Hey, hey, my my

My my, hey hey, rock’n’roll is here to stay…

Όταν είσαι έξω απο τη μελαγχολία, στο κενό. Όταν δεν είσαι πουθενά κι όταν τίποτα δεν έχει πια καμμιά σημασία.

King is gone, but he´s not forgotten..

Αυτή είναι η πολύ απλή μας ιστορία. Γεράσαμε, χαθήκαμε, αλλοτριωθήκαμε, και δεν καταλάβαμε ούτε πως έγινε όλο αυτο..

Hey hey, my my

Θυμασαι εκείνο το κορίτσι με τη μακριά φράτζα που καθότανε στο γρασίδι; Κοίταζε τον κόσμο στα μάτια και δεν άφηνε κανένα να δει τα δικά της. Θυμασαι εκείνο το κορίτσι που γελούσε κατεβαίνοντας απο την πλατεία ξημερώματα, εκείνο το κορίτσι Κυριακές πρωί στο Μοναστηράκι, ένα στραβό Winston στο στόμα κι ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη, έψαχνε για μεταχειρισμένους δίσκους και βιβλία, μια στρατιωτική τσάντα με τους στίχους του Morrison στον ώμο της, το τριμμένο τζην ποτισμένο απο την υγρασία του γρασιδιού που φιλοξενούσε τους έρωτές της, το φρεσκοχτυπημένο τατουάζ στο αριστερό της χέρι, η ζωή όλη μπροστά της –κι ο θάνατος μόνιμα πίσω της και φωλιασμένος στο μυαλό της.

Θυμάσαι που αρκούσε ένα βρώμικο τζάκετ εκστρατείας για να γίνει το πιο μαλακό κρεββάτι για τα αγκαλιάσματα σου; Ένα τραγούδι σε έκανε να κλαίς κι ένας φίλος μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο όλο για χάρη σου. Το καλοκαίρι ήτανε ένα ταξίδι στα χρώματα ακόμα κι αν δεν πήγαινες πουθενά ιδιαίτερα, το καλοκαίρι ήτανε στην καρδιά σου κι απο κει τραγουδούσε...

Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή που βρήκε όλη την παρέα καθισμένη στο μπαρ, η μουσική αυτή που πάντα μας συντρόφευε και μας παρηγορούσε, μια μελαγχολία και μια μουγκαμάρα που δεν ξέραμε τι ήτανε γιατί δεν ξέραμε τότε τι σημαίνει η μοναξιά..

Η παρέα που ποτέ δεν χώριζε, η παρέα που ήτανε το σημείο αναφοράς και το μέρος που κουβαλάγαμε τις ανησυχίες μας για το αύριο και για τη μοναξιά που φοβόμαστε τόσο πολύ, αυτή τη μοναξιά που τελικά διαλέξαμε να μας συντροφεύει στην υπόλοιπη ζωή μας.. Τι απόγιναν όλα αυτά τα παιδιά; Τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα που είμασταν εμείς, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα που γύριζαν στους δρόμους τραγουδώντας με ξεκούρδιστες κιθάρες, έτσι για το κέφι τους, έτσι για τη μαγεία της στιγμής, τα παιδιά που χάνονταν και ξαναβρίσκονταν πάλι μέσα απο στίχους και ουρλιαχτά, αυτά τα παιδιά που ήτανε τα παιδιά που ονειρευτήκαμε να κάνουμε, αυτά τα παιδιά που είμασταν εμείς, τι έγιναν αυτά τα παιδιά;

Πως διάολο τα καταφέραμε έτσι;

Συναντιόμαστε στο δρόμο και δε μιλάμε πια, ίσως γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε πως κάτι άλλαξε, δεν είμαστε οι ίδιοι πια, πως είμαστε πολύ πιο μεγάλοι και πιο σοβαροί για να αγκαλιαστούμε δημοσίως και να χαιρετηθούμε όπως παλιά. Που πήγε εκείνη η παρέα που έκανε ωτοστόπ στη λεωφόρο για να πάει σινεμά, που είναι εκείνη η παρέα που σκαρφάλωνε στις ταράτσες για να δει μια ακόμα φορά το Easy Rider, ατέλειωτα κουτάκια μπύρες κι άδεια πακέτα απο τσιγάρα, ολονύχτιες συζητήσεις που δεν τελειώσανε ποτέ, ποιοί είμαστε και που πάμε, γιατι να ζούμε έτσι κι όχι αλλιώς, κι αν ζούμε και καθόλου δηλαδή...

Κι ακόμα δεν ξέραμε τι σημαινε να μη ζεις, ακόμα δεν ξέραμε τι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και να έχεις να αντιμετωπίσεις το ίδιο πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που δε διάλεξες και δεν είναι δικό σου, ένα πρόγραμμα που σε καταδικάζει να είσαι μόνος σου μέσα στον κόσμο, μόνος σου μέσα στον εαυτό σου, στο δικό σου πολυτελές κλουβί, αυτό το κλουβί που σιχαινόμασταν τόσο και λυπόμασταν αυτούς που ήταν αναγκασμένοι να ζουν εκεί..

Νύχτες στη Δεκατρία, τότε που το γεια στην πόρτα δεν πήγαινε σε κανένα συγκεκριμενα, και σε όλους μαζί, στη Δεκατρία που αφιερώσαμε τα καλυτερα μας χρόνια και μας χάρισε τις καλύτερές μας αναμνήσεις..

Τώρα σερνόμαστε και ζούμε μόνο με την αναπόληση εκείνων των χρόνων, θέλουμε να λέμε ότι τίποτα δεν άλλαξε, κι ότι είμαστε οι ίδιοι ακόμα, κοίτα με όμως που βάφω τα μάτια μου για να βγώ το βράδυ, και περνάω ώρες στον καθρέφτη να βρω τι μου πάει, κοιτα με που οδηγώ το δικό μου αυτοκίνητο και σχολιάζω το βρώμικο τζην του πιτσιρίκου απέναντι που έχει ακόμα τα κότσια να κάθεται στο γρασίδι της πλατείας, κοίτα με αλλοτριωμένη να νομίζω οτι είμαι ακόμα η ίδια, ενώ τα μάτια μου έχουν χάσει τη λάμψη τους κάτω απο στρώσεις μάσκαρα και τα μαλλιά μου έχουν τραβηχτεί για να φανεί το θαμπό μου βλέμμα... Κοίτα με πως έγινα κυρία, δεν καπνίζω πια στο δρόμο, και δε βρίζω δυνατά αμα νευριάσω, τροποποίησα και το λεξιλόγιό μου, έγινε πιο κόσμιο, και δεν κλαίω πια τα βράδυα πίνοντας μπύρες, τώρα κοιμάμαι νωρίς και ήσυχα γιατί πρέπει να πάω στη δουλειά αύριο..

Τώρα πια δεν βγάζω την ψυχή μου να την κολλήσω στο χαρτι, δεν υπάρχει καν χαρτί παρά μια κενή οθόνη...

Και κει δεν την κολλάς την ψυχή σου, εκεί στη ρουφάνε, και αλήθεια, έχει πια τίποτα η ψυχή μου για να βγάλει;

‘Οταν έγραφα για τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα ήμουν εκεί, ήμουν κομμάτια κάτω απο το φεγγάρι, ένα χαμόγελο με έστελνε στον ουρανό και μια ματιά μπορούσε να με σκοτώσει, ένιωθα και καταλάβαινα, μπορούσα να πεθάνω και να αναστηθώ εκατό φορές, είχα όλη τη δύναμη και μπορούσα να προσφέρω τα πάντα...

Τώρα, τα παιδιά με τα μαυρα ρούχα γίνανε αντικείμενο για ανάλυση, και γω παρατηρήτρια των γεγονότων, κάπου πέρα απο το χρόνο

Κάπου πέρα απο τον εαυτό μου

Out of the blue

And into the black

Τι να σου κάνει κι ο Neil Young άμα έχεις σταλήθεια μεγαλώσει...

Vista, τα αμερικανικα windows

Πανάθεμα το κεφάλι μου δηλαδή... Οκ δε συνέφερε με τίποτα να κάνω αναβάθμιση στο pcακι μου, το έφερα απο δω, το έφερα απο κει, πιο φτηνά μου ερχότανε να πάρω ενα έτοιμο σύστημα και να φτιάχνω σιγά σιγά τα στραβά του... Πήγα και γώ λοιπόν και πήρα ένα έτοιμο.. Το κοιτάγαμε με τον πωλητή, τον έπρηξα, δεν θέλω να βάλεις αυτό, θέλω να βάλεις εκείνο, θέλω να βγάλεις αυτό, θέλω να βάλεις ετούτο... Ευγενικό το παλικάρι δε με βάρεσε, σταμάτησε και να ρωτάει κάποια στιγμή και με άφησε απλά να κοιτάω την οθόνη που φτιάχναμε τη σύνθεση και να του λέω βάλε-βγάλε...

Και έτσι δε με ρώτησε τι ρημαδολειτουργικό ήθελα!! Και σήμερα αριβάρισε το καινούργιο μου κουτί, και δε μου έφτανε η τσατίλα μου που δεν ήθελε να μπει στο δίκτυο μαζί με τα άλλα το στριμμένο, είχα να αντιμετωπίσω και τα windows για αμερικάνους!

Λένε ότι στην Αμερική οι οδοντόκρεμες έχουν ένα βελάκι -απο δω το πατάς ηλίθιε κι απο κει βγαίνει... Δεν ξέρω για τις οδοντόκρεμες, τα vista πάντως αυτήν ακριβώς την φιλοσοφία έχουν.. Εχουν καταφέρει μέσα σε δυό ώρες να μου κάνουν τα νεύρα λάστιχο!

Καταρχήν σαν περιβάλλον μου θυμίζουν Gnome... Αυτό θα μου πεις καλό είναι, κακό δεν είναι... οκ... και μετά αρχίζει το σπάσιμο νεύρων..

Κατεβάζεις ένα πρόγραμμα, πας να το τρέξεις... α, τώρα θα τρέξουμε ένα πρόγραμμα, είστε σίγουρη ότι θελετε να το τρέξουμε; Ναι παιδί μου σίγουρη είμαι. Αμάν, μαύρισε η οθόνη! Τι γινηκε ρε παιδιά; Α, τα windows χρειάζονται την άδειά σας για να τρέξουν αυτό το πρόγραμμα -προφανώς πριν ρώταγαν αν είμαι απλά ηλίθια- έχουμε την άδειά σας; Την έχετε τη ρημάδα, τρέξτο να τελειώνουμε κι έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε..

Πριτς.

Να μη με ενημερώσουν ότι μπορεί να είναι επικύνδινο; Ότι μπορεί να καταστρεψει τα υπέροχα vista μου; Με ενημερώνουν και γιαυτό ... τρεξτον τον διάολο! Επιτέλους! Το ρημαδοπρόγραμμα τρέχει..

Μετά έχασα την ανανέωση της σελίδας τον ΙΕ... πανάθεμά τον κι αυτόν... Με δεξί κλικ κάνω ανανέωση.. αντε να το αντέξω κι αυτό...

Κατεβάζω μια εικόνα να αλλάξω αυτό το απαίσιο wallpaper... και βλέπω ενα μενού linux για την αποθηκευση... που στον κόρακα έχουν βάλει το desktop για να το βρώ εύκολα.. Α μαλιστα εκει κατω... ρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Τρεις ωρες τωρα με τα vista τα νεύρα μου λάστιχο... Είναι και νόμιμα παναθεμα τα.... Καθε τρεις και λιγο κατεβαζουν μια "κρίσιμη ενημέρωση" και κάνουν restart!!!

Ψαχνω drivers... Ψαχνω antivirus γιατι αυτο που εχω δεν τους αρεσει... ουτε η παρεα με τα αλλα pcs του σπιτιού τους αρέσει.. δε θελουν να τα δουν! Ειδικα εκεινο που φοράει ubuntu επάνω... Δε τους αρέσει ουτε το πληκτρολόγιό μου και κολλάει.. Δεν είμαι τρελλή, δεν κολλάει στο παλιό pc μόνο εδώ κολλάει... Σκέφτομαι να τα πετάξω απο το πρωτο window που θα βρώ ανοιχτό, απο την άλλη λέω να κάνω υπομονη λίγο ακόμα...

Τι θες μωρό μου; Κρίσιμη ενημέρωση ασφαλείας; Πάλι;

Πάω για restart....

Εχω λαθος μυαλό...

Απο μικρή όλοι μου οι φίλοι ήταν αγόρια.

Στην εφηβεία μου, υπήρξα η κολλητή για πάρα πολλά απο τα αγόρια της παρέας, αυτή που της έλεγαν τα προβλήματα, τις ανησυχίες τους, τα γκομενικά τους. Αυτή που έβλεπε τα πράγματα απο την άλλη πλευρά και πάντα είχε να δώσει μια ιδέα. Αυτή που ήταν πάντα ο «κολλητός» τους.

Κάποιοι απο αυτούς δεν έμαθαν ποτέ οτι ο «κολλητός» έκλαιγε τα βράδια μόνος του γιατί θα ήθελε να τον δούν σαν κάτι άλλο, γιατί θα ήθελε τόσο πολύ να είναι το αντικείμενο της συζήτησης με θέμα «είμαι τρελλός για αυτήν, αλλά πως να της το δείξω χωρίς να γίνω ρόμπα;».

Έπαιζα πολυ καλό ποδοσφαιράκι, ήξερα απο ποδόσφαιρο, δε με ενοχλούσαν αυτά που συνήθως τα λέμε «αντρικές γουρουνιές» εμείς τα θηλυκά. Και μεγαλώνοντας, ανακάλυψα μέσα απο τα μάτια των κολλητών μου, ότι τελικά εμείς τα θηλυκά είμαστε ανελέητα. Σκύλες πραγματικές. ‘Εχω περάσει ατέλειωτες νύχτες προσπαθώντας να τους συνεφέρω απο τις πληγές που τους άφησε κάποια, έχω ευχηθεί πολλές φορές για κάποιους απο αυτούς να μην πέσουν στη λάθος γυναίκα γιατί απλά θα τους κάνει αλοιφή...

Τον πιο κολλητό μου, και πιο αγαπημένο μου, τον παντρεύτηκα. Γιατί ήταν τρυφερός σα βούτυρο και οποιαδήποτε γυναίκα θα μπορούσε να τον κάνει να σέρνεται... να χάσει κάθε αξιοπρέπεια, να γίνει απλά υποχείριο της... Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουνα για γάμο και για σπίτι, έτσι κι αλλιώς μας είχαν ζαλίσει να παντρευτούμε και να νοικοκυρευτούμε, παντρευτήκαμε λοιπόν μεταξυ μας και ησυχάσαμε....

Μάλλον οταν ο θεος εφτασε στο δικο μου κεφάλι μπέρδεψε τα τσουκάλια κι άδειασε μέσα αντρικό μυαλό.. Δεν εξηγείτε αλλιώς...

Διαβάζω στα γυναικεία περιοδικά όλα αυτα που δέν ανέχονται οι γυναίκες στους άντρες... Οκ, δε σηκώνω το καπάκι της τουαλέτας και να το αφήνω ανοιχτό, πιστεύω όμως ακράδαντα ότι το χαρτί υγείας είναι κάτι που φυτρώνει στη θέση του ως δια μαγείας, το γραφείο μου εχει ανακυρηχτεί επίσημα πληγείσα περιοχή –απο την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου ο χώρος μου είχε αυτό το χαρακτηρισμό- μπορώ να πιω ατέλειωτες μπύρες παρακολουθώντας ποδόσφαιρο.... Επισης φτιάχνω όλα τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στο σπίτι, κανονίζω τα οικονομικά και φροντίζω να μην μείνουμε εντελώς στην ψάθα, και... υποκύπτω σε κάθε παιδιάστικη ιδέα του συντρόφου μου! Όχι πείτε μου, ήμουν εγώ για γάμο και νοικοκυροσύνη;

Τελικά δε νομίζω οτι κάποιος θα με ανεχόταν τόσο εύκολα για σύζυγο. Γιαυτό διάλεξα τον κολλητό μου.

Και μάλλον γιαυτό με διάλεξε κι αυτός. Ένα μέρος να κρυφτούμε. ‘Ενα μέρος να ζήσουμε –ένα μέρος να είμαστε ο εαυτός μας. Ισως σε αυτή τη σχέση να μην υπήρξε ποτέ έρωτας. Αυτό που υπήρξε και δυνάμωσε όλα αυτά τα χρόνια όμως, είναι η αγάπη. Και για το ορθολογιστικό, αντρικό μου μυαλό, είναι το σημαντικότερο.

Είμαστε κοντά δώδεκα χρόνια μαζί... Δε θυμάμαι να σε ευχαρίστησα ποτέ....

The Real Jesus

Αρνί σουβλας

Λοιπον εχω την κακιά συνήθεια να μη μπορώ να φάω αν δε διαβάζω κάτι.. Σήμερα λοιπόν βρήκα κάπου μέσα στην κουζίνα ένα βιβλιαράκι συνταγών, και το τράβηξα κοντά μου όσο έτρωγα.. Αντιγράφω:

Υλικα

Ενα αρνί, αλάτι, πιπέρι, λεμόνια, βούτυρο η φυτίνη

Εκτέλεση

Αφαιρείτε απο το αρνί τα εντόσθια, εκτός απο τα νεφρά. Βγάζετε επίσης και το παχύ έντερο και το λάρυγγα. Κατόπιν, κοντά στα νεφρά και απο τις δυό μεριές της σπονδυλικής στήλης ανοίγετε δυό τρύπες, απο τις οποίες περνάτε τα νεφρά ώστε να βγούν απο τη ράχη, χωρίς όμως να κοπούν απο τη βάση τους. Πασπαλίζετε το εσωτερικό του αρνιού με αλάτι και πιπέρι, και το περνάτε στη σούβλα με προσοχή να μην καμπουριάσει η ράχη. Η άκρη της σούβλας πρέπει να περάσει απο το λαιμό και να βρει ακριβώς το κέντρο του κεφαλιού. ..

Δεν εφαγα, και συγγνώμη που σας κόβω τη συνταγή στη μέση... Έχω πείσει τον εαυτό μου οτι το κρέας φυτρώνει με κάποιο μαγικό τρόπο στη βιτρίνα των κρεοπωλείων, αλλά αυτή η περιγραφή με τσάκισε...

Καλα να περάσετε ... Και συγγνώμη αν σας χάλασα τη διάθεση...