τα ιδια σκ... ολοι δηλαδή!)

Κι έρχεται τώρα το κερασάκι στην τούρτα.... Πανω παραθυρα δημοσιογράφοι -στο ρετιρέ- δεξι παράθυρο να βλέπουμε Live να καίγεται δεν ξερω και γω τι πια, κατι απο ελλάδα στα καρβουνα παντως, κάτω παράθυρο -υπόγα, σας εχουμε στριμώξει- δυο γαιδούρια να λένε... Ο ένας έλεγε οτι ο άλλος ητανε άχρηστος, κι οτι αυτοί θα ξαναφτιάξουνε τη χωρα (αφου πρωτα θα παραλαβουνε "καμμένη γη", κι άντε έτσι που τα κάνανε να πούμε οτι έχουνε κι άδικο δηλαδή...). Ο άλλος έλεγε οτι αυτοί έχουν ήδη εξαγγείλει πρόγραμμα βοηθείας για τους καμμένους -αυτά που λέγαμε οτι έταζε ο καραγκιόζης, πετα τον παππού στις φλόγες κλπ- και θα το υλοποιήσουν αμέσως μόλις γίνουν κυβέρνηση... Τι λες βρε βόιδι; Το χαζό μου μυαλό το μεταφράζει: Ψήφισέ με για να σε αποζημιώσω.... Και που ξέρω βρε ζώον -τι μου φταίνε τα ζώα, αλλά να μη γίνω και αισχρή- αν δε με έκαψες ακριβώς γιαυτό; (Βλέπουμε και Μπέκα εμείς οι Ελληνες και πονηρευόμαστε). Ξερεις τι λένε σε κεινα τα χωρια που κάηκαν, εδω και πολλά χρονια; "Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω μέλι" (ναρθουνε μετα να σε φανε οι μυγες ενα πράγμα). Και δώς του δίπλα το πλάνο με τις φλόγες και τους ανθρωπους, πολίτες και πυροσβέστες, να παλεύουν με το λιγοστό τους νεράκι απέναντι στο δράκο... Και δως του οι δυο γάιδαροι να μαλώνουν στον ξένο αχυρώνα -που καιγόταν κι ολας- απο τα αιρκοντισιονάτα γραφεία τους, ποιος θα κάνει πιο πολλά για τους καμμένους... Θα κάνει... Γιατί ως τώρα τίποτα δεν έκανε.... Κι αντί για διαφημιστικό διάλλειμα να πέφτει εκείνο το ελλεινο σποτάκι με τις σκηνές και τα βίντεο απο ανθρώπους απελπισμένους που κανεις δε τους ρώτησε αν ειχαν όρεξη να γίνουν διαφημιστικό τρέηλερ ταινίας τρόμου.... Κι αντε παλι πισω, γυρω γυρω στις φωτιές, και ανθρωποι απελπισμένοι να παίρνουν τα κανάλια -αμ και ποιους να πάρουν, τους γαιδάρους; αυτοί ειναι απασχολημένοι να τσακώνονται ποιος θα τους αποκαταστήσει καλύτερα "μετά"- και να ουρλιάζουνε οτι καιγονται, και να τους λέει ο δημοσιογράφος, ψυχραιμια, μην πανικοβαλλεστε, τι λες ρε μαλάκα, που ετσι και πάρει φωτιά το υπόγειο των στουντιο θα πηδήξεις απο τον πέμπτο απο την τρομάρα σου; Εβλεπα ενα δημαρχο νομιζω, ενος χωριου που κατακάηκε, την Παρασκευή ειχε μαλλια, σημερα δεν ειχε, ουτε μυτη ειχε, γιατι μπαινοβγαινε στη φωτιά κι έσωνε τους συγχωριανούς... Τούτος ο δημαρχος λετε να μην ξαναβγεί; Κι ας μην τάξει τιποτα οτι θα κανει; Και τουτοι δω οι γαιδαροι που κοστολογούν τα αδέρφια και τις μανάδες, τα σπίτια και τις αναμνήσεις με χιλιάδες ευρώ -που θα τους δώσουν αμα βγούν, γιατι αμα δε βγούν τίποτα δεν ξερουν για το φονο- θα ξαναβγούν; Ε, αμα ξαναβγούν παει να πει οτι καποιοι αλλοι γαιδαροι τους ψηφισαν... Κι αξιζουν μεθαύριο να καούν κι αυτοί σα τα γαιδουρια που καήκανε στα παχνιά.

Αει σιχτιρι συγχίστηκα.... Κλείνω το χαζοκούτι κι ανάβω το καντήλι, δεν έχω κατι αλλο να κανω πια... Το πολυ πολυ να αρπαξει το σπίτι, αλλα τοσα που ταξανε τα γαιδουρια οτι θα κανουν αμα καω κι εγω, χαλάλι....

Την Τετάρτη, στις 29 του μήνα, στις εφτά η ωρα στο Σύνταγμα, φέρτε οτι μπορειτε να μαζέψετε απο αποκαίδι... Να το καταθέσουμε και πάλι αντι στεφάνου... οχι ολα ομως.... κρατήστε μερικά να τους τα βάλουμε μεσα στους εκλογικούς φακέλους, και μερικά αλλα να τους ταχυδρομήσουμε.. για να δουν πως ειναι το κάρβουνο απο κοντά δηλαδή, μην μείνουν και με την απορία....

Εγκατάλειψη..

Πήγα σήμερα επίσκεψη σε φίλους... Στο Μενίδι... Και απο το μπαλκόνι τους, έβλεπα το απέναντι μπαλκόνι, το καημένο το λυκοσκυλάκι ξαπλωμένο μπροστά στο κάγκελο... Το μπαλκόνι χωρισμένο στα δυο, να μην ενοχλεί ο σκύλος τον αφέντη οταν έβγαινε έξω να καθίσει.. Να νιώσει καλά την απομόνωση του... Αυτη την κατάσταση τη βλέπουμε κάθε μέρα μου είπαν οι φίλοι.... Εκει ειναι μόνιμα παρατημένος... Δε βγαίνει βολτα και κανείς ποτε δε καθαρίζει το χωρο... Ο σκυλάκος απο ενστικτο λερωνει σε ενα συγκεκριμενο σημειο οπως βλεπετε, για να διατηρησει το χωρο που κοιμαται -και που περιμενει το αφεντικο του- καθαρο...
Καποια στιγμη το αφεντικο φανηκε στο δρομο, καβαλησε τη μηχανή του... Ο σκυλάκος τέντωσε το λαιμό του και τον κοίταζε... Τον κοίταζε μεχρι που τον εχασε απο τα ματια του... Υστερα γύρισε πισω, μυρισε τα αδεια πιατάκια του... Ουτε νερό, ούτε φαί... Τα τίναξε πέρα δωθε, τα χτύπησε κατω για να σιγουρευτεί... Τίποτα.. Εκανε δυο βολτες στο στεναχωρο μπαλκόνι και ξαπλωσε να περιμένει το αφεντικό του... Τον είχε σωσει λεει απο κλεφτη καποτε.. Και τωρα το αφεντικο του τον ευχαριστει....
Κατα το μεσημερι η γειτονισσα απο πανω κατεβασε το λαστιχο και του εριξε λιγο νερακι... Αυτα ειδα σημερα... Στην γωνία Ναπολέοντος και Γ.Λαζάρου στο Μενίδι.. Η φιλοζωική λεει δεν μπορει να κανει κατι, το σκυλι ειναι δεσποζομενο... Εγω ευχομαι καποια στιγμη να πηδηξει το καγκελο και να κοψει τον αφεντη του κομματια... Αλλα και παλι, κακός θα βγεί ο σκυλάκος ο κακομοίρης, είμαι σίγουρη...

"Αγάπη μου"

Ποτέ δε με είπες "αγάπη μου".. Ούτε "κοριτσακι μου, κουκλίτσα μου" κι όλα αυτά τέλως πάντων που λέγονται ανάμεσα στα ερωτευμένα ζευγαρια... Δεν ξέρω καν αν υπήρξαμε ποτέ ερωτευμένοι.. Εκείνο το στάδιο με τα ροζ συννεφάκια, με τα κοιτάγματα στα μάτια και την προσμονή πάνω απο το τηλέφωνο, δεν το ζησαμε ποτέ... Ελάχιστες φορές μου είχες φέρει κάποιο δώρο, σχεδόν ποτέ δεν πλήρωσες το ποτό μου... Έβλεπες αλλους να το κάνουν, έβλεπες αλλους να με φλερτάρουν, με παρακολουθούσες μέσα στις σχέσεις μου, ήξερες πως κάποτε είχα αγαπήσει πολύ, όμως εσύ ποτέ δεν έκανες τίποτα... Το μόνο πράγμα που έκανες τόσα χρόνια ήταν να είσαι απλά εκεί... Περισσότερο θεατής. Κάποιες φορές συμβουλάτορας, σπάνιες, γιατί ήξερες καλά πως στο τέλος κανένα δε θα ακουγα παλι και του κεφαλιού μου θα έκανα... Με περίμενες όταν γύρναγα κουρασμένη, τσατισμένη, λυπημένη... Ησουν αυτός που θα μάθαινε πρώτος την ευτυχία μου, και ο ωμος που θα ηταν παντα εκει για να κλάψω.. Μετά την τελευταία σου απογοήτευση, που μας είχε στοιχίσει ξενύχτια και κουβέντες ως το πρωί, δεν είχες κάνει άλλη σχέση... Σε είχα ρωτήσει κάποτε, και μου είχες πει οτι κουράστηκες, ότι τελικά θα περίμενες να έρθει η κατάλληλη.. σου είπα ότι θα γεράσεις να την περιμένεις και μου είπες οτι δε σε πείραζε..

Και μετά κάποια στιγμή, κουράστηκα και γω... Είχα βαρεθεί πια τους έρωτες, το πάθος, ολο αυτό το ροζ σύννεφο που ξεφούσκωνε και με αφηνε να σκάσω σαν καρπούζι στην πραγματικότητα, γεμίζοντας τον τόπο με τα κατακόκκινα κομμάτια της καρδιάς μου... Είχα κουραστει να μαζεύω τα κομμάτια μου τα βράδια που καθόμασταν μαζί και προσπαθούσες να μου δώσεις κουράγιο, ειχα κουραστεί απο όλα, κι είπα να κάνω ένα διαλλειμα... Και κει, στο διαλλειμα, πίναμε καφέ στο άλσος και σου έλεγα οτι ολοι οι αντρες τελικα ειναι τα ιδια σκατά, οτι δεν υπάρχει γαλάζιος πρίγκηπας παρα γαλάζιος καπνός τσιγάρου στο τελος που καταλήγεις μονη σου να κοιτάς το ταβάνι, στα έλεγα σα να τα έλεγα σε μένα, κι ας ήσουν εκεί όλο το τελευταίο διάστημα να προσπαθείς να στηριξεις το ταβάνι πάνω απο το γερμένο μου κεφάλι, εσύ κι όχι τα τσιγάρα μου, κι ας μη το είχα καταλάβει ως τότε...

Και πάνω στην κουβέντα σου ειπα "ευτυχως που έχω και σένα", και συ πολύ απλά μου είπες "τοτε γιατι δεν με παντρευεσαι;". Γέλασα θυμάμαι, και ίσως να ήταν σκληρό αυτο.. Δεν ειπες τιποτα περισσότερο, και την επόμενη μερα με ρωτησες αν σκεφτηκα αυτο που ειπες... Σου ειπα οτι εσυ περιμενεις να ερθει η καταλληλη, ετσι δεν ειχες πει; Ναι, αλλα αυτη η ερμη εξακολουθει να χτυπαει το κεφαλι της στους τοιχους και να μη βλεπει την πορτα μου απαντησες...

Και ετσι απλα γιναμε ζευγαρι.. οχι δε τα φτιαξαμε ποτε, αρραβωνιαστηκαμε κατευθειαν... Επεσαν ολοι πανω μου να μου αλλαξουν γνωμη.. Πως θα ζησω εγω με σενα... Που εχω τους φιλους μου και τις παρεες μου, που εισαι μονοχνωτος και κλειστος, που ειμαι κοινωνικη και εισαι αμιλητος.... Εγω ομως ηξερα οτι ειχα ζησει κιολας πολυ με σενα... Τα βραδια που οι φιλοι κι οι παρεες ειχαν φυγει, και δεν υπήρχε τιποτα πια να πω, κι ουτε λογος για να το κανω...

Τη μερα του γαμου ηρθες και με πηρες απο το σπιτι και πηγαμε μαζι στην εκκλησια.... Τοτε το βρηκα πρωτοτυπο, χρονια μετα μου ειπες οτι δεν θα αντεχες την αγωνια αν θα εμφανιζομουν ποτε, αν την τελευταια στιγμή δεν εσβηναν ξανα τα φωτα απο το μυαλο μου οπως κανουν συχνα πυκνα κι απλα εμενα σπιτι μου με τη βοτκα, τα τσιγαρα και τη μουσικη μου... Δε το ειχα σκεφτει ποτε οτι θα ειχες τετοια αγωνια...

Και μετα, ηταν που κατι δεν πηγαινε καθολου καλα... Ηταν που εχασα τον εαυτο μου κι εγινα κατι που δεν ηξερα οτι ημουν...

Καθε μερα μαγειρευω πατατες... καθε μερα μαγειρευω πατατες...

Ακουγα την Κατερινα να φωναζει στο κεφαλι μου... Εβλεπα ζευγαρια να φιλιουνται και να αλλαζουν λογια τρυφερα κι εκλαιγα.. Και τα φωτα εσβησαν, και γω εφυγα... Και συ το καταλαβες.. Αλλα οπως εκανες παντα, εμεινες εκει... Μονο που μου εστειλες στη γιορτη μου κατι λουλουδια -ποσο φωναζε οτι ειχες ζητήσει για πρωτη φορα τη βοήθεια φιλων, ποσο φωναζε οτι οι φιλοι δεν με ηξεραν καθολου, η δε σε ηξεραν καθολου... Κι ενα σημειωμα.. Ατεχνο, απλο... "Σαγαπω δεν θελω να χωρισουμε". Ποσο παιδικο ηταν εκεινο το συνηρρημενο σ'αγαπω... Δε γυρισα... Όχι τοτε.. Περιπλανήθηκα ξανά, ανέβηκα σε ροζ σύννεφα και ξανασκασα στη γη, μαζεψα τα κομματια μου για να ξαναπροσπαθησω... και τοτε ειδα την πορτα...

Ησουν εκει... οπως ησουν παντα... Και ήσουν εσυ που ζητησες συγγνωμη, εσυ που μου ζητησες να κανω υπομονη, εσυ που υποσχεθηκες να προσπαθησεις να αλλαξεις... Να γινεις τρυφερος, να φτιαξεις το ροζ συννεφο.. για να μην ξανασβυσουν τα φωτα στο μυαλο μου και να μην ξαναφυγω..

Δεν θελω να αλλαξεις... Δεν χρειαστηκε να αλλαξεις... Τωρα ξερω.

Δεν εχει σημασια που δε μου ειπες ποτε λογια τρυφερα.. Δεν εχει σημασια που πολλες φορες προτιμας τον καναπε και την tv απο μια βολτα στο καλοκαιρινο βραδυ... Μου το ειχες πει τοτε που ξαναγυρισα... Εχω φτερα και θα πεταξω... αλλα παντα θα ξερω οτι γυρνωντας απο τη βολτα μου, θα σε βρω εκει... να περιμενεις να σου πω τι γινεται εξω στον φωτεινο κοσμο και στον ψηλο ουρανό.. Αυτο ηθελες παντα... μια πορτα για να βλεπεις τον κοσμο... αυτο ηθελα παντα... μια πορτα για να κρυφτω απο τον κοσμο....

Σε ευχαριστω....

Βρέχει....

Βρέχει...

Όταν βρέχει ξεχνάω. Σαν η βροχή να περνάει μέσα από το κεφάλι μου και να ξεπλένει το μυαλό μου.

Όταν βρέχει ξεχνιέμαι. Ξεχνάω ότι μεγάλωσα, ξεχνάω την ασπίδα και το σπαθί μου και κάθομαι απλά κάτω απο τη βροχή όπως τότε...

Μικρή και ευάλωτη, να ξεπλένω τις σκέψεις μου στη βροχή.

Ξέρω οτι δεν πρέπει να με δεις έτσι. Ξέρω οτι πάντα ήμουν εκεί για σένα, πάντα σου έδινα κουράγιο, πάντα έβρισκα τη λύση, πάντα προχωρούσαμε μαζί μπροστά. Ξέρω οτι δεν πρέπει να με δεις να κλαίω, ότι δεν πρέπει να με δεις φοβισμένη κι αβέβαιη, ότι δεν πρέπει να με δεις χαμένη.. Γιατί τότε θα χαθείς.

Γιαυτό και γω, όταν βρέχει, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Κάθομαι εκεί ήσυχα ήσυχα κάτω απο τη βροχή, μέχρι να αρχίσεις να μου φωνάζεις οτι θα κρυώσω, και τότε μπαίνω μέσα. Και σου χαμογελάω. Και η βροχή στάζει απο τα μαλλιά μου, και δεν ξέρεις αν είναι βροχή ή δάκρυα, αλλά δε θα ρωτήσεις και το ξέρω... Δε θες να μάθεις... Θες να είμαι μόνο εκεί.

Και γω θα είμαι εκεί. Γιατί σαγαπάω και δε θέλω να σε αφήσω να χαθείς. Άσε με εμένα να χάνομαι καμμιά φορά. Δεν πειράζει. Αντέχω. Έχω χαθεί τόσες φορές, έμαθα πια να γυρίζω πίσω. Έμαθα να σηκώνω το όπλο μου και να συνεχίζω...

Και το πιο γλυκό είναι ότι το ξέρεις.

Το πιο γλυκό πράγμα που κάνεις όταν βρέχει, είναι να μου φέρνεις ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ και να αποσύρεσαι διακριτικά....

'Ισως γιαυτό να σαγαπάω...

Η καλή η μέρα απο το πρωί φαίνεται...

Μιά ωραία μέρα φαίνεται απο το πρωί.. Όταν έρχεται ο courier να σου φερει τις πολυποθητες και πολυαναμενόμενες επαγγελματικες σου κάρτες, κι ανακαλύπτεις οτι κάποιος στην εταιρεία αποφάσισε να σε ξαναβαφτίσει... Παίρνεις τηλέφωνο και ουρλιάζεις στη γραμματεία, η μάλλον δεν ουρλιάζεις, λες πολύ ευγενικά -γιατι αυτό εκανα- οτι το απογευμα που θα κατέβεις στο γραφείο θα ενημερώσεις απλά οτι με αυτές τις καρτες δε μπορείς να δουλέψεις... και δεν θα ενημερώσεις τη γραμματεία γιαυτό....

Συνεχίζει όταν κατά τις δέκα σε ρωτάνε αν ένα κόκκινο στάρλετ ειναι δικό σου, και σε ενημερώνουν ότι μόλις ενα φορτηγό μάζεψε όλο το αριστερό φτερό σου... Κάνεις καταπληκτικούς διαλόγους με το φορτηγατζή που υποστηρίζει οτι αυτό είναι παλιό, κοίτα δεν φεύγει η μπογιά, το είχες και δεν το είχες δει... Τηλεφωνείς στο autohelp της ασφαλιστικής σου και ο φορτηγατζής λεει οτι θα τηλεφωνήσει στην τροχαία.. Του λες να τηλεφωνήσει και στον Αγιο Χριστόφορο αμα θέλει... Ερχονται ολοι, γελάει ο κάθε πικραμένος, εκτός απο σένα και η ώρα μέρα τραβάει κατά το μεσημέρι...

Ξεκινάς να κατέβεις στο γραφείο, με τις κάρτες που θα μπορούσαν να ανήκουν στην ξαδέρφη σου αλλά δεν έχεις ξαδέρφη Ευαγγελία, άσε που ουτε αδερφή έχεις, το φτερό βουλιαγμένο και τα νεύρα σου τεντωμένα ως εκεί που δεν παίρνει... Κακό απογευμα μυρίζει για την υπεύθυνη του ξαναβαφτίσματος σου... Το bluetooth στο αυτί σου δε βοηθάει την κατάσταση με το να σφυρίζει... Απαντάς.. Κόβεται.. Ξαναπαίρνουν... Είναι ο άντρας σου.. Παίρνεις εσύ αφού το διαολόπραμα δε θέλει να συνεργαστεί...

Και μαθαίνεις ότι η μητέρα του καλύτερου σου φίλου, του αδερφού σου, δεν υπάρχει πιά.. Ότι πήγε να την πάρει απο το σπίτι για να πάνε στο νοσοκομείο οπου συντηρούν με το ζόρι τον πατέρα του με τα σωληνάκια, και τη βρήκε σωριασμένη στο μπαλκόνι.. Και ξαφνικά τίποτα δεν έχει νόημα πια... Ούτε το βουλιαγμένο φτερό, ούτε ο φορτηγατζής που έκανε αρνητική δήλωση, ούτε ο μαλακομαγνήτης που έχουν κολλήσει στο στάρλετ και δεν τον βρίσκεις, ούτε οι κάρτες με το λάθος όνομα... Όλα φαίνονται τόσο μικρά κι ασήμαντα...Και σκέφτεσαι την γυναίκα που ήθελε να πάει τον παπά να κοινωνήσει τον άντρα της με το ζόρι, μη φύγει ακοινώνητος, να τελειώνει μονη της εκεί στο μπαλκόνι... ακοινώνητη η ίδια που τόσο ανησυχούσε για τους αλλους... Και σκέφτεσαι το φίλο σου, και τη δύναμη που θα χρειαστεί... Και σκέφτεσαι, με πόσο γελοία πράγματα ασχολήθηκες όλη την ημέρα, όταν ένας άνθρωπος έσβηνε μόνος του... Όταν ένας άλλος ετοιμαζόνταν να αντιμετωπίσει ενα τετοιο χαμό....

Καλό σου ταξιδι κυρα Διονυσία... Δεν ξερω αν ήσουν καλή ή κακη, έτσι κι αλλιώς τώρα πια δεν έχει καμμιά σημασία... Μόνο δύναμη γιαυτούς που μένουν πίσω έχω να ευχηθώ πια... Και γιατί αυτή η μέρα άρχισε στραβά; νομίζω πως ούτε θυμάμαι πιά...

Θαρθει καιρος που θα αλλαξουν τα πράγματα....

Get this widget

|

Share

|

Track details

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

ακου θάρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές

με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θαρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία.

<

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"

Το τέλος μιας πολεμίστριας..

Η Αμαλία πολέμησε με όσα μέσα διέθετε -και πάνω κι αποσο μπορούσε.. Πάλεψε όχι γιαυτήν, αλλά για μας που είμαστε γεροί και υγιείς, και για όλους εκείνους που ζούσαν το ίδιο δράμα με κείνη.. Και έσβησε πολεμώντας.
Καλό ταξίδι κοπέλα μου, και σε ευχαριστούμε για το μάθημα θάρρους που μας έδωσες.. Ξεκουράσου τώρα, και σου υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε ώστε τα γραπτά σου να μείνουν... Και πιο πολύ για να γίνει αυτό που ζητησες τελευταίο...

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ..Θα πεθάνω λεμε!

Λοιπον διαβασα αυτο...

Το συγκεκριμενο blog γενικως δεν παπαρολογει.... Γενικως ειναι απο τα Blogs που αγαπω κι εχω στη λιστα μου (δε το εχω στα links? παραλειψη, αλλα δυστυχως δεν ειναι η μονη). Το θεμα ειναι το εξης:

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ ΕΝΑ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Η ΠΥΡΟΒΟΛΗΜΕΝΗ ΝΤΑΛΙΑ;

Και γιατι να μην ειναι; Εχουμε δει το ιδιο story σε ενα σωρο ταινιες, σιγουρα ο καθενας μας θυμαται τουλαχιστον μια που ολη η υποθεση να ηταν απλα ενα ονειρο (προσωπικα τη στιγμη ετουτη καμμια δε θυμαμαι, αλλα ειμαι σιγουρη οτι εχω δει καμποσες με αυτο το concept)... Ειναι ο Καπουτζιδης ικανος να το κανει; Γιατι αμφιβαλλει κανεις; Μας ισοπεδωσε ολους με το τελος των Σαββατογεννημενων, γιατι να μην το ξανακανει; Μη σας πω οτι η Νταλια ειναι μια απλη εργαζομενη, νοικοκυρα δεν ξερω τι, και απλα κοιμαται κι ονειρευεται.. (στο ξεχειλωσα λιγακι advocatus να με συγχωρεις)....

Εγω λεω να παμε καλου κακου να αγορασουμε ολοι αλεξιπτωτα.....

Ο αφρός των ημερών...

Ξεσκονιζοντας επιτελους τη βιβλιοθήκη μου -σε μια προσπάθεια να σταματήσω να αγοραζω βιβλία που ήδη έχω κι απλά

δεν τα βλέπω κάτω απο τη σκόνη- ανακάλυψα κάποια που μόνο η θέα τους με συγκίνησε θυμίζοντάς μου το περιεχόμενο τους...

Ενα απο αυτά ειναι ο Αφρός των ημερών του Μπορίς Βιάν.. Γενικά, ο Βιάν είναι απο τους αγαπημενους μου συγγραφεις -τι περίμενες δηλαδη- αυτό το βιβλίο ομως το ειχα λατρεψει... Κι αν συνηθως τα βιβλια του με κανουν να χαμογελαω, το συγκεκριμενο θυμαμαι οτι με ειχε συγκινησει, με ειχε παρει μαζι του στον παλαβο κοσμο του με ενα τελειως διαφορετικο τροπο...

Ειναι η ιστορια δυο νεων δοσμενη απο τα ματια του ποντικου του σπιτιου.. Ο ερωτας τους, το νουφαρο που μεγαλωνει μεσα στην κοπελα και της ρουφαει τη ζωη, αυτοκτονωντας συγχρονως το ιδιο, η απελπισια του αγοριου, η λυπη του ποντικου που δεν μπορει να βοηθησει, και ζηταει απο το γατο να τον βοηθησει να βαλει ενα τελος στη ζωη του...

"Δε μπορω να το κανω αυτο" ειπε ο γατος... "Θα βαλω το κεφαλι μου μεσα στο στομα σου, και συ θα απλωσεις την ουρα σου στη γωνια" ειπε ο ποντικος....

Δεκα τυφλα κοριτσακια του ορφανοτροφειου πλησίαζαν στη διασταυρωση....

Διαβαστε το... Ελπιζω οτι θα το λατρεψετε και σεις....

Απεργια...

Λοιπόν αυτές οι μέρες των γενικών απεργιών έχουν πλάκα (η τέλως πάντων γελάμε για να μην κλάψουμε, βρίσουμε, κάνουμε τίποτα πιο εντυπωσιακό γενικώς). Καταρχην είχα πάντα την απορία ποιοί απεργουν: οι δημοσιοι υπαλληλοι, οκ, κοινως ενα αρκετα μεγαλο κομματι του πληθυσμου... η Γενικη Συνομοσπονδια Εργατων Ελλαδος... και τότε ολοι αυτοί οι άνθρωποι που συνωστιζονται χαράματα στις στάσεις των λεωφορείων, στριμωχνονται πεντε πεντε στα ταξι -οι ταξιτζηδες αληθεια δεν ειναι εργαζομενοι; γιατι δεν απεργουν ποτε στις γενικες απεργιες και απεργουν χωρια, μονοι τους, οποτε θελουν αυτοι;- το κοβουν ποδαρατο και σιχτιριζουν την τυχη τους, ολοι αυτοι οι ανθρωποι που ανηκουν; Διοτι, κυριε λεωφορειατζη μου, να απεργησεις.. με γεια σου με χαρα σου... και συ κυριε εφοριακε μου... το πολυ πολυ, αν πεσετε σε κακο φεγγαρι να μην πληρωθειτε τις μερες της απεργιας σας.... εγω ομως τι σου φταιω; Που αν δεν παω στη δουλεια μου, αυριο μπορει να δω την πορτα, και που σηκωνομαι μια ωρα νωριτερα για να καταφερω να ειμαι υποτυπωδως στην ωρα μου... Κι αν πω στον προισταμενο οτι "ξερετε ειχαν απεργια", θα μου πει: "δεν το ξερες;", κοινως που ζεις βρε χαμενη, ας κανονιζες πως θα ερχοσουνα στη δουλεια σου αφου ηξερες οτι δεν θα εχει λεωφορεια...

Διοτι αυτες οι απεργιες καταρχήν συσφίγγουν τις ανθρωπινες σχεσεις... Εγω με την γειτονισσα απεναντι, και πολυ περισσοτερο με κεινη στο αποπισω τετραγωνο, αντε να εχουμε ενα καλημερα... Σε κατι τετοιες μερες ομως ερχομαστε πιο κοντα.. Διοτι ως ευτυχης θνητη που κατεβαινω στη δουλεια με το ΙΧ μου -με ολα τα παρατραγουδα, κολλημενη στην κινηση να βραζω, οταν ολοι εχουν κατεβει απο τα λεωφορεια και το κοβουν ποδαρατο, να σκεφτομαι τι ακριβως θα συμβει αν το κλειδωσω εκει κατα μεσης του δρομου και κανω και γω το ιδιο να ξεμουδιασω- ως ευτυχης θνητη κατοχος ΙΧ λοιπον, καταρχην δεχομαι απο το προηγουμενο βραδυ επισκεψη της απεναντι.. "αυριο που θα εχει απεργια, τι ωρα φευγεις, να με πεταξεις λιγο πιο κεντρο...". Δε μου εφτανε το αγχος που ειμαι χουζουρλου και ολο αργω, τωρα θα φορτωθω και το δικο της αγχος, μην αργησω κι αργησει εξαιτιας μου! Τι να της πεις ομως; Φυσικα, θα σου χτυπησω καλη μου τι διαολο.... ναχω και παρεα εκει που θα κολλησουμε στη Λιοσιων, να σιχτιριζουμε μαζι την τυχη μας... Και το πρωι που ξεκινας και βλεπεις την του αποκατω τετραγωνου να δινει μαχη για μια θεση σε ενα ρημαδοταξι που θα την παει οπου θελει ο ταξιτζης -κατα το γνωστο ασμα- δε θα σταματησεις να την παρεις; Θα σταματησεις.... Και γινεται το σταρλετακι μια χαρουμενη παρεα, και λες, βρε, εδω που μαζευτηκαμε οι γειτονοι, δεν παμε καμμια εκδρομη που θα παμε να πηξουμε μεσα στο κεντρο;

Αλλα φυσικα πας στο κεντρο.. η τελως παντων οσο πιο κοντα μπορεις.. και πηζεις στην κινηση γιατι σημερα θα παρουν τα ΙΧ τους και οσοι συνηθως κατεβαινουν με τη συγκοινωνια.. επισης και οσοι τα παιρνουν Πασχα και Χριστουγεννα, κι εχουν να οδηγησουν απο τοτε!

Στις εντεκα λεει εχει συγκεντρωση στο πεδιο του Αρεως... γιατι ωρε συναδελφοι στις εντεκα; Τετοια ωρα πατε για δουλεια εσεις; Γιατι δεν την κανετε στις εφτα, την ωρα που καθε μερα πατε στη δουλεια; Απεργια με χουζουρι γινεται; Γινεται! γιαυτους που απεργουν φυσικα....

Για τους υπολοιπους, ειναι απλα μια δυσκολη μερα... Που θα ταλαιπωρηθουν, θα στριμωχτουν -περισσοτερο απο τις αλλες μερες, δηλαδη σε επιπεδο ασφυξιας- θα τα ακουσουν απο τον προισταμενο τους, και θα γυρισουν το βραδυ σπιτι κατακοποι και εκνευρισμενοι... ευτυχως που απεργουν και τα ΜΜΕ, γιατι αν γυριζαν σπιτι τους και ακουγαν τιποτα για τη μαζικη συμμετοχη των εργαζομενων στην απεργιακη κινητοποιηση, αυριο ολοι στον Κωτσοβολο για καινουργια τηλεοραση θα ηταν....

Αντε βρε, κουραγιο... περασε! Αναμονη για την επομενη..

Μαμά μου....

Ημουνα μικρουλα κι ησουν ολος μου ο κοσμος! Σε αγαπουσα και σε φοβομουν -κυριως για τις ξεγυρισμενες τσιμπιες που μου παταγες οταν εκανα καμμια αταξια, μη βλεπει κι ο κοσμος οτι με δερνεις, ντροπη- εβαζα τα κλαμματα και κρυβομουν, και τελειως χαζα, εσυ με τσιμπαγες και γω φωναζα "μαμα μουουου".... Φωναζα την καλη πλευρα σου να με γλιτωσει απο την κακη υποθετω...

Με εμαθες να διαβαζω πριν παω στο σχολειο, για να διαβαζω μονη μου τα κομικς... Βεβαια εμαθα να διαβαζω μονο κεφαλαια και μετα ειχα κατι προβληματακια, αλλα κληρονομησα την εξυπναδα σου ευτυχως, και τα ξεπερασα γρηγορα..

Με εντυνες με ολα εκεινα τα κουκλιστικα και δαντελενια ρουχαλακια, τα οποια ετρεμα μην τυχον και λερωσω-χαλασω-σκισω, και με καμαρωνες... Ημουνα το παιδακι σου. Ησουν η μαμα μου!

Φωναζες παντα στο μπαμπα οτι με κακομαθαινει, φωναζες οτι μου κανει ολα τα χατιρια κι εχω γινει ενα γαιδουρι, δεν εφταιγε ο μπαμπας, η εφηβεια εφταιγε, αλλα αυτο το καταλαβαμε οικογενειακως πολυ αργοτερα...

Εκανες και συ κρυφα την προσευχη σου, μαζι με το μπαμπα, να μην περασω σε καμμια σχολη μακρια σας, οχι για τα εξοδα, αλλα γιατι δε θελατε να με χασετε... Το ξερω μαμα μου οτι δεν ειχατε αλλο παιδακι.. και γω στη θεση σας αν εκανα ενα παιδακι σαν και μενα, δεν θα επιχειρουσα δευτερη φορα....

Με στηριξες στα πρωτα μου βηματα σαν ενηλικη, μου εδωσες ευχη και καταρα να μην τολμησω να παντρευτω αν δεν εχω γινει ανεξαρτητη, αν δεν μπορω να σταθω στα ποδια μου, αν δεν εχω ζησει τη ζωη μου και δεν εχω φτιαξει την καρριερα μου...

Εκει κατα τα τριαντα μου, επαθες μια κριση οτι θα μεινω στο ραφι, και αρχισες καθε μερα να με ψελνεις, ποτε θα παντρευτω, ποτε θα συμμαζευτω, ποτε θα γινω μανα.... Εκει κατα τα τριαντα μου ηταν που παντρευτηκα για να σου κανω τη χαρη μανουλα μου, γιατι εισαι η μανουλα μου και ειμαι το παιδακι σου...

Κι εκλαψες, και συγκινηθηκες, και μου εραψες το ωραιοτερο νυφικο μανουλα μου, μεχρι κι ο φωτογραφος στο ζητησε μετα για να το βαλει στη βιτρινα του.... Κι ησουν μια καλη και δικαιη πεθερα, οσο μουρμουραγες σε μενα μουρμουραγες και στον αντρα μου, κι ακομα το κανεις μανουλα μου, και σε λατρευουμε κι οι δυο που δεν κανεις διακρισεις... (κι ο μπαμπας μαζι, γιατι ποτε δεν τον αφηνεις απεξω).

Κι αρχισες να γκρινιαζεις γιατι δεν κανουμε παιδια, γιατι μεγαλωνουμε σκυλια, γιατι λειπω απο το σπιτι ολη την μερα και εχει γινει αχουρι, και τι θα λεει ο αντρας μου, που τιποτα δεν λεει, μονο να, οταν ερχεσαι και καθαριζεις και συμμαζευεις λεει κατι ακαταληπτα που δεν καταφερνει να βρει τιποτα, και δεν ξερω και γω να του πω που μπορει να εχεις τοποθετησει το καθετι (δε σου μοιασα στη νοικοκυροσυνη μανουλα μου, το ξερω, το ξερω....)

Και δεν σε ενδιαφερει η καρριερα μου μανουλα μου πια, οτι παει η ζωη μου χαμενη με τον αχρηστο που παντρευτηκα μου λες καθε μερα, που δε μπορει να μου βαλει τα δυο ποδια σε ενα παπουτσι και να με μαζεψει λιγο σπιτι, να δεις και συ εγγονακια, που βλεπεις τα παιδια των ξαδερφων μου και στεναχωριεσαι... Εσυ μαμα μου, που οταν ο μπαμπας εφερνε αντιρρηση επαιρνες εκεινο το ξυλινο μετρο που ειχες για να κοβεις τα υφασματα και τον κυνηγουσες μεχρι να κρυφτει στην κρεββατοκαμαρα....

Εισαι η μαμα μου και ειμαι το παιδακι σου... Τι θα καναμε χωρις εσενα μανουλα μου; εισαι ο διαχειριστης μας και η οικονομος μας.. Εισαι εκεινη που θα παρουμε τηλεφωνο να μας βρει υδραυλικο, ηλεκτρολογο, που θα ειναι εκει οταν θα ερθει ο κουριερ να φερει ενα δεμα κι ο ταχυδρομος ενα γραμμα...

Εισαι Κρητικια και δε σηκωνεις αντιρρησεις... Αν καποιος παει να σου προβαλλει επιχειρηματα, πατας τις φωνες και η συζητηση τελειωνει...

Εισαι εκεινη που κραταγε το πορτοφολι του σπιτιου σου, και χαρη σε σενα ειναι η αληθεια, καταφερατε οσα καταφερατε εσυ κι ο μπαμπας..

Εχεις γνωμη για ολα, εμεις τα παιδια τιποτα δεν ξερουμε και για τιποτα δεν ειμαστε ικανα, λατρευεις να γκρινιαζεις και παντα βρισκεις κατι για να το κανεις....

Μαμα μου, ειμαι σαραντα χρονων.. και κοντευεις εβδομηντα... Και ελπιζω μεχρι τα εκατο σου να εισαι καλα και να γκρινιαζεις, να μας λες οτι δεν ξερουμε τιποτα, οτι δεν ειμαστε ικανοι για τιποτα, να εισαι η μαμα μας και να ειμαστε τα παιδακια σου...

Μαμα μου, λενε οτι οι γυναικες μεγαλωνοντας γινονται ιδιες οι μαμαδες τους....

Μαμά μου!

Κι ομως μαμα μου.... απλα σε λατρευω!

Αγαπητοί μου φορολογούμενοι...

Έλεος αγαπητοί μου φορολογούμενοι.. Κατανοώ την ελληνική σας καταγωγή, την οποία και γω διαθέτω... Καταννοώ και το τι ακριβώς συνεπάγεται αυτή... Το ότι "δε βαριέσαι θα δοθεί παράταση", και το "έχουμε καιρό".... Και γώ ετσι είμαι τις περισσότερες φορές...

Αλλά σκεφτείτε με και λίγο... Εδώ και δυό μηνες είμαι ωραία και χαλαρή.... Πηγαίνω στη δουλειά μου το πρωί, γυρίζω σπίτι, άντε να πάω λίγο στο γραφείο το βράδυ, να κανονίσω κανένα ραντεβού..... Χαλαρά...

Και με το που μπήκε ο Μάης με βάζετε στην πρίζα... Το κινητό μου παθαίνει παροξυσμό.... Προς μεγάλη ικανοποιηση του Κρίσνα, το Χάρε Κρίσνα δονεί το σύμπαν (αυτό έχω για ringtone να με συγχωρειτε, ξορκίζει τα κακά πνεύματα). Τρέχα, το ΑΦΜ μου τελειώνει σε 1. Καίγομαι το ΑΦΜ μου τελειώνει σε 2. Δε βρίσκω τις αποδείξεις απο το φροντιστήριο της μικρής.... Έχασα την αποδειξη που μου έδωσε ο γιατρός... Δεν ξέρω που είναι η βεβαίωση της ασφαλιστικής....

Και ζω μια κόλαση... Από το χαλαρό όλη μέρα στο δρόμο με ενα ακουστικό στο αυτί... Ναι καλέ μου θαρθω αυριο.. Ναι καλε μου, θα κοιτάξω εγώ τα χαρτιά της μαμάς σου να βρώ αυτά που πρέπει.... όχι καλέ μου δεν προλαβαίνουμε τώρα να κάνουμε ασφάλιση για να εκπέσει από το εισόδημα, πέρσι έπρεπε να την κάνουμε... θυμάσαι που στο έλεγα; Δε το θυμάσαι; Δεν πειράζει...

Και το σπίτι μου με χάνει, και τα σκυλιά μου δεν πανε βόλτα, και τα ασιδερωτα γίνονται βουνό -είναι κι η αλλαγη της σαιζόν τωρα και ολα τα ρουχα μεσα στη μεση- και να ζω και την περιπετεια με τα καινουργια ζωακια που τελικα δεν ηταν τυχερα.... Σας παρακαλω.... ειμαι λογιστρια δεν ειμαι ασθενοφορο.... Ναι το ξερω οτι ειμαι και φιλη σας... αλλα να παω εγω να βρω αυτόν που του πουλήσατε το αμάξι για να παρω την υπευθυνη δήλωση; στην αλλη ακρη της αθηνας; ποιός ειναι ο Αγιος των λογιστων παρακαλω; γιατι σε λιγο θα του παρω τη θεση....

Αγαπητοι μου φορολογουμενοι, που οι περισσοτεροι ειστε και καλοι μου φιλοι... Δείξτε μου λιγη κατανοηση... Αφου ολο το χρονο ειμαστε μαζί, πινουμε τους καφεδες μας, λεμε για το χρονο μας που ειναι λιγος και τα πραγματα που θελουμε να κανουμε πολλα... Σας παρακαλω...

Την αλλη φορα που θα σας ερθει ο ρημαδοφακελος της εφοριας ανοιξτε τον, δεν δαγκωνει, αληθεια..... Μην τον κρατατε κλειστο μεχρι να ερθω εγω να τον ανοιξω... Εχει μεσα ενα ρημαδοβιβλιαρακι που λεει τις προθεσμιες... Βαλτε μια σημειωση στο κινητο σας.... οχι τη μερα που ληγει η προθεσμια σας αν ειναι δυνατον... ευκολο ειναι... δε μπορω να τρεχω ως τις εντεκα το βραδυ στους δρομους... γερασα...

Σα να ακουω το Χαρε Κρισνα παλι....

μηπως να παω να δουλεψω στην Ινδια;;;;

Πρωτομαγια στη Φιλαδελφεια....

'Ελεος πια με τις Πρωτομαγιές στη Φιλαδέλφεια... Το κυκλοφοριακό χάος ξεκίνησε απο τη Δευτέρα.. Τερμα τα τρόλευ, τέρμα και τα λεωφορεία... Αν έχεις την ευτυχία να μένεις στη Μεταμόρφωση και να δουλεύεις στην Αθήνα θα πρέπει να πετάξεις... ή να πας μέσω Λαμίας -κυριολεκτικα ομως! Κι ύστερα αρχίζει το πανηγύρι με τους πάγκους, με το αδιαχώρητο από τον κόσμο, με τις μαμάδες να σπρώχνουν καροτσάκια με μωράκια στα όρια της ασφυξίας και ενίοτε να τα χρησιμοποιούν για να ανοίξουν και το δρόμο... Με τον πισινό μου να τρώει μαλλί της γριάς και να αφήνει κάμποσο απο δαύτο πανω στο δικό μου το μαλλί, και δεν βγαίνει με τίποτα τούτος ο διάολος λέμε... Με το κορίτσι που γίνεται γορίλλας, έλα γορίλλα γορίλλα, που επιτέλους πότε θα πάρει σύνταξη τούτο το κορίτσι, είκοσι χρόνια το θυμάμαι εγώ να γίνεται γορίλλας, κι έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι τον υπόλοιπο χρόνο γεννοβολάει για να υπάρχει στόκ απο πορτιέρηδες απο στα μαγαζιά...
Καφέ δεν μπορείς να πιείς πουθενά διότι όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες κόσμο, μαζί με τα σακούλια που έχει ψωνίσει απο τους πάγκους, ο καφές για κάποιο λόγο έχει μια ανατίμηση της τάξης των πενήντα λεπτών τουλάχιστον, κι είναι και χάλια! Η κυρία μπροστά μου με τις σεβαστές διαστάσεις έχει βαλθεί να ψωνίσει τα εσσώρουχα όλης της σαιζόν και δεν κάνει βήμα, κόλλησα και γώ να θαυμάζω κυλότες με δαντέλες και σέξι κορμάκια, συγγνωμη κυρία να περάσω, τρώω και μια κωλιά και βρίσκομαι στον απέναντι πάγκο, πάλι καλά ξεκόλλησα...
Στον απέναντι πάγκο είναι αυτοσχέδιο petshop, ταλαιπωρημένες χελωνίτσες και ψαράκια ετοιμοθάνατα, μέσα στον ήλιο όλη την ημέρα, παιδάκια να τσιρίζουν "μαμά ψαράκια, ψαράκια, θα μου πάρεις ψαράκια;" μαμάδες απελπισμένες να ρωτάνε πόσο έχουν τα ψαράκια, να πληρωνουν μαζί με τα ψαράκια τα ενυδρεία και ότι άλλο τους πασάρει ο καλός κύριος, αντίο ψαράκια, όχι οτι θα ζούσατε περισσότερο έτσι κι αλλιώς...
Το βράδυ έχει συναυλία.... Αλλά για να τη δείς πρεπει να πας απο το μεσημέρι εκεί μπροστά στην εξέδρα, κι αν δεν έχεις πάθει αποπληξία, κατά τις οχτώ θα μαζευτεί ο κοσμος και θα την παθεις σίγουρα, για να ακούσεις ηχεία να σφυρίζουν και να μη δείς τίποτα, γιατί πρέπει να ξελεμιαστείς τόσο μπροστά που είσαι... Η μόνοι που περνάνε καλά και κάτι βλέπουν είναι οι άνω των δύο μέτρων που έχουν μια απόσταση ασφαλείας απο τα ηχεία και μια καλή οπτική επαφή....
Κι αφού πατηθείς, τσακωθείς, εκνευριστείς -αν είσαι τυχερός και βρέχει θα παίξεις και το παιχνίδι "τώρα-εγώ-θα-γυρίσω-με-δυό-μάτια-ή-του-χρόνου-θα ζητιανεύω-ως αόμματος;", διότι δε ντυθήκαμε και στολιστήκαμε να πάμε στο πανηγύρι για να γίνουμε και λούτσα απο τη βροχή φυσικά... έχουμε ομπρέλες!- μπορεί να κάνεις το σφάλμα να κάτσεις να ρημαδοφας ένα σουβλάκι που είναι ψημένο απο χτές γιατί τη μέρα του πανηγυριού έχει πολύ δουλειά, και να γυρίσεις σπίτι σου... Και την άλλη μέρα τα ίδια, και μετά ο δρόμος θέλει άλλη μια μέρα να ξεσκουπιδιαστεί και να γίνει δρόμος...
Α, και λουλούδια ζήτημα να είδα σε δέκα πάγκους....
Και του χρόνου!

Hey, hey, my my

My my, hey hey, rock’n’roll is here to stay…

Όταν είσαι έξω απο τη μελαγχολία, στο κενό. Όταν δεν είσαι πουθενά κι όταν τίποτα δεν έχει πια καμμιά σημασία.

King is gone, but he´s not forgotten..

Αυτή είναι η πολύ απλή μας ιστορία. Γεράσαμε, χαθήκαμε, αλλοτριωθήκαμε, και δεν καταλάβαμε ούτε πως έγινε όλο αυτο..

Hey hey, my my

Θυμασαι εκείνο το κορίτσι με τη μακριά φράτζα που καθότανε στο γρασίδι; Κοίταζε τον κόσμο στα μάτια και δεν άφηνε κανένα να δει τα δικά της. Θυμασαι εκείνο το κορίτσι που γελούσε κατεβαίνοντας απο την πλατεία ξημερώματα, εκείνο το κορίτσι Κυριακές πρωί στο Μοναστηράκι, ένα στραβό Winston στο στόμα κι ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη, έψαχνε για μεταχειρισμένους δίσκους και βιβλία, μια στρατιωτική τσάντα με τους στίχους του Morrison στον ώμο της, το τριμμένο τζην ποτισμένο απο την υγρασία του γρασιδιού που φιλοξενούσε τους έρωτές της, το φρεσκοχτυπημένο τατουάζ στο αριστερό της χέρι, η ζωή όλη μπροστά της –κι ο θάνατος μόνιμα πίσω της και φωλιασμένος στο μυαλό της.

Θυμάσαι που αρκούσε ένα βρώμικο τζάκετ εκστρατείας για να γίνει το πιο μαλακό κρεββάτι για τα αγκαλιάσματα σου; Ένα τραγούδι σε έκανε να κλαίς κι ένας φίλος μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο όλο για χάρη σου. Το καλοκαίρι ήτανε ένα ταξίδι στα χρώματα ακόμα κι αν δεν πήγαινες πουθενά ιδιαίτερα, το καλοκαίρι ήτανε στην καρδιά σου κι απο κει τραγουδούσε...

Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή που βρήκε όλη την παρέα καθισμένη στο μπαρ, η μουσική αυτή που πάντα μας συντρόφευε και μας παρηγορούσε, μια μελαγχολία και μια μουγκαμάρα που δεν ξέραμε τι ήτανε γιατί δεν ξέραμε τότε τι σημαίνει η μοναξιά..

Η παρέα που ποτέ δεν χώριζε, η παρέα που ήτανε το σημείο αναφοράς και το μέρος που κουβαλάγαμε τις ανησυχίες μας για το αύριο και για τη μοναξιά που φοβόμαστε τόσο πολύ, αυτή τη μοναξιά που τελικά διαλέξαμε να μας συντροφεύει στην υπόλοιπη ζωή μας.. Τι απόγιναν όλα αυτά τα παιδιά; Τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα που είμασταν εμείς, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα που γύριζαν στους δρόμους τραγουδώντας με ξεκούρδιστες κιθάρες, έτσι για το κέφι τους, έτσι για τη μαγεία της στιγμής, τα παιδιά που χάνονταν και ξαναβρίσκονταν πάλι μέσα απο στίχους και ουρλιαχτά, αυτά τα παιδιά που ήτανε τα παιδιά που ονειρευτήκαμε να κάνουμε, αυτά τα παιδιά που είμασταν εμείς, τι έγιναν αυτά τα παιδιά;

Πως διάολο τα καταφέραμε έτσι;

Συναντιόμαστε στο δρόμο και δε μιλάμε πια, ίσως γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε πως κάτι άλλαξε, δεν είμαστε οι ίδιοι πια, πως είμαστε πολύ πιο μεγάλοι και πιο σοβαροί για να αγκαλιαστούμε δημοσίως και να χαιρετηθούμε όπως παλιά. Που πήγε εκείνη η παρέα που έκανε ωτοστόπ στη λεωφόρο για να πάει σινεμά, που είναι εκείνη η παρέα που σκαρφάλωνε στις ταράτσες για να δει μια ακόμα φορά το Easy Rider, ατέλειωτα κουτάκια μπύρες κι άδεια πακέτα απο τσιγάρα, ολονύχτιες συζητήσεις που δεν τελειώσανε ποτέ, ποιοί είμαστε και που πάμε, γιατι να ζούμε έτσι κι όχι αλλιώς, κι αν ζούμε και καθόλου δηλαδή...

Κι ακόμα δεν ξέραμε τι σημαινε να μη ζεις, ακόμα δεν ξέραμε τι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και να έχεις να αντιμετωπίσεις το ίδιο πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που δε διάλεξες και δεν είναι δικό σου, ένα πρόγραμμα που σε καταδικάζει να είσαι μόνος σου μέσα στον κόσμο, μόνος σου μέσα στον εαυτό σου, στο δικό σου πολυτελές κλουβί, αυτό το κλουβί που σιχαινόμασταν τόσο και λυπόμασταν αυτούς που ήταν αναγκασμένοι να ζουν εκεί..

Νύχτες στη Δεκατρία, τότε που το γεια στην πόρτα δεν πήγαινε σε κανένα συγκεκριμενα, και σε όλους μαζί, στη Δεκατρία που αφιερώσαμε τα καλυτερα μας χρόνια και μας χάρισε τις καλύτερές μας αναμνήσεις..

Τώρα σερνόμαστε και ζούμε μόνο με την αναπόληση εκείνων των χρόνων, θέλουμε να λέμε ότι τίποτα δεν άλλαξε, κι ότι είμαστε οι ίδιοι ακόμα, κοίτα με όμως που βάφω τα μάτια μου για να βγώ το βράδυ, και περνάω ώρες στον καθρέφτη να βρω τι μου πάει, κοιτα με που οδηγώ το δικό μου αυτοκίνητο και σχολιάζω το βρώμικο τζην του πιτσιρίκου απέναντι που έχει ακόμα τα κότσια να κάθεται στο γρασίδι της πλατείας, κοίτα με αλλοτριωμένη να νομίζω οτι είμαι ακόμα η ίδια, ενώ τα μάτια μου έχουν χάσει τη λάμψη τους κάτω απο στρώσεις μάσκαρα και τα μαλλιά μου έχουν τραβηχτεί για να φανεί το θαμπό μου βλέμμα... Κοίτα με πως έγινα κυρία, δεν καπνίζω πια στο δρόμο, και δε βρίζω δυνατά αμα νευριάσω, τροποποίησα και το λεξιλόγιό μου, έγινε πιο κόσμιο, και δεν κλαίω πια τα βράδυα πίνοντας μπύρες, τώρα κοιμάμαι νωρίς και ήσυχα γιατί πρέπει να πάω στη δουλειά αύριο..

Τώρα πια δεν βγάζω την ψυχή μου να την κολλήσω στο χαρτι, δεν υπάρχει καν χαρτί παρά μια κενή οθόνη...

Και κει δεν την κολλάς την ψυχή σου, εκεί στη ρουφάνε, και αλήθεια, έχει πια τίποτα η ψυχή μου για να βγάλει;

‘Οταν έγραφα για τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα ήμουν εκεί, ήμουν κομμάτια κάτω απο το φεγγάρι, ένα χαμόγελο με έστελνε στον ουρανό και μια ματιά μπορούσε να με σκοτώσει, ένιωθα και καταλάβαινα, μπορούσα να πεθάνω και να αναστηθώ εκατό φορές, είχα όλη τη δύναμη και μπορούσα να προσφέρω τα πάντα...

Τώρα, τα παιδιά με τα μαυρα ρούχα γίνανε αντικείμενο για ανάλυση, και γω παρατηρήτρια των γεγονότων, κάπου πέρα απο το χρόνο

Κάπου πέρα απο τον εαυτό μου

Out of the blue

And into the black

Τι να σου κάνει κι ο Neil Young άμα έχεις σταλήθεια μεγαλώσει...

Vista, τα αμερικανικα windows

Πανάθεμα το κεφάλι μου δηλαδή... Οκ δε συνέφερε με τίποτα να κάνω αναβάθμιση στο pcακι μου, το έφερα απο δω, το έφερα απο κει, πιο φτηνά μου ερχότανε να πάρω ενα έτοιμο σύστημα και να φτιάχνω σιγά σιγά τα στραβά του... Πήγα και γώ λοιπόν και πήρα ένα έτοιμο.. Το κοιτάγαμε με τον πωλητή, τον έπρηξα, δεν θέλω να βάλεις αυτό, θέλω να βάλεις εκείνο, θέλω να βγάλεις αυτό, θέλω να βάλεις ετούτο... Ευγενικό το παλικάρι δε με βάρεσε, σταμάτησε και να ρωτάει κάποια στιγμή και με άφησε απλά να κοιτάω την οθόνη που φτιάχναμε τη σύνθεση και να του λέω βάλε-βγάλε...

Και έτσι δε με ρώτησε τι ρημαδολειτουργικό ήθελα!! Και σήμερα αριβάρισε το καινούργιο μου κουτί, και δε μου έφτανε η τσατίλα μου που δεν ήθελε να μπει στο δίκτυο μαζί με τα άλλα το στριμμένο, είχα να αντιμετωπίσω και τα windows για αμερικάνους!

Λένε ότι στην Αμερική οι οδοντόκρεμες έχουν ένα βελάκι -απο δω το πατάς ηλίθιε κι απο κει βγαίνει... Δεν ξέρω για τις οδοντόκρεμες, τα vista πάντως αυτήν ακριβώς την φιλοσοφία έχουν.. Εχουν καταφέρει μέσα σε δυό ώρες να μου κάνουν τα νεύρα λάστιχο!

Καταρχήν σαν περιβάλλον μου θυμίζουν Gnome... Αυτό θα μου πεις καλό είναι, κακό δεν είναι... οκ... και μετά αρχίζει το σπάσιμο νεύρων..

Κατεβάζεις ένα πρόγραμμα, πας να το τρέξεις... α, τώρα θα τρέξουμε ένα πρόγραμμα, είστε σίγουρη ότι θελετε να το τρέξουμε; Ναι παιδί μου σίγουρη είμαι. Αμάν, μαύρισε η οθόνη! Τι γινηκε ρε παιδιά; Α, τα windows χρειάζονται την άδειά σας για να τρέξουν αυτό το πρόγραμμα -προφανώς πριν ρώταγαν αν είμαι απλά ηλίθια- έχουμε την άδειά σας; Την έχετε τη ρημάδα, τρέξτο να τελειώνουμε κι έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε..

Πριτς.

Να μη με ενημερώσουν ότι μπορεί να είναι επικύνδινο; Ότι μπορεί να καταστρεψει τα υπέροχα vista μου; Με ενημερώνουν και γιαυτό ... τρεξτον τον διάολο! Επιτέλους! Το ρημαδοπρόγραμμα τρέχει..

Μετά έχασα την ανανέωση της σελίδας τον ΙΕ... πανάθεμά τον κι αυτόν... Με δεξί κλικ κάνω ανανέωση.. αντε να το αντέξω κι αυτό...

Κατεβάζω μια εικόνα να αλλάξω αυτό το απαίσιο wallpaper... και βλέπω ενα μενού linux για την αποθηκευση... που στον κόρακα έχουν βάλει το desktop για να το βρώ εύκολα.. Α μαλιστα εκει κατω... ρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Τρεις ωρες τωρα με τα vista τα νεύρα μου λάστιχο... Είναι και νόμιμα παναθεμα τα.... Καθε τρεις και λιγο κατεβαζουν μια "κρίσιμη ενημέρωση" και κάνουν restart!!!

Ψαχνω drivers... Ψαχνω antivirus γιατι αυτο που εχω δεν τους αρεσει... ουτε η παρεα με τα αλλα pcs του σπιτιού τους αρέσει.. δε θελουν να τα δουν! Ειδικα εκεινο που φοράει ubuntu επάνω... Δε τους αρέσει ουτε το πληκτρολόγιό μου και κολλάει.. Δεν είμαι τρελλή, δεν κολλάει στο παλιό pc μόνο εδώ κολλάει... Σκέφτομαι να τα πετάξω απο το πρωτο window που θα βρώ ανοιχτό, απο την άλλη λέω να κάνω υπομονη λίγο ακόμα...

Τι θες μωρό μου; Κρίσιμη ενημέρωση ασφαλείας; Πάλι;

Πάω για restart....

Εχω λαθος μυαλό...

Απο μικρή όλοι μου οι φίλοι ήταν αγόρια.

Στην εφηβεία μου, υπήρξα η κολλητή για πάρα πολλά απο τα αγόρια της παρέας, αυτή που της έλεγαν τα προβλήματα, τις ανησυχίες τους, τα γκομενικά τους. Αυτή που έβλεπε τα πράγματα απο την άλλη πλευρά και πάντα είχε να δώσει μια ιδέα. Αυτή που ήταν πάντα ο «κολλητός» τους.

Κάποιοι απο αυτούς δεν έμαθαν ποτέ οτι ο «κολλητός» έκλαιγε τα βράδια μόνος του γιατί θα ήθελε να τον δούν σαν κάτι άλλο, γιατί θα ήθελε τόσο πολύ να είναι το αντικείμενο της συζήτησης με θέμα «είμαι τρελλός για αυτήν, αλλά πως να της το δείξω χωρίς να γίνω ρόμπα;».

Έπαιζα πολυ καλό ποδοσφαιράκι, ήξερα απο ποδόσφαιρο, δε με ενοχλούσαν αυτά που συνήθως τα λέμε «αντρικές γουρουνιές» εμείς τα θηλυκά. Και μεγαλώνοντας, ανακάλυψα μέσα απο τα μάτια των κολλητών μου, ότι τελικά εμείς τα θηλυκά είμαστε ανελέητα. Σκύλες πραγματικές. ‘Εχω περάσει ατέλειωτες νύχτες προσπαθώντας να τους συνεφέρω απο τις πληγές που τους άφησε κάποια, έχω ευχηθεί πολλές φορές για κάποιους απο αυτούς να μην πέσουν στη λάθος γυναίκα γιατί απλά θα τους κάνει αλοιφή...

Τον πιο κολλητό μου, και πιο αγαπημένο μου, τον παντρεύτηκα. Γιατί ήταν τρυφερός σα βούτυρο και οποιαδήποτε γυναίκα θα μπορούσε να τον κάνει να σέρνεται... να χάσει κάθε αξιοπρέπεια, να γίνει απλά υποχείριο της... Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουνα για γάμο και για σπίτι, έτσι κι αλλιώς μας είχαν ζαλίσει να παντρευτούμε και να νοικοκυρευτούμε, παντρευτήκαμε λοιπόν μεταξυ μας και ησυχάσαμε....

Μάλλον οταν ο θεος εφτασε στο δικο μου κεφάλι μπέρδεψε τα τσουκάλια κι άδειασε μέσα αντρικό μυαλό.. Δεν εξηγείτε αλλιώς...

Διαβάζω στα γυναικεία περιοδικά όλα αυτα που δέν ανέχονται οι γυναίκες στους άντρες... Οκ, δε σηκώνω το καπάκι της τουαλέτας και να το αφήνω ανοιχτό, πιστεύω όμως ακράδαντα ότι το χαρτί υγείας είναι κάτι που φυτρώνει στη θέση του ως δια μαγείας, το γραφείο μου εχει ανακυρηχτεί επίσημα πληγείσα περιοχή –απο την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου ο χώρος μου είχε αυτό το χαρακτηρισμό- μπορώ να πιω ατέλειωτες μπύρες παρακολουθώντας ποδόσφαιρο.... Επισης φτιάχνω όλα τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στο σπίτι, κανονίζω τα οικονομικά και φροντίζω να μην μείνουμε εντελώς στην ψάθα, και... υποκύπτω σε κάθε παιδιάστικη ιδέα του συντρόφου μου! Όχι πείτε μου, ήμουν εγώ για γάμο και νοικοκυροσύνη;

Τελικά δε νομίζω οτι κάποιος θα με ανεχόταν τόσο εύκολα για σύζυγο. Γιαυτό διάλεξα τον κολλητό μου.

Και μάλλον γιαυτό με διάλεξε κι αυτός. Ένα μέρος να κρυφτούμε. ‘Ενα μέρος να ζήσουμε –ένα μέρος να είμαστε ο εαυτός μας. Ισως σε αυτή τη σχέση να μην υπήρξε ποτέ έρωτας. Αυτό που υπήρξε και δυνάμωσε όλα αυτά τα χρόνια όμως, είναι η αγάπη. Και για το ορθολογιστικό, αντρικό μου μυαλό, είναι το σημαντικότερο.

Είμαστε κοντά δώδεκα χρόνια μαζί... Δε θυμάμαι να σε ευχαρίστησα ποτέ....

The Real Jesus

Αρνί σουβλας

Λοιπον εχω την κακιά συνήθεια να μη μπορώ να φάω αν δε διαβάζω κάτι.. Σήμερα λοιπόν βρήκα κάπου μέσα στην κουζίνα ένα βιβλιαράκι συνταγών, και το τράβηξα κοντά μου όσο έτρωγα.. Αντιγράφω:

Υλικα

Ενα αρνί, αλάτι, πιπέρι, λεμόνια, βούτυρο η φυτίνη

Εκτέλεση

Αφαιρείτε απο το αρνί τα εντόσθια, εκτός απο τα νεφρά. Βγάζετε επίσης και το παχύ έντερο και το λάρυγγα. Κατόπιν, κοντά στα νεφρά και απο τις δυό μεριές της σπονδυλικής στήλης ανοίγετε δυό τρύπες, απο τις οποίες περνάτε τα νεφρά ώστε να βγούν απο τη ράχη, χωρίς όμως να κοπούν απο τη βάση τους. Πασπαλίζετε το εσωτερικό του αρνιού με αλάτι και πιπέρι, και το περνάτε στη σούβλα με προσοχή να μην καμπουριάσει η ράχη. Η άκρη της σούβλας πρέπει να περάσει απο το λαιμό και να βρει ακριβώς το κέντρο του κεφαλιού. ..

Δεν εφαγα, και συγγνώμη που σας κόβω τη συνταγή στη μέση... Έχω πείσει τον εαυτό μου οτι το κρέας φυτρώνει με κάποιο μαγικό τρόπο στη βιτρίνα των κρεοπωλείων, αλλά αυτή η περιγραφή με τσάκισε...

Καλα να περάσετε ... Και συγγνώμη αν σας χάλασα τη διάθεση...

Εγώ και η ΟΝ.telecoms

Παράπονο το είχα μωρέ κανείς "εναλλακτικός" να μην έχει πατήσει το ποδάρι του, -να μην έχει απλώσει το καλώδιο του σωστότερα- και από τα δικά μου τα μέρη.. Και ξαφνικά, τι καλά, ήρθε η καλή η ΟΝ και μου έδινε και τηλεόραση, και ταχύτητα σφαίρα, και τηλέφωνο, και λαγούς με πετραχήλια.... Έτρεξα και γω να κάνω αίτηση μη χάσω!

26 Γενάρη την έκανα την αίτηση. Βεβαίως και καλύπτεται η περιοχή σας.... Τρεις φορές πήρα για να το ακούσω και να το εμπεδώσω. Επιτέλους! Οι Δυτικές Συνοικιες εκτός απο Καλοκαιρινά Ραντεβού απέκτησαν και εναλλακτικούς παρόχους.... Κάλεσα και τον ηλεκτρολόγο να μου στρώσει την καλωδίωση στο σπίτι, έγραψα και γράμμα στον αγαπημένο μου για να τον αποχαιρετήσω.... Αλλά επειδή, ξέρετε, ο κερατάς το μαθαίνει τελευταίος, είχα ζητήσει νέα γραμμή για ναμαι σίγουρη. Διότι ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός, ε, είναι αλλιώς!

Και άρχισα να περιμένω να περάσει το εικοσαήμερο που μου είχαν πει.. Και πέρασε. Και έγινε μήνας. Κι άρχισα τα τηλέφωνα. Τι θα γίνει ωρέ παιδιά; Όλα καλά, προχωράμε.... Ναι, αλλά που πάμε; Διότι φως στο τούνελ δε διακρίνετε....

Μετά άρχισα να αναποδιάζω. Και να παίρνω τηλέφωνο και να ζητάω συγκεκριμένες ημερομηνίες. Κι ένα ωραίο πρωί με πήρε μια καλή κοπέλα τηλέφωνο, και μου είπε ότι η αίτηση μου πήγε στα σκουπίδια του ΟΤΕ γιατί "δεν υπήρχαν ελεύθερα καλώδια για νέα σύνδεση". Μήπως ήθελα να κάνω φορητότητα τη γραμμή που ήδη είχα; Όχι δεν ήθελα... είπαμε ο παλιός...

Και μετά πήρα τον ΟΤΕ και ζήτησα καινούργια γραμμή. Και ως δια μαγείας σε μια βδομάδα την είχα.. Χωρίς να φυτρώσει κανένα καινούργιο καλώδιο, ένα τσακ στον κατανεμητή και ο αγαπημένος μου μπήκε στο σπίτι και με τα δυο ποδάρια...

Και πήρα την ΟΝ και τους το είπα. Κύριοι σας δουλέψανε. Και δεν τους ένοιαξε καθόλου. Μα καθόλου. Σημασία δε μου δώσανε.

Σημασία δε δώσανε σε κανέναν απο μας εδώ κάτω, που η υπηρεσία είναι διαθέσιμη απο τις 26 του Γενάρη... Ακόμα κανείς δεν έχει δει τη γλύκα του "εναλλακτικού" στη φτωχή μου περιοχή... Οι Δυτικές Συνοικίες εξακολουθούν να είναι Καλοκαιρινό Ραντεβού....

Σα να θύμωσα... Σα να μου φαίνεται ότι τώρα που έχω γραμμή να τους δώσω για φορητότητα δε τους τη δίνω που να με παρακαλάνε...

Και δε δίνω δεκάρα ποιός φταίει. Όπως δε δώσανε κι αυτοί...

Και τι κρίμα, να ξεκινάς να κάνεις σχέδια και να σου κλείνουν την πόρτα στη μούρη...

ΟΝειρο ήσουν αγαπητή μου ΟΝ... και τέτοιο θα μείνεις...

Αγαπημένε μου, τελικά ο χωρισμός ήταν πιο δύσκολος απόσο υπολόγιζα... Έπρεπε να το ξέρω ότι μια τόσο σταθερή σχέση θα μου κοστίσει πολύ για να τη διακόψω...

Ο παππούς μου....

Ξεσκονίζω τα αρχεία μου, αρχειοθετώ τις φωτογραφίες μου, και πέφτω πάνω σε κάποιες που με κάνουν να στέκομαι και να τις κοιτάω... που ξυπνάνε μέσα μου μνήμες κι αισθήματα που απλά δεν μπορείς να προσπεράσεις.

Ο παππούς μου ήταν ένας άνθρωπος που όλοι του γκρίνιαζαν, για να το πω κομψά. Τα παιδιά του, γιατί ποτέ δε τα φρόντισε, οι εγγονές του -εφτά ξαδέρφες είμαστε, εφτά αντριωμένες- έκαναν στην πλειοψηφία τους παράπονα για περίεργες συμπεριφορές.... Μάλλον είχαν δίκιο, όμως σε μένα ο παππούς μου για κάποιο λόγο φέρονταν πάντα διαφορετικά. Δεν έμαθα ποτέ γιατί. Δε με νοιάζει κιόλας.

Θυμάμαι ότι πουλούσε κουλούρια. Κάθε πρωί, πριν φύγει -χαράματα- με τον ντορβά του, πέρναγε από το σπίτι και μου άφηνε ένα τσουρεκάκι απο αυτά που ήταν πασπαλισμένα με ζάχαρη για να το βρώ όταν ξυπνήσω. Χαθήκανε αυτά τα τσουρεκάκια γαμώτο... Όχι που μπορώ να φάω τσουρεκάκι πια..

Πήγαινε στην Εκκλησια κάθε μέρα. Την Ανάσταση, πήγαινε με το που άρχιζε η λειτουργία, και δεν επέστρεφε να φάει αν δεν τελείωνε. Ατέλειωτοι καυγάδες με τη μαμά μου -η οποία εσχάτως το γύρισε στην εκκλησία κι έχει αρχίσει το ίδιο βιολί- δε θα περιμένω εγώ πότε θα μαζευτείς για να σου βάλω να φας, να βάλεις μονος σου κλπ κλπ.... Διάβαζε πολύ. Νομίζω οτι εκείνος ήταν που φύτεψε μέσα μου την αγάπη μου για τα βιβλία. Διάβαζε την Αγία Γραφή, πίστευε στο Θεό, με ένα δικό του ανεξάρτητο τρόπο, ανέλυε τις γραφές και έβγαζε συμπεράσματα, απόψεις, τη στάση του απέναντι στη ζωή. Ποτέ δε νοιάστηκε για το τι θα φάει αύριο -ένας λόγος που τον κατηγορούσαν τα παιδιά του ότι ποτέ δε τα φρόντισε- δε νοιάστηκε ποτέ ιδιαίτερα για τίποτα.... ζούσε τη ζωή όπως ερχόταν, δόξαζε το Θεό πού ήταν ζωντανός κι αυτό ήταν όλο.

Είχε μια Καινή Διαθήκη, αυτές τις παλιές της τσέπης... Στην πρώτη σελίδα είχε σχεδιάσει το γενεαλογικό μας δέντρο. Αυτή η Καινή Διαθήκη ήταν πάντα το όνειρό μου, και μου είχε υποσχεθεί πως όταν πέθαινε θα την άφηνε σε μένα μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία του... δυστυχώς ποτέ δεν έφτασε στα χέρια μου, την κρατούσε στα χέρια του όταν πέθανε και δε μου την έδωσαν ποτέ.. Βρήκα πρόσφατα σε ένα βιβλιοπωλείο μια παρόμοια, παλιά, με τις σημειώσεις κάποιου άλλου παππού στην πρώτη σελίδα, προφανώς κάποιος θεώρησε καλό να την πουλήσει... νάναι καλά γιατί νιώθω πολύ περήφανη που κατάφερα κάπως να αντικαταστήσω εκείνη, τη δικιά μου, τη χαμένη...

Όταν ήμουν άρρωστη καθόταν δίπλα στο κρεββάτι μου και μου έλεγε ιστορίες από τη Βίβλο. Δε θα ξεχάσω τότε με την ιλαρά, κλεισμένη στο σκοτεινό δωμάτιο να ψήνομαι απο τον πυρετό και τον παππού δίπλα στο κρεββάτι μου να μου λέει για τους Παίδες εν Καμίνω...

Δεν κάπνισε ποτέ του, κι έλεγε ότι το τσιγάρο είναι το λιβάνι του διαβόλου... Ακόμα και τώρα, όταν πάω να ανάψω το καντήλι στο σπίτι, δε το ανάβω ποτέ με τον αναπτήρα που ανάβω το "λιβάνι του διαβόλου", έχω σπίρτα μόνο για αυτή τη δουλειά....

Είχε κατέβει στην Κρήτη κι είχε φέρει σακούλες χώμα, τό έστρωσε στο εξοχικό που του είχαν παραχωρήσει -στην ουσία το συντηρούσε και το φύλαγε όλο το χειμώνα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες- και φύτεψε ξυλάγγουρα που ήξερε ότι τα λάτρευα (ακόμα τα λατρεύω), γιατί "εδώ το χώμα είναι σκάρτο και τα ξυλάγγουρα δεν τρώγονται".

Ο παππούς μου με έμαθε να ζω το σήμερα, μου έμαθε ότι ο άνθρωπος είναι πρώτα απ' όλα ζώο -αλλά ένα ζώο που έχει το χάρισμα της σκέψης και της επιλογής.... Ποτέ δεν ασχολήθηκε με όλους εκείνους που τον κατέκριναν, το πολύ πολύ να τους φιλοδωρούσε με ένα "είσαι ευτυχής που δεν ξέρεις τι λες" και να πήγαινε παρακάτω... Με έμαθε να βλέπω τη ζωή απλά και το Θεό σύνθετα...

Ο παππούς μου πέθανε εκεί στο εξοχικό, γιατι κοιμήθηκε με αναμμένο το μαγκάλι... Ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, που στα 98 του τα είχε τετρακόσια και ήξερε πολυ καλά τι κινδύνους έχει το μαγκάλι... Γιαυτό πιστεύω ότι ο παππούς μου απλά αποφάσισε να φύγει, κι αυτό έκανε..

Κι όπως τα πράγματα γιαυτόν ήταν πάντα απλά, κράταγε στο χέρι του εκείνη την μικρή Καινή Διαθήκη...

Τον βρήκαμε μια βδομάδα μετά, όταν ανησύχησαν για την εξαφάνισή του... Μου έδωσαν όλα τα βιβλία και το ρολόι του -αυτό μπορούσε να περάσει απο τον κλιβανο της αποστείρωσης- όπως είχε γράψει στο ημερολόγιό του.. γιατί ο παππούς μου έγραφε πολύ, απλά όπως σκεφτόταν....

Παππού Νικόλα σε ευχαριστώ... Κι απο μένα, δέξου αυτό σαν φόρο τιμής για όλα όσα μου πρόσφερες... Εγώ έτσι σε γνώρισα και έτσι σε θυμάμαι....

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

Απο τον Υμνο στην Ελευθερια.... γιατι ποτε δε μας τον μαθανε ολο..

142.- Απ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.

143.- Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη,
αχ, το νου σας τυραννεί.

144.- Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

145.- Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά.
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

146.- Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

147.- Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά"

Τεμαχια 1

Μου το εστειλε φιλος για να με ευθυμησει λιγακι... Να σου πω, στην αρχη χαμογελασα, λεω κοιτα το ΣΔΟΕ επιτυχιες.... Μετα επεσε το ματι μου εκει, κατω απο το μετρητα... ΤΕΜΑΧΙΑ 1.. ξαφνικα επαψε να μου φαινεται αστειο.... Τεμαχια 1... Ναι, οκ θα μπορουσες να γελασεις με αυτο... Αρκει να μην ησουν το τεμαχιο φυσικα... Αρκει το τεμαχιο να μην ειχε κοπει απο το δικο σου το κορμι...

Ισως να μην ειμαι και σε φαση να ευθυμησω δεν ξερω... Αλλα σκεφτηκα αυτη τη γυναικα, τοσο νομιμη μεσα στην "παρανομια" της, να κοβει αποδειξεις, να μοιραζει τον εαυτο της σε τεμαχια, κι επαψε να μου φαινεται αστειο.. κι αρχισε να μου φαινεται και λιγακι τραγικο..

Γιαυτο εκρυψα και τα στοιχεια της... Υποθετω οτι συντομα θα κανει το γυρο του Ιντερνετ αυτη η αποδειξη, χωρις καλλυμενο το ονομα και τα στοιχεια αυτης της γυναικας, που τελικα δεν ξερω αν ειναι η οχι πραγματικα.. Εμενα παντως μου γεννηθηκε η αναγκη να την προστατεψω.. Τοσο για τα τεμαχια του εαυτου της, οσο και γιατι στη δουλεια της ειναι πραγματικη κυρια.... πολυ περισσοτερο απο πολλους αλλους που ολοι μας ξερουμε...

Και δεν ξερω ποση δυναμη θελει να πουλας τεμαχια του εαυτου σου για να ζησεις, και να εκδιδεις και αποδειξη γιαυτο....

Ο πριγκηπας μας... (2)

Και κει, μεσα στο πανηγυρι για τη νικη της Εθνικης, ουτε που θυμαμαι σε ποιον αγωνα, ενα χαζο κουταβι πεταχτηκε στα ποδια μου! Και το πατησα. Κι εσκυψα μηχανικα να το χαιδεψω... Κι αυτο μας ακολουθησε μεχρι το σπιτι.. εναμιση χιλιομετρο δρομο, ενος μηνα σκατο, να τρεχει, να μενει πισω, να ξανατρεχει... Μπηκαμε στο δωματιο. Εκανε το γυρο και ηρθε και ξαπλωσε στην βεραντα! Ειπα: αν ειναι δω το πρωι θα τον κρατησουμε. Ο αντρας μου δεν ηθελε.. Ειχε πονεσει ηδη παρα πολυ.

Το πρωι, εγω το ζομπι που θελω γυαλια και κουκουλα για να βγω στον ηλιο πρωινιατικα, πεταχτηκα στη βεραντα. Δεν τον ειδα. Δεν ηταν εκει. Ξαφνικα ο ηλιος με ενοχλουσε πολυ και γυρισα να ξαναμπω μεσα.

Και ηταν ο αντρας μου που τον ειδε, λογω υψους μαλλον. Πισω απο το συρματοπλεγμα, μπερδεμενος σε ενα θαμνο με ψηλα αγκαθια, να κουναει τα κρεμαστα του αυτακια καθως προσπαθουσε να χοροπηδησει για να τον δουμε... Ειναι αστειο.. Τα σκυλια της ζωης μας μας βρισκουν με ενα χοροπηδητο...

Δεν ηταν θεμα αν τον κρατουσαμε. Στα αγκαθια δεν θα τον αφηναμε, μια και ηταν σιγουρο οτι δε βρεθηκε μονος του εκει...(ειχαμε κατι καλους γειτονους διπλα που μαλλον κοιμοντουσαν ελαφρα και τους ενοχλουσε). Ο αντρας μου εφυγε με το βρακι να παει στο διπλανο κτημα... Χωθηκε μεσα στα αγκαθια, τον εφερε πισω... Του βγαζαμε τα αγκαθια ενα ενα, ενα γκρι αγριο πραγματακι... Τον βαλαμε στο μπανιο μηχανικα... Βγηκε απο κει ενα ασπρομαυρο κουταβι με ενα μαλακο τριχωμα και τεραστια εκφραστικα ματια... Τηλεφωνο στον κτηνιατρο μας... Η φωνη του βαρια και λυπημενη οταν μας ακουσε, αλλαξε αμεσως οταν ρωτησαμε τι πρεπει να ταισουμε ενα κουταβι... το δωματιο γεμισε ζωη. Κανενα απο τα πραγματα του πριγκηπα μας δεν του δωσαμε... ουτε καν την τροφη, προτιμησαμε να τη μοιρασουμε στα υπολοιπα αδεσποτα του λιμανιου...

Ουτε το κομματι της ψυχης μας που ηταν του Winston του δωσαμε ποτε...

Τον βαφτισαμε Ρηγα, απο τον πολιουχο του νησιου... Και δεν τον ειπαμε πριγκηπα ποτε... Τον λεμε ομως βασιλια..

Ολοι εσεις που καποτε χασατε ενα σκυλο, ενα φιλο, ενα συντροφο, κι ειπατε ποτε δεν ξαναπαρω σκυλο, σκεφτειτε το ξανα.. Ποτε δε θα ειναι ο φιλος που χασατε. Θα σας βοηθησει ομως πολυ –γιατι ποσες φορες σε κανει ενας σκυλος να χαμογελας την ημερα; Θα γεμισει ξανα το κενο, θα ειναι εκει να σε κοιταζει οταν κλαις, κι ολα τα σκυλισια ματια λενε το ιδιο... ειμαι εδω για σενα...

Μονο σας παρακαλω... Παρτε ενα απο το δρομο...

Εχασα τον πριγκηπα μου, γιατι οι ατελειωτες διασταυρωσεις αναμεσα στις γενιες ειχαν καταστρεψει το ανοσοποιητικο του συστημα... Εχασα τον πριγκηπα μου για να μαθω να μην ξαναγορασω ξανα μια ψυχη.. Ακομα κι αν δεν καταφερα να το τηρησω απολυτα...

Εχασα τον πριγκηπα μου, αλλα τον νιωθω παντου γυρω μου... Κι αυτη η υγρη μυτη που ακουμπαει τωρα το πληκτρολογιο μπορει να μην ειναι η δικη του.. νιωθω ομως οτι καπου εδω γυρω στεκεται κι αναρρωτιεται με τι ασχολουμαι παλι και δεν παιζω μαζι του....

Ο πριγκηπας μας.... (1)

Ο πριγκηπας μας...

Ο πριγκηπας μας μπηκε στη ζωη μας τον Αυγουστο του 1998...

Ενα μεγαλουτσικο κουταβι στο Pet shop που ειχαμε παει να αγορασουμε φαι για τα παραδεισια που ειχαμε στο σπιτι... Σε μια φαση που κανεις μας δεν ηταν πολυ καλα, σε μια φαση που τα δυο χρονια γαμου ειχαν αρχισει να μας βαρανε λιγο στα νευρα...

Ενα κουταβι που μονο εμεις οι ασχετοι θα αγοραζαμε για κολλευ. Κοντοτριχο και με μια ουρα σαν σπαγγο... Τριων μηνων ηδη, με το ζορι να χωραει στο γυαλινο κλουβι του. Ηταν κουλουριασμενος εκει μεσα, και δεν ξερω γιατι, αλλα οταν πλησιασα κατα κει να δω κατι καθρεφτες απο αυτους που κρεμανε στα κλουβια για να νομιζουν οι φυλακισμενοι οτι εχουνε παρεα, σηκωθηκε οσο μπορουσε και αρχισε να χοροπηδαει.

Σκυλο ως τοτε ειχα μια φορα στη ζωη μου... Τη Λουσυ... Καποια στιγμη θα γραψω και τη δικη της ιστορια... Ειχαν περασει πολλα χρονια, ειχα μεγαλωσει γενιες απο γατες, τα σκυλια δε με συγκινησαν ποτε. Τουτος δω ομως χοροπηδουσε!

Ηρθε κι ο αντρας μου κοντα. Ποτε του δεν ειχε σκυλο, και σαν παιδι παντα ηθελε. Του χαιδεψε το κεφαλι.. Τι ειναι αυτο; Κολευ! (Εχετε ξαναδει κολευ; Οχι! Ε κολλευ ειναι!)

Δε μπορω να αντισταθω στη λαχταρα του μικρου παιδιου. Δε μπορω να αντισταθω στα ματια καποιου που ειναι γεματα απο τη λαχταρα ενος παιδιου, οσο χρονων κι αν ειναι αυτος.

Ενταξει, αλλα θα τον φροντιζεις εσυ. Εγω, εγω απαντησε το παιδακι που ειχα παντρευτει...

Ο μαγαζατορας μονο που δε μας φιλησε. Επισης σχεδον μας τον χαρισε. Μονο την αξια των εμβολιων του. Αυτο ηταν. Γυρισαμε σπιτι με ενα μεγαλουτσικο κουταβι κουλουριασμενο στα ποδια μου στο αυτοκινητο...

Θυμαμαι οταν ανοιξαμε τη μπαλκονοπορτα και τον βγαλαμε στη βεραντα. Δεν ετρεξε, δεν εκανε τιποτα. Σταθηκε εκει, γυρισε το βλεμμα του στο χωρο, και μετα γυρισε και μας κοιταξε. Τα ματια του ρωτουσαν: Δικο μου ειναι ολο αυτο;

Οταν πειστηκε οτι ηταν δικο του, αποφασισε οτι ηθελε να γινει κηπουρος, ξεπατωσε ολες τις γλαστρες και εκανε ολες σχεδον τις κουταβισιες ζημιες σε μια αυλη. Μας εκανε εντυπωση το τρεμουλο που τον επιασε οταν βαλαμε τις φωνες. Ετρεμε σαν το ψαρι... και δεν τον ειχαμε χτυπησει ουτε με εφημεριδα!

Ο γιατρος του pet shop στην αρχη δεν ειπε τιποτα. Αργοτερα μας ειπε για το ξυλο που ετρωγε εκει μεσα –απουλητο εμπορευμα που κοστιζε κι ολας γιατι ηθελε και φαι- για την κλωτσια που τον εκανε να μην περπατησει ποτε με το καμαρωτο βαδισμα των κολλευ, για ολα αυτα που με εκαναν να καταραστω απο την ψυχη μου το κωλομαγαζο και να χαρω πολυ οταν εκλεισε.. Θε μου συχωρα με που λεει κι η μαμα μου!

Στο βιβλιαριο του εγραψε κολλευ....

Τον βαφτισαμε Winston πανω σε ενα καυγα για το ποιος θα παει να αγορασει τσιγαρα... Μετα ειπαμε οτι ητανε απο τον Τσωρτσιλ αλλα δεν το σωσαμε...

Ο Winston μεγαλωνοντας εκανε οτι μπορουσε για να μας ανταμειψει... Μεχρι κανονικο κολλευ εγινε, τον κοιταζαν στο δρομο και τον χαζευαν... Πριγκηπας κανονικος, ποτε δεν εκανε ζημια, στεκοταν στην ακρη του καναπε και νομιζες οτι εβλεπες εκεινα τα πορσελανινα σκυλια που εβαζαν παλια στα σαλονια (και στην Μαρια την Ασχημη εχουν ενα τετοιο, αλλα ειναι μαυρο λαμπραντορ και δε μου αρεσει)

Ηρθε μαζι μας διακοπες, αγαπησε το νησι οσο και μεις, εμαθε να ειναι κυριος μεσα στο πλοιο, κυριος μεσα στο αυτοκινητο... Μονο μια φορα που ειμασταν μαζεμενοι στο σπιτι ολοι, περασε μουλωχτα αναμεσα μας και κατουρησε το ποδι του Αλεκου –μονο του Αλεκου, χωρις να λερωσει κανενα διπλανο- γιατι ο Αλεκος δεν τον ειχε χαιδεψει ποτε..

Στα τεσσερα του, ειμασταν στον νησι, ειδαμε μια πληγιτσα στο ποδι του. Εβλεπα και γω τα νυχια του, ολη μερα στα βραχια να τρεχει, και κεινα να μην τριβονται, αλλα δεν ηξερα. Ο κτηνιατρος του νησιου μας ειπε να μην ανησυχουμε. Ο δικος μας που τον πηραμε τηλεφωνο μας ειπε το ιδιο –αλλα να τον δει οταν γυριζαμε.

Την ημερα που βγηκαν οι αιματολογικες ημουν μονη μου στο ιατρειο. Χρειαστηκα ενα κολλητο να ερθει να μας παρει, γιατι ειχα παγωσει. Καλαζαρ. Ο winston ειχε καλαζαρ!

Αρχισε μια μαχη με το χρονο, με δωδεκαωρες ενεσεις, με ξυπνητηρια στις εξι το πρωι –και δεν τα χρειαζομασταν, ενα ξυπνητηρι μετραγε τις ωρες μεσα μας και μας ειδοποιουσε- με μενα να κλαιω στον καναπε και τον Winston να ερχεται, να με κοιταζει με τα μελενια του ματια, να ακουμπαει το ποδι του στο γονατο μου... και γω να κλαιω ακομα πιο πολυ...

Και, ενα χρονο μετα, οι εξετασεις ειναι επιτελους καθαρες!

Ο πριγκηπας μας ειχε γλιτωσει! Καναμε ενα παρτυ φιλων στο σπιτι, εμεις και ολοι οσοι βοηθησαν γιαυτο... Ακομα και ο νταλικιερης που μας εφερνε ζουλα τις ενεσεις απο την Ιταλια...

Τρια χρονια ακομα με τον πριγκηπα μας. Ο Winston στη θαλασσα, ο Winston στα χιονια... Λενε οτι ενα παιδι δενει μια οικογενεια... Εμας ο Winston μας εκανε οικογενεια... Ειμασταν πια τρεις. Δε θα πηγαιναμε πουθενα που δε θα γινομασταν δεκτοι και οι τρεις. Ηταν απλο. Ηταν αυτονοητο...

Οταν ο γιατρος μας ειπε για επαναμολυνση δε το πιστευα. Ακομα δεν το πιστευω. Ακομα κι αν κοιταω τα χαρτια με τις αρνητικες εξετασεις των τριων τελευταιων χρονων. Δεν γινεται. Δεν ειναι δυνατον.

Νεος μαραθωνιος με το χρονο. Ομως τωρα το εβλεπα. Ο πριγκηπας μου ειχε κουραστει. Εκανε τις ενεσεις του, επαιρνε τα φαρμακα του. Αλλα ειχε κουραστει. Ητανε καλοκαιρι. Ρωτησαμε το γιατρο τι να κανουμε. Τι θα ηταν καλυτερο γιαυτον. Παει καλα μας ειπε, να τον παρετε διακοπες. Ρωτησα μηπως θα ηταν καλυτερα να μην παμε πουθενα και να συνεχισουμε τη θεραπεια στο σπιτι, να ειμαστε κοντα σε γιατρο αν κατι δεν πηγαινε καλα, να απαλυνουμε τον πονο του. Ολα καλα να πατε διακοπες.

Οταν φτασαμε στο νησι και μπηκαμε στον κηπο του σπιτιου, ο πριγκηπας μου κατεβηκε απο το αμαξι και ετρεξε προς το σπιτι... Σταθηκε εξω απο την πορτα και κουνησε την ουρα του!

Και μετα αρχισε ο εφιαλτης. Ο πριγκηπας μας ελιωνε. Ο πριγκηπας μας δεν μπορουσε να αναπνευσει.. Τα τηλεφωνα ειχαν παρει φωτια.. Κορτιζονες.. φαρμακα... Ενα σκυλι με βουλωμενη μυτη...

Ο πριγκηπας μας εφυγε εκει στο νησι... Με μενα να καταριεμαι το γιατρο και τον εαυτο μου που δεν μπορουσα να του προσφερω τουλαχιστον ανακουφιση απο το μαρτυριο που περασε εκεινες τις τρεις μερες...

Τον θαψαμε εκει στο νησι, στο δασος που του αρεσε να τρεχει...

Ιουνιος του 2004, ολο το νησι να ζει στο ρυθμο του Euro και μεις να περιφερομαστε χαμενοι αναμεσα στον κοσμο... Να παιρνω τηλεφωνα στο σπιτι και να ζηταω να εξαφανισουν τα παντα οταν γυριζαμε. Να μη δω τιποτα. Να μη δω το πιατο του, το σπιτι του, το λουρι του... Τιποτα... Να μην ξαναδω σκυλι ποτε μου πια!

Xanax, Dymyrox και Efexor XR...

Το ραντεβου ηταν για τις δωδεκα και εικοσι. ΙΚΑ. Μια καλη ψυχολογος ειχε πει ο παθολογος. Η πόρτα εγραφε ψυχιατρος. Τι κανω εγω εδω; Μπηκα. Μου χαμογελασε. Νιωθω να πιεζομαι.... Αν πινω αλκοολ; Λιγο, κανα ποτηρακι το βραδυ... Να το κοψω. Να μην ανησυχω. Να μην πινω καφε και κοκα κολα... Πιανει το βιβλιαριο... Xanax, dymyrox και Efexor XR... να με ξαναδει μετα απο ενα μηνα. Ανοιγω την πορτα. Φευγω. Δωδεκα και μιση... Ποσο γρηγορα γιατρευεται η ψυχη μας θε μου...

Καμμια φορα, -μα δε το βαζω κατω-

έρχονται τουμπα τα αντικαταθλιπτικα

και γερνει η παλατζα.

Δεν εχει αλλο μπρος

Σκυβω τοτε και παιρνω στα δοντια μου

το ματωμενο μου μυαλο

και παω πισω πισω

γυριζω πισω να σωθω

κι υστερα, δε βρισκω το δρομο

γιατι και κει ειναι σκατα

-σα να μη το ξερα-

παντου σπασμενες σιδεριες και θραυσματα οβιδας...

....κι υστερα με ενα σιγγερ ψαλιδακι καλο

κοβω γυρω γυρω το στομα τους

το μεγαλωνω

κολλαω εκει πανω την ψυχη μου

και μεσα τους αδειαζω τα ψυχοφαρμακα

τα φαρμακεια τους

και τους φαρμακοποιους τους μαζι...

Anybody....

Is there anybody out there?
Ενιωθα τοσο μονη... Τριγυρω μου ανθρωποι,παρεες, κι ομως ενιωθα τοσο μονη. Κανεις δεν μπορουσε να με καταλαβει, και κανεις δε με αφηνε να τον πλησιασω. Κλεισμενοι πισω απο τους τοιχους μας, σε μια προσπαθεια να προστατευτουμε, ξενοι μεσα στις παρεες μας, αγνωστοι αναμεσα στους φιλους μας... Ημουν μικρη κι ευαισθητη τοτε, φοβομουν τοσο πως θα πληγωθω, και συ το ιδιο φανταζομαι, οχυρωνομουν πισω απο μια δηθεν ξενοιασια και μεσα μου το σκοταδι κι η μοναξια εκαναν ενα βασανιστικο ερωτα καπου στο πισω μερος του μυαλου μου.

Και υστερα μεγαλωσα. Και πληγωθηκα. Και πληγωσα. Και εζησα. Και πεθανα καμποσες φορες, αλλα κι αυτο μεσα στη ζωη δεν ειναι; Και καποια στιγμη βρεθηκα με καποιον που καταφεραμε να ριξουμε τους τοιχους μεταξυ μας, τουλαχιστον ενα μερος τους, και να ειμαστε μαζι.... Και αρχισα και να γερναω. Και να συμβιβαζομαι. Και ξεχασα οτι ενιωθα καποτε τοσο μονη -ισως να μην προλαβαινα και να το σκεφτω πια, ειχα μια δουλεια, ενα σπιτι, ενα σωρο υποχρεωσεις....

Is there anybody in there?

Εχει απομεινει αραγε τιποτα απο κεινο το κοριτσακι που ημουν καποτε; Απο κεινο το κοριτσακι που ονειρευοταν εναν αλλο κοσμο, ενα κοσμο φιλων που κανεις δεν θα επρεπε να κρυφτει απο κανενα; Απο κεινο το κοριτσακι που πεθαινε και ξαναγεννιοταν καθε μερα με καθε απλο πραγμα που του συνεβαινε;
Καπου μεσα μου πρεπει να ειναι αυτο το κοριτσακι ακομα...
Καπου πρεπει να ψαξω να το βρω...

A feast of friends....

.Έχω περάσει ατέλειωτες νύχτες καθισμένη στο πάτωμα, με τη μουσικη να παίζει, με ένα τσιγάρο κι ενα ποτό στο χέρι, να ψάχνω τη λύση για το οτιδήποτε, σε συζητήσεις που κρατάγανε μέχρι το πρωί. Μας έχει βρει το ξημέρωμα, εκεί που το ποτό θόλωνε το μυαλό κι η κουβέντα τράβαγε απο περίεργα σοκάκια και σκοτεινούς διαδρόμους, χαμένους τον καθένα στις δικές του σκέψεις που έκανε φωναχτά στην παρέα...

Νύχτες ατέλειωτες, νύχτες αξέχαστες... Αν υπήρχε κάποιο θέμα σε κείνες τις κουβέντες δε το θυμάμαι πια, αυτό που για πάντα θα θυμάμαι είναι το να αφήνεσαι χαλαρά να εκφράσεις τις σκέψεις σου, να ακούσεις, να μοιραστείς, να νιώσεις...

Νάμαι λοιπόν σήμερα πάλι καθισμένη στο πάτωμα, με μια παρέα γύρω, με μουσική και με κουβέντα.

Και με την αίσθηση του δήθεν να με πνίγει...

Εγώ με το κυριλέ μου μακιγιάζ και το καλό μου παντελόνι (αυτό που έχω για τα meeting στο γραφείο), και γύρω μου διάφοροι, στην ίδια κατάσταση ή επιμελώς ατημέλητοι, να προσπαθώ να διώξω την εικόνα απο τα δικά μου τα βράδια.

Η μουσική είναι προσεκτικά διαλεγμένη και διακριτικά χαμηλή. Εδώ δεν υπάρχουν ουρλιαχτά ούτε σκόρπιες σκέψεις. Εδώ το τσιγάρο απαγορεύεται γιατί κάνει κακό και ενοχλεί τους μη καπνιστές. Το ποτό ρέει μετρημένα και καθως πρέπει. Το σκηνικό είναι το ίδιο αλλά οι ηθοποιοί έχουν αλλάξει και το έργο καταστρέφεται... Αφήνομαι καθισμένη στην αγαπημένη μου θέση, έτσι όπως τόσα βράδια που λάτρεψα έχω καθήσει και παρατηρώ τη σκηνή. Δεν ακούω γιατί δεν έχει νόημα να ακούσω. Συζητήσεις ανώδυνες και τυπικές. Μια κοινωνική εκδήλωση στημένη πάνω στις ανήσυχες νύχτες της νιότης μου. Και το νιώθω... Έχω γεράσει... Ο κόσμος πέρασε μπροστά μου, και γω δεν έχω καταφέρει να τον ακολουθήσω...

Δεν ξερω γιατι αυτο το σημερινο "δηθεν" κατι μου εκανε... Και θελω τοσο να ακουσω ενα κομματι που συντροφεψε πολλες απο τις δικες μου νυχτες πανω στο χαλι με φιλους και κουβεντα... Ενα κομματι που σημερα δεν παιχτηκε, κι ισως μπορω να καταλαβω το γιατι...

Do you know how pale and wanton thrillful

Comes death on a strange hour

Unannounced, unplanned for

Like a scaring over-friendly guest youve

Brought to bed

Death makes angels of us all

And gives us wings

Where we had shoulders Smooth as ravens Claws

No more money, no more fancy dress

This other kingdom seems by far the best

Until its other jaw reveals incest

And loose obedience to a vegetable law.

I will not go

Prefer a feast of friends

To the giant family

Εδώ θα γίνει ο τάφος σας...

Τι κακό είναι πάλι τούτο που ξεκίνησε με τους τάφους; Αποφάσισε ο Κάμερον μετά τον Τιτανικό να βυθίσει και το Χριστιανισμό; Και τι ακριβως εχει βαλθεί να βυθίσει γιατί δεν κατάλαβα; Το ότι ο Χριστός ήρθε και έζησε, και σταυρώθηκε και μετά αναλήφθηκε στους ουρανούς;

Φαντάζομαι το επόμενο βήμα του θα είναι να τα βάλει με τους Μωαμεθανούς και να αποδείξει ότι τελικά στον Παράδεισο το πιλάφι είναι ξαναζεσταμένο, και τα ουρί απλά call girls που πληρώνονται με την ώρα.

Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανή, ξέρω μόνο οτι με βάφτισαν σαν τέτοια. Ξέρω σίγουρα οτι πιστεύω στο Θεό. Ξέρω οτι αυτή μου η πίστη δεν εξαρτάται με το αν κάποιος αναλήφθηκε στους ουρανούς, ή τον πήραν τα ούφο, ή απλά κάποιος έφαγε βαριά αποβραδίς κι έβλεπε οράματα. Ξέρω οτι αυτή η πίστη δε θα με κάνει ποτέ να πιστέψω οτι την ώρα της Κρίσεως θα παιχτούν σκηνές απο τα "Ζόμπι ξανάρχονται", και θα σηκωθούν οι νεκροί. Άσε που είναι και κάποιοι που δε θα τα καταφέρουν να σηκωθούν, είτε γιατί έχουν γίνει σκόνη, είτε γιατί αποτεφρώθηκαν -α ξέχασα, αυτοί είναι άπιστοι και θα τους φάει η μαύρη κόλαση και θα καίγονται στα καζάνια- είτε γιατί είχαν την ατυχία να βρεθούν στη μέση μιας δοκιμής σε ένα μέρος που λεγόταν ας πούμε Χιροσίμα...

'Αν το ντοκυμαντέρ του Κάμερον κλονίσει την πίστη των Χριστιανών, τότε θα μου επιτρέψετε να πω οτι δε θα κάνει και μεγάλη δουλειά. Τέτοια πίστη κλονίζεται πιο εύκολα κι απο τις Αλκυονίδες νήσους σε περίοδο σεισμικής έξαρσης. Κι αν ο Κάμερον καεί στην Κόλαση που πάει και βγάζει τέτοια πράγματα στη φόρα, με συχωρείς θεούλη μου, γιατί δε του κοπάναγες μια να γίνει αλάτι εκεί που πήγε να σκαλίσει τα ιδιωτικά σου; Να τονώσεις και την πίστη των πιστών σου κομματάκι;

Φυσικά το ντοκυμαντέρ αφήνει πολλές τρύπες. Αρκετές ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί και ίσως και γιαυτό βγήκε στον αέρα. Συμπτωματικά εντελώς, λίγο πριν το Πάσχα -αν και μου διαφεύγει πότε πέφτει φέτος το Πάσχα των καθολικών, αλλά βάζω στοίχημα ότι πάλι κοντά πέφτει. Και όσον αφορά εμάς τους ιθαγενείς εδώ, πάνω στην κουβέντα για το αν μπορούμε να καούμε η όχι. Η Εκκλησία βάλλεται απο παντού. Βλέπει τις μετοχές της να πέφτουν κάθετα, κι αρχίζει να ανησυχεί σοβαρά, γιαυτό και χάνει την ψυχραιμία της και εξαπολύει επιθέσεις κατά των εχθρών της ακόμα και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας... Διότι αν ο Χριστός τάφηκε και δεν αναστήθηκε, τι στον κόρακα πανηγυρίζουμε το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ; Τζάμπα μεταχρονολογήσαμε την Ανάσταση για να μας κάτσει Σαββατόβραδο; Ευτυχώς θα τους μείνει η Μεγάλη Παρασκευή. Που πουλάει και περισσότερο λόγω συγκινησιακού φορτίου. Δε τους φοβάμαι θα τα βγάλουν πέρα. Το πολύ πολύ να κάνουν το Μεγάλο Σάββατο μέρα μεγαλύτερου πένθους αφού ο Χριστός τελικά πέθανε, και να μας αρχίσουν στο ότι όλοι είμαστε καταραμένοι γιαυτό και μόνο στην εκκλησία θα σωθούμε.... (άντε βρε δωρεάν ιδέες σας δίνω πάλι!).

Πάντως λυπάμαι αυτούς που αν αποδειχθεί -δε το πιστεύω γιατί μια μεγάλη εταιρεία πάντα ξέρει να προστατέψει τα συμφέροντά της- ότι η Ανάσταση ήταν παραμύθι θα χάσουν την ελπίδα και το νόημα της πίστης τους. Πραγματικά τους λυπάμαι. Είναι μεγάλη δυστυχία για τον άνθρωπο να μην έχει καταφέρει έστω και για μια στιγμή στη ζωή του να πιστέψει στο θεό....