Ψυχοσάββατο σήμερα...

Με δυό πράγματα στη ζωή έχω εξοικειωθεί ομαλά. Με το σεξ και το θάνατο. Ίσως γιατί ήρθαν στη ζωή μου φυσικά και τα δέχτηκα ως τέτοια.

Το θάνατο τον γνώρισα νωρίς, όταν χάσαμε τη γιαγιά μου πολύ νέα. Ευτυχώς για μένα, κάποιος φρόντισε τότε να μου δώσει την ιδέα του θανάτου σαν κάτι φυσικό, αναμενόμενο, και ίσως καλό για αυτόν που χάνουμε. Μεγαλώνοντας, οι θρησκευτικές μου αναζητήσεις με έκαναν να δεχτώ ακόμα περισσότερο την ιδέα του θανάτου -και να καταλάβω για ποιόν κλαίμε τελικά.. Γιατί δεν κλαίμε ποτέ για αυτόν που χάθηκε. Κατά βάθος, και εντελώς εγωιστικά, κλαίμε για μας που τον χάσαμε. Για τον εαυτό μας κλαίμε. Γιατί τελικά αυτός που έφυγε μπορεί να πήγε και κάπου καλύτερα. Εμείς όμως θα μείνουμε εδώ και θα συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς εκείνον. Και τελικά όσο πιο πολύτιμος μας ήταν τόσο περισσότερο κλαίμε.. για τον εαυτό μας πάντα....

Ψυχοσάββατο σήμερα, κι αν και ποτέ μου δε συμπάθησα τα κόλλυβα και όλα αυτά τα τυπικά -που τα κάνουμε για να μην ξεχάσουμε εμείς αυτόν που χάθηκε- άναψα ένα καντήλι για όλες τις ψυχές που έχουν χαθεί πιά απο τη ζωή μου. Έτσι, για να ξέρω οτι τους θυμαμαι. Και για να τους ευχαριστήσω για ολες τις στιγμές που μου χάρισαν όσο ήταν κοντά μου.

Άναψα ένα καντήλι για τις γιαγιάδες μου, κανονικές και "υιοθετημένες", για όλες τις στιγμές που μόνο η παρουσία τους με έκανε να αισθάνομαι παιδί.

Άναψα ένα καντήλι για τους παππούδες μου -παππού Νίκο, δεν πήγανε χαμένες τόσες κουβέντες που κάναμε... Σε ευχαριστώ.

Άναψα ένα καντήλι για τους θείους μου που έφυγαν νωρίς και ξαφνικά και πάντα θα τους θυμάμαι μαζί με την παιδική μου ηλικία.

Άναψα ένα καντήλι για τους φίλους μου που με το χαμό τους μου θύμισαν ότι ίσως αύριο ναναι η σειρά μου, και τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Άναψα ένα καντήλι για την Ηρώ, για όλες τις φροντίδες της και για τα κληρονομικά χαρίσματα που πιστεύω οτι μου έχει αφήσει.

Άναψα ένα καντήλι για τον Winston και τα εφτά υπέροχα χρόνια που περάσαμε μαζί του. Για όλες τις στιγμές που με έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ, να θυμώσω. Ελπίζω τα χρόνια που έζησε μαζί μας να ήταν ευτυχισμένα και για κείνον...

Άναψα ένα καντήλι για όλες τις ψυχές που έχουν χαθεί, γιαυτές που χάνονται τώρα που γράφω, για τις ξεχασμένες ψυχές που κανείς δε θυμάται.

Ψυχοσάββατο σήμερα και δεν θα ήθελα να μείνει καμμιά παραπονεμένη.

Σας ευχαριστώ.

Σιχαίνομαι τα μυστικά. Ίσως επειδή ως άνθρωπος έχω έντονο αίσθημα ευθύνης, ίσως επειδή ως άνθρωπος -και μάλιστα θηλυκού γένους- έχω γενετικές αδυναμίες, οι οποίες τσακώνονται με το συναίσθημα ευθύνης που λέγαμε πριν, το χειρότερό μου είναι να μου πεις κάτι με τον όρο "μη το πεις σε κανένα".

Συνήθως σε ένα πρόλογο τέτοιου είδους απαντάω με ένα ευγενικό "άσε μη μου το πεις καλύτερα γιατί μπορεί να μου ξεφύγει". Και πάντα ακούω αυτό που δεν πρέπει να πω σε κανένα, γιατί πάντα αυτός που έρχεται να μου το εμπιστευτεί έχει αποφασίσει να το ξεφουρνίσει και το μόνο που με γλιτώνει είναι να βουλώσω τα αυτιά μου με ωτοασπίδες (αν και πάλι δεν αποκλειεται να μου το γράψει σε κανα postit και να το κολλήσει πάνω στα τσιγάρα μου).

Σήμερα λοιπόν έχω δυό πράγματα που δεν πρέπει να τα πω. Το ένα δε με αφορά καν, είναι κατι που έμαθα τυχαία για κάποιον -και μου έλυσε μια απορία που είχα για χρόνια. Ώστε έχει γκόμενο-α! Αει στο καλό κι είχα αρχίσει να ανησυχώ, έλεγα μέσα μου, τούτο το παιδί, οκ, εκατό στραβα έχει πάνω του, μα να μη σταυρώνει έναν άνθρωπο δίπλα του; Μέχρι που σκέφτηκα να του προξενέψω εγω κάποιον -είμαι εγγυημένη αποτυχία στα προξενιά, ακόμα και με τη μέθοδο της στάμνας θα πετύχω τον διπλανό απο αυτόν που θέλω!- αλλά τέλως πάντων να κάνω και γω το κατιτίς μου... Δεν ξέρω αν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, (ο σκύλος του Γερμανού έχει λόγους να αμφιβάλλει), η γνώση πάντως δολοφόνησε την φιλία. Γιατί μπορεί να χάρηκα γιαυτό που έμαθα, μπορεί μέσα μου να του εύχομαι κάθε ευτυχία, απέξω μου όμως πως θα μπορέσω να ξανακοιτάξω αυτόν τον άνθρωπο στα μάτια, όταν ξέρω κάτι γιαυτόν που ξέρω οτι εδώ και χρόνια έχει κάνει τα πάντα για να το κρύψει; Νιωθω σα να του έχω κλέψει κάτι.. Και νιώθω πως δε μπορώ να του πω οτι ξέρω, οτι χαίρομαι, οτιδηποτε, γιατι θα είναι κάπως σαν να τον ξεβρακώνω... εγώ τουλάχιστον έτσι θα ενιωθα αν ήμουν στη θέση του.

Γιαυτό και γω θα το πω στις καλαμιες.. Για να το βγαλω απο μέσα μου, διότι θα σκάσω, και για να μη χαλάσω την ευτυχία που υποψιάζομαι οτι προσπαθεί να προστατέψει. Ξέρω ότι είσαι με κάποιον. Ξέρω οτι περνάς καλά. Σου εύχομαι να περνάς πάντα καλά, και κάποια στιγμή να νιώσεις αρκετά σίγουρος για να το πεις και στους υπόλοιπους. Και συγγνώμη που έκλεψα κάτι απο σένα, δεν το επεδίωξα, απλά υπάρχουν στιγμές που βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που πρέπει -η δεν πρέπει- για να μάθεις κάτι.


Το δεύτερο πράγμα που δεν πρέπει να πω με αφορά άμεσα. Ο διευθυντής μου μού ζήτησε να γίνω ρουφιάνα. Μου ζήτησε ευθέως να παγιδέψω συνάδελφο για να δούμε λέει αν κάνει καλά τη δουλειά της! Και γώ που να πάω να το πω τώρα αυτό; Στη συνάδελφο; Αποκλείεται! Θα πάει να αρπαχτεί -και με το δίκιο της- και μπορεί να χάσει και τη δουλειά της. Σε άλλη συνάδελφο; Δε θα μου ξαναμιλησει άνθρωπος γιατί άσχετα αν δε το κάνω ποτέ, για να μου το ζητήσει πάει να πει οτι με θεωρεί ικανή να το κάνω, έτσι δεν είναι;

Κι αν νιώθω προσβεβλημένη απο την πρόταση και γω η ίδια, αυτή τη γυναίκα τη Δευτέρα πως θα την κοιτάξω, όταν ξέρω οτι κάποιος ετοιμάζεται να τις βάλει τρικλοποδιές και δε μπορώ να της το πω; Που να το πω για να το βγάλω απο μέσα μου;

α, το βρήκα...

Θα το πω στις καλαμιές....

Πάριζα νηστίσιμη, έχετε;

Το ξεκίνησα πριν, κι έλεγα να το περάσω ντούκου και να μη το συνεχίσω... αλλά δε με αφήνει ο διάολος να αγιάσω..

Λοιπόν, εγω δουλεύω σε σουπερμάρκετ. Κάθε μέρα βλέπω του κόσμου τις παλαβομάρες, καθε μερα καποιο νεο ad victim -αν μπορω να χρησιμοποιησω τον ορο- θα ερθει να ζητησει "αυτο που έδειξε η τηλεόραση χτες". Και καθε Σαρακοστη βλέπω κυρίες και κυρίους να με ρωτάνε "ποιο είναι αυτο το γάλα που βάζουν στον καφέ κι είναι νηστίσιμο", που τους το είπε ο φίλος,γείτονας, συνάδελφος, μέχρι κι ο παπάς της ενορίας! (Δεν κάνω πλάκα... ήρθε κυρία καί ζήτησε φυτική κρέμα compleat, το είχε γραμμενο και σε χαρτι, τη συμβούλεψε ο παπάς για να μη σπάσει τη νηστεία της σαρακοστής!!)

Πρόπερσι αν δεν κάνω λάθος εμφανίστηκε η νηστίσιμη φέτα! Μετά απο το σχετικό χαβαλέ, ανακαλύψαμε ότι η συγκεκριμένη "φέτα" πούλαγε σαν τρελλή.... Μετά ο Ε-φετ, ανακάλυψε τη φέτα, την περικυκλωσαμε με κόκκινα ταμπελάκια "μη γαλακτοκομικό προϊόν", -διότι φέτα νηστίσιμη μπορεί να ήταν απο νηστίσιμο γάλα... απο αρνί ταμένο στον Αγιο Παντελεήμονα που γεννηθηκε απο προβατίνα παρθένα- μην κολλήσουν και τα άλλα τυριά νηστισιμότητα, φοβήθηκε ο κόσμος, έκατσε η φέτα, φέτος αραιώσαμε τις παραγγελίες να δούμε πως θα πάει.

Ηλικιωμένη κυρία έκανε σήμερα τα ψώνια της, και με είχε κάνει καρότσι να γυρίζω μαζί της το μαγαζί, να πάρει σιτάρι που έρχονται ψυχοσάββατα, να πάρει κυπελλάκια για τα κόλυββα, να πάρει λιβάνια και καρβουνάκια που έπρεπε να της τα φέρω στο χέρι γιατί "που να ανεβαίνει τη σκάλα", και επιτέλους να πάει στα ρημαδοψυγεία να την ξεφορτωθώ...

Όπου ακούω να ρωτάει τους πωλητές: "Πάριζα νηστίσιμη έχετε;"

Τα παιδια κοιτούντιαι σα χαζά. Πότε βγήκε τούτο και δε το πήραμε χαμπάρι; 'Αλλα χαρακώματα θα στήσουμε στις βιτρίνες τώρα;

Της απαντούν ότι δυστυχώς δεν έχουν. Η κυρία γίνεται έξαλλη. Κατασυγχίστηκε! Που δεν επιτρέπεται να μην έχουμε φέρει νηστίσιμη πάριζα, που μας δίνει τα λεφτά της κι έχει απαιτήσεις, που θα φύγει και θα πάει σε άλλη αλυσίδα να ψωνίσει -να γίνει δώρο του θεού σε άλλη φουκαριάρα να της φέρνει τα ψώνια στο χέρι, γιατί εγώ μπαϊλντισα- που τι θα κανει τώρα αυτή που δε βρήκε πάριζα νηστίσιμη (την φέτα που λέγαμε την είχε ήδη πάρει, καθώς και το compleat για τον καφέ της, πλήρης οργάνωση λέμε!). Κι αφού μας έλουσε, παράτησε και τά ψώνια κι έφυγε να πάει να τα πάρει απο αλλού μαζί με την πάριζα τη νηστίσιμη.

Και μεις μείναμε με τη ρετσινιά, ότι δε βοηθάμε τους καλούς Χριστιανούς στην προσπάθειά τους να νηστέψουν και να προσευχηθούν την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εμείς οι αντίχριστοι και αλλόθρησκοι που μόνο πειρασμούς ξέρουμε να τους βάζουμε για να τους κολάσουμε.... Και πολυ ντραπήκαμε, κι είπαμε να διαβάσουμε μερικές μπριζόλες στον Άγιο Παντελεήμονα -μεγάλη η χάρη του- να γίνουν νηστίσιμες, να βοηθήσουμε τους πιστούς να επιτελέσουν το έργο τους...

Καταντροπιάστηκα σήμερα... Αύριο μαζί με τις μπριζόλες θα πάω και γω στον Άγιο να εξομολογηθώ... Και θα ζητήσω τον παπά που χρησιμοποιεί φυτική κρέμα compleat....

Για τις Απόκριες δεν έχω να πω και πολλά... Πετάμε για λίγο τις μάσκες για να αναπνεύσουμε, και μετά τα κεφάλια μέσα πάλι. Ο κάθε κατεργάρης τη μουτσούνα του για το υπόλοιπον του έτους...

Για την Καθαρή Δευτέρα όμως κάτι έχω να πω. Καταρχήν ότι μικρή πίστευα ότι αυτή η Δευτέρα είναι καθαρή, και όλες οι άλλες βρώμικες, επηρρεασμένη απο το I dont like Mondays σύνδρομο που με κατείχε απο τότε, γιατί τη συγκεκριμένη Δευτέρα δεν έπρεπε να πάμε σχολείο. Το ίδιο πίστευα και μεγαλώνοντας όταν διαπίστωσα ότι ούτε στη δουλειά έπρεπε να πάμε.

Τη συγκεκριμενη Δευτερα βέβαια είμαστε υποχρεωμένοι να φάμε λαγάνα, η οποία μου κάθεται μονίμως στο στομάχι, καλαμαράκια απο ελλεεινές κονσέρβες μαύρα και κακομοιριασμένα, χταπόδι σαλάτα, χαλβά -τον οποίο σιχαίνομαι γιατί κολλάει στη μασέλα μου και καταλήγω σα την Μαρία την Άσχημη, μόνο που αντί για σιδεράκια έχω χαλβαδάκια- κι ένα σωρό άλλες αηδίες που σε κάνουν να καταλήξεις τούμπανο.

Επίσης πρέπει να πετάξεις αετό, και να πεις διάφορα καθόλου καθαρά πράγματα για τον αέρα, τον φίλο που σου κρατάει την ουρά -όχι τη δικιά σου του χαρταετού- τα ζύγια του και δεν ξέρω γω τι άλλο -διότι ως γνωστόν ποτέ δεν φταίμε εμείς που ο ρημαδοαετός δε θέλει να πετάξει και κάνει κρεμάλες, μονίμως κάτι άλλο μας φταίει.

Να καταλήξει ο αετός στα σύρματα, να κλαίνε τα πιτσιρίκια και να ζητάνε άλλον, να σου ανεβαίνει η ταραμοσαλάτα στα αυτιά απο την προσπάθεια, και να πεις κι άλλα καθόλου πράγματα για την όλη κατάσταση.

Το παραπάνω παραλήρημα, θα ήθελα να το αφιερώσω με αγάπη, στο φίλο ο οποίος με πληροφόρησε οτι η Καθαρή Δευτέρα είναι καθαρή όχι γιατι την πλύναμε με Εσσεξ, αλλά γιατί είναι η αρχή της Σαρακοστής, και συμβολίζει την αρχή της Νηστείας και της Κάθαρσης. Θα ήθελα να του πω ότι αν θεωρεί αρχή της περιόδου της κάθαρσης, μια μέρα που όλοι γινόμαστε ντιρλα στο φαί -έστω και σε αυτές τις αηδίες που πρέπει να φάμε- και στο κρασί, μασκαρεμένοι και χοροπηδώντας βρίζοντας γύρω απο αετούς που αρνούνται να πετάξουν, για να συνεχίσουμε απο την καθαρή Τρίτη ότι κάναμε όλο το χρόνο -νηστεύοντας με φέτα νηστίσημη (το ξέρετε; κυκλοφορεί) και φυτική κρέμα γάλακτος γιατί δεν πίνεται ο ρημαδοκαφές χωρίς γάλα, οι πιο θρήσκοι- τότε να βράσω την κάθαρση και τη σαρακοστή μαζί... Χωρίς λάδι για να μην αρτυθώ!

Αντε βρε καλα Κούλουμα!

(Λέξη ρωμαική απο το culumus που σημαινει σωρος, γιατί τα μεζεδάκια αραδιάζονται σε σωρούς αν δε με απατά η μνήμη μου)

Ουρλιαχτο...

Kαι τι ειναι ενα ουρλιαχτο; Μια ψυχη που βγαίνει, ένα συναίσθημα που δεν μπορεις να εκφράσεις, δυο σκυλίσια μάτια που κοιτάνε ίσα μέσα στην ψυχή σου; Ενα βράδυ που απλά δεν είχες σύνδεση, και το πέρασες ακουγοντας αγαπημενα γαλλικα και ιταλικα τραγουδια και Λακη Παπαδοπουλο.. Ασχετα πραγματα... Τελικα χρειαζεται μονο μια καλη ταινια, καλη μουσικη, σκοταδι και τα τσιγαρα σου για να βρεις τον εαυτο σου.. Ακομα κι αν τελικα δεν ειναι αυτος που νομιζες.. παντα υπαρχει καιρος για νεες γνωριμιες ετσι δεν ειναι; Η μηπως τελικα αυτος ηταν παντα ο ιδιος και γω απλα νομιζα οτι ημουν καποια αλλη; Απο παρεες τρυγιρισμενος, δεν τους φοβασαι  δε σε αγαπουν.... σοφος κι αιωνιος Λακης.... Ανακατεμενος με Christofe και Adamo, με το A casa de irene και το Melancolia en Septiembre&. Μια σαλατα που τελικα ισως και ναμαι εγω.. Χιλιες και μια νυχτες εχω περασει ετσι, και τελικα μου αρεσει που εξακολουθω να τις περναω. Να ακουω το la foule με την Εντιθ Πιαφ και να γινομαι αλλη Κατερίνα Χέλμη στα ποδια καπου.... κι ας μην εγινα ποτε, κι ας μη το ενιωσα ποτε... Κι ας ημουν παντα μια γυριστρουλα που της αφιερωναν περιεργα κομματια.... Κι ας ημουν παντοτε αλλου... Ισως αυτο να ειναι το ουρλιαχτο, το οτι εισαι καπου αλλου. Και δεν εχει λεξεις εκει μονο συναισθημα και τιποτα αλλο. Κι ομως τα παω καλα με τις λεξεις. Οταν εχω δικτυο, παιζω σκραμπλ μετα μανιας... παντα οι λεξεις ηταν αυτες που εκτονωναν την ενταση, που ανοιγαν την πορτα, ξεσκεπαζαν τον καθρεφτη και σπαγανε το γυαλι. Οταν πεθανω, ισως κι αυριο, -απο τη στιγμη που γεννιεσαι εισαι μελλοθανατος ετσι κι αλλιως ετσι;- , θα πεθανω γεματη κι ευχαριστημενη. Ειχα πολλα ουρλιαχτα και πολλες λεξεις στη ζωη μου. Χανομαι καμμια φορα, αλλα ειναι η καλη ταινια, η μουσικη και τα δικα μου βραδυα που με κανουν να ερθω πισω.. Δεν λυπαμαι για κανενα χαμενο βραδυ, για καμμια χαμενη στιγμη, εκλαψα, ουρλιαξα και φωναξα στη ζωη μου κι αυτο μου φτανει. Μαρεσει αυτο. Καποτε το ελεγα κομματια, δεν ειναι μονο κομματια, ειναι να μπορεις να αποσυντιθεσαι και να ανασυντιθεσαι απο τις σταχτες σου κατα βουληση, να φευγεις για αλλου και να γυριζεις καινουργιος, με νεα τραυματα και νεες εμπειριες... Βραδυα γεματα καπνο, μουσικη και αλκοολ στο αν, με καποιον που γιαυτον ημουν ολος ο κοσμος και γω απλα μια μενεξεδια κορδελα στη γκριζα του ζωη... Αν υπαρχει θεος-και ξερω οτι υπαρχει-θελω να τον ευχαριστησω γιατι ειμαι εγω.... ακομα. Κι ας ειμαι μονο ενα ουρλιαχτο σε ενα στομα καπου στον κόσμο....

Στη μοναδική κόκκινη καρδούλα....

Εγώ, τον Άγιο Βαλεντίνο ενήλικη τον γνώρισα. Θες που γεννήθηκα νωρίς, θες που άργησε να μας έρθει εδώ στο Ελλάντα, τα είχα πατήσει τα δεκαοχτώ όταν μας προέκυψε. Και επειδή ήμουν και λίγο μοσχάρα απο αντίληψη, υποδέχτηκα το πρώτο δώρο με ένα χαζό "Αααα, ευχαριστώ τι είναι σήμερα;" και όταν μου απάντησαν "Του Αγίου Βαλεντίνου" πέταξα ενα απορημενο "του ποιού;". Χώρισα με τον εν λόγω Βαλεντίνο κάνα μήνα αργότερα -μάλλον με καταράστηκε ο Άγιος για την αμάθειά μου...

Απο τότε πέρασα κάμποσα χρόνια με ανταλλαγές χαζοδωρακίων, καρδουλών κόκκινων και χνουδωτών, σοκολατακίων που με έκαναν να γεμίζω σπυριά και να κρύβομαι μη δει ο Βαλεντίνος μου σε τι χάλια με κατάντησε η αγάπη του, καρτουλών και διαφόρων άλλων γλυκανάλατων.

Το χειρότερό μου ήταν πάντα οι ανθοδέσμες. Γιατί χρυσέ μου να χαρώ που μου έφερες τα πτώματα των λουλουδιών να σαπίσουν στο σαλόνι μου; Φέρε μου μια γλάστρα στο κάτω κάτω... Τέλως πάντων και ανθοδέσμες δέχτηκα πολλες, και λούτρινα και κοσμήματα πιο μεγάλη... παράπονο δεν έχω.

Απο τον άγιο. Γιατι απο τους Βαλεντίνους κατα καιρούς είχα πολλά. Να φαγωνόμαστε όλο το χρόνο, να μου κάνεις τη ζωή μαύρη για να με εκδικηθείς επειδή σου κάνω μαύρη τη δικιά σου -και να μη το ξέρω κιόλας- και ξαφνικά να μου φέρνεις το λούτρινο κι όλα ναναι μια χαρά... Μέχρι να ξημερώσει η άλλη μέρα, να ξανασκοτωθούμε και να το ξαναπάμε έτσι μέχρι του χρόνου. Άγιος είναι τούτος ή η νονά της Σταχτοπούτας;

Έχω κρατήσει όμως κάτι.

Πάνε πολλά χρόνια απο τότε, κι όμως το έχω κρατήσει, στο συρτάρι του γραφείου μου, ευλαβικά, το μοναδικό δώρο που για μένα είχε μέσα του όλο το νόημα του έρωτα. Μιά μικρή πάνινη καρδούλα, άτσαλα ραμμένη στο χέρι, με άγαρμπα κεντημένο το I love you κάπου κοντά στο κέντρο.. Ένα μικρό πάνινο πραγματάκι, φτιαγμένο στο χέρι ελλείψει χρημάτων, απο κάποιον συμφοιτητή στο πρώτο έτος που νόμιζε ότι παρέμεινε άγνωστος όταν το έκρυψε μέσα στην τσάντα μου... Είχα κλάψει θυμάμαι όταν το βρήκα. Το κρατούσα στην αγκαλιά μου στο λεωφορείο, κι όταν έφτασα στο σπίτι το καταχώνιασα στο συρτάρι του γραφείου μου. Ο Βαλεντίνος μου εκείνη τη χρονιά, είχε καταφτάσει με μια αγκαλιά κατακόκκινα νεκρά τριαντάφυλλα (hello γνωριζόμαστε;), κι έναν αρκούδο διαστάσεων γιγαντιαίου πάντα... Ο Βαλεντίνος μου εκείνη τη χρονιά είχε να εξιλωθεί για τον γενναίο καυγά της περασμένης βδομάδας, κι έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.. Μόνο που η νονά της Σταχτοπούτας δεν μένει εδώ για πάντα...

Και έτσι εκείνος, ο επίσημος Βαλεντίνος εκείνης της χρονιάς (καί κάμποσων προηγούμενων), έπαψε να είναι δικός μου λίγο αργότερα... Ο άλλος, ο κρυφός Βαλεντίνος που έμαθε ράψιμο και κέντημα για να μου αφήσει την καρδούλα του μέσα στην τσάντα μου, εκείνος θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Εκείνος μου χάρισε τον κόσμο όλο σε ένα κομμάτι κόκκινο πανί, κλεμμενο μάλλον απο τη σακούλα με τα κουρέλια της μαμάς του...

Για εκείνη την καρδούλα και μόνο, ανέχομαι όλο το πανηγύρι γύρω μου κάθε χρόνο του Αγίου Βαλεντίνου. Γιατί κάπου, κάποιος ίσως μαθαίνει ράψιμο για να φτιάξει η δικιά του καρδούλα για την Βαλεντίνα που δεν τολμάει να πλησιάσει... Γιατί κάπου, μακριά απο τις βιτρίνες και τα ακριβά αμπαλάζ, νομίζω οτι μπορεί ο Αγιος να κρυφοχαμογελάει...

Λοιπον βρηκα σημερα στο mail μου αυτο:

http://www.zoofilia.gr/newsletters/stopviolence.html

και επαθα ενα κατι! Ωραια βρε! Τουρισμος με σπορ. Καθαριστε τα φωκακια. Και οταν τελειωσουν τα φωκακια θα βρουμε κατι αλλο να καθαρισουμε (δεν ειναι και πολλα ετσι κι αλλιως). Εχω μια καταπληκτικη ιδεα ειδικα για τις χωρες του τριτου κοσμου που υποφερουν. Να μαζευουν τους τουριστες και να τους αμολανε στα χωρια να κυνηγησουνε νομιστερακια... Τα ξερετε τα νομιστερακια, δε τα ξερετε; Ειναι εκεινα τα μαυριδερα πλασματακια που φωναζουνε "no mister, no mister!" οταν τα πυροβολεις. Αργοτερα μπορουμε να μεταφερουμε τα σπορ στις πολεις. Καποιοι πρωτοποροι το εχουν ηδη επιχειρησει, πατωντας γατια και σκυλια με το αυτοκινητο -οχι κατα λαθος, μιλαμε για δεξιοτεχνες του σπορ- σημαδευοντας τα με αεροβολα, σφεντονες και αλλα εργαλεια του ειδους.

Γκρινια αρχισα.. Νομιζω οτι θα κλεισω τις διακοπες μου για Καναδα... Καποιος πρεπει να μαθει στις φωκιες την αξια και τη θρεπτικοτητα του ανθρωπινου κρεατος μου φαινεται..

Αγαπημένε μου....

Αγαπημένε μου,

Έχουμε περάσει μαζί τόσα πολλά... Στιγμές όμορφες και στιγμές άσχημες. Στιγμές που χανόσουν, με άφηνες ξεκρέμαστη, είχες προβλήματα.... στιγμές που έλεγα "μακάρι να μην έμπλεκα ποτέ μαζί σου", κι έπειτα πάλι, να, έκανες μια κίνηση κι όλα ήταν πάλι όμορφα μεταξύ μας όπως πριν.

Τόσα πολλά χρόνια. Θυμάμαι ότι ήμουν δεκαοχτώ μόλις χρονών όταν η σχέση μας ξεκίνησε, στα πρώτα μου βήματα μακριά απο το πατρικό μου σπίτι, και ήρθες εσύ να μου προσφέρεις τη διέξοδο που ζητούσα. Ησουν πάντα εκει κάθε φορά που είχα πρόβλημα, έτοιμος να με βοηθήσεις να βρω μια λύση..

Αγαπημένε μου...

Κι όμως μετά απο τόσα χρόνια, για πρώτη φορά πρέπει να σου πω ότι υπάρχει κάποιος άλλος.... Με πολιορκεί. Με δελεάζει. Με βάζει σε πειρασμό. Υπόσχεται να μου προσφέρει όσα εσύ, ίσως κι ακόμα περισσότερα, και μου ζητάει τόσα λίγα... Μπαίνω στον πειρασμό αγαπημένε μου.. Δε θέλω να αφήσω τη σιγουριά που μου προσφέρεις, όμως θυμάμαι και πόσες φορές με εγκατέλειψες, θυμάμαι πόσα μου ζητούσες κάθε φορά... Ίσως ήρθε η ώρα να κάνω μια νέα αρχή, σκέφτομαι.


Αγαπημενε μου,

Είναι δύσκολος ο αποχωρισμός απο σένα. Και ξέρω ότι ακόμα κι αν παώ αλλού, πάλι θα νιώθω τη σκιά σου πάνω στην καινούργια μου σχέση. Πάντα θα είσαι εκεί, θα νιώθω την παρουσία σου, και φοβάμαι ότι ίσως προσπαθήσεις να κάνεις αυτή την καινούργια σχέση δύσκολη... Θα το τολμήσω όμως. Ίσως γιατί νιώθω ότι πρέπει να κοιτάξω μπροστά. Ίσως γιατι η πιο σταθερή μου σχέση έχει αρχίσει να με πνίγει....

'Εχε γεια αγαπημένε μου. Ξέρω ότι θα προσπαθήσεις να με εμποδίσεις, ξέρω ότι θα κάνεις ότι μπορείς για να με φέρεις πίσω σε σένα. Όμως νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τελειώσω την πιο σταθερή μου σχέση.

Αγαπημένε μου Οτε, εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν.. Θα δοκιμάσω την τύχη μου μακριά απο σένα, με κείνον που μου τάζει τον κόσμο ολόκληρο και δέ ζητάει πολλά... Ίσως πετύχει, ίσως όχι...

Θα θυμάμαι όμως πάντα όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαμε μαζί. Δεν ξέρω αν θα είναι με πίκρα ή με νοσταλγια...

Καλό δρόμο αγαπημένε μου

Υπάρχει πάντα ένα τέλος και για τις πιο σταθερές μας σχέσεις....

Μαρια, η Ασχημη!

Ειχα κρυαδες. Και πυρετο. Και πονοκεφαλο, και μια μυτη να συμπεριφερεται σαν κακομαθημενο καζανακι σαββατοκυριακο που δεν βρισκεις υδραυλικο. Χαλια μαυρα δηλαδη. Χουχουλιαζα αποχαυνωμενη απο τα ντεπον και την αντιβιωση στον καναπε μου, και ξαφνικα εμφανιστηκε!

Με τα γυαλακια της, τα σιδερακια της -αυτα δεν ειναι σιδερακια, εμφυτευμα ειναι, απο το Δημοτικο τα φοραει και εχει παρει δυο Μαστερ ως τωρα- τη φουστιτσα της την κλαρωτη και τις μπαλαρινες της τις σεμνες.... Κι οπως δεν ειχα δυναμη να σηκωσω ουτε το τηλεκοντρολ, μισοκοιμισμενη μισοξυπνια, ειδα το πρωτο επεισοδιο. Που μπορει να μην ητανε και το πρωτο αλλα δεν εχει σημασια. Κι ειδα και το δευτερο. Και το τριτο. Μια βδομαδα ταβλα, μια βδομαδα Μαρια η Ασχημη -να κανει παρεα στη βδομαδα την ασχημη ενα πραγμα. Και νατο χει το ρημαδι καθε μερα μετα την αντιβιωση των οχτω... Να μη μπορεις να το αποφυγεις! Παρε αντιβιωση στις οχτω, δες ειδησεις στο Μεγκα -σορι αλλα παντα εκει τις βλεπω τις ειδησεις τι να κανω;- αντε να βρεις δυναμη να αλλαξεις καναλι μετα.

Κι η βδομαδα περασε, κι ο πυρετος επεσε, και γω σηκωθηκα, ελα ομως που η Ασχημη εμεινε εκει! Διοτι ειδαμε την κακια, ειδαμε τη Μαριουλα την αγαθη, μας επιασε το φιλοτιμο και το α, να χαθεις ξοανο Μαρκελλα, μας επιασε κι η περιεργεια τι θα γινει παρακατω. Που ξερουμε τι θα γινει δηλαδη: Το αγαπημενο μου παραμυθι ητανε εκεινο με το παπι που μετα εγινε μια παπια μα τι παπια... Αλλα να μη δεις τη σκυλα να πρασινιζει απο το κακο της; Αφου το ξερεις οτι θα πρασινισει! Να μη το φχαριστηθεις;

Μπορει να φταιει κι ο πυρετος που μου εφερνε εκεινη την υπνηλια και να εγινε υπνοπαιδεια το ολο πραγμα... Αλλα εγω πια χωρις την Ασχημη δε ζω. Και επειδη ντρεπομαι να το πω και παραεξω, το λεω εδω και μιση ντροπη δικη μου, μιση του Blog. Και παρακαλω μην τη βαλετε στις εφτα που λετε.. Γιατι αν φτασω να τη γραφω στο βιντεο για να δω τι θα γινει παρακατω, μαλλον δεν παω και πολυ καλα... Μαλλον περναω μια φαση Ασχημη!

Εμεις οι απομεσα

Πατε και σεις για ψωνια στο σουπερμαρκετ καθε βδομαδα; Καλως ηρθατε! Εμεις εδω ειμαστε οι απομεσα! Ναι, αυτοι που αλλαζουν καθε μερα τις τιμες, που σας δινουμε το χαλασμενο τυρι, που μας βγαζουν οι Ευαγγελατοι στα παραθυρα...
Δουλευω σε ενα μεγαλομπακαλικο... Μεγαλομπακαλικα εχουν γινει ολα τα εγχωρια σουπερμαρκετς απο τη στιγμη που ηρθε η επελαση των πολυεθνικων... (Και πολλες πολυεθνικες ανοιξαν τα δικα τους μεγαλομπακαλικα για να ενσωματωθουν καλυτερα στην αγορα). Εχω πελατισσες γηραιες κυριες που απαιτουν να τις παρεις απο το χερι και να τους δωσεις τα ψωνια τους, αλλοδαπες οικιακες βοηθους που δεν ξερουν γρι ελληνικα, παρολαυτα η κυρια τους γραφει τα ψωνια σε ενα χαρτι και τις στελνει να ψωνισουν, συνταξιουχους που ερχονται δεκα φορες τη μερα γιατι δεν εχουν τι αλλο να κανουν, και ορδες πιτσιρικιων απο το διπλανο σχολειο που κανουν καθημερινες επιδρομες στα ραφια με τα κρουασαν, τις σοκολατες, και τα ποτα!
Πρεπει καθε μερα να βλεπω ολες τις διαφημισεις στην τηλεοραση για να μπορω να δωσω "αυτο που εδειξε χτες οτι καθαριζει μονο του το μπανιο", και ναχω μπολικη φαντασια οταν μου ερχεται η γιαγια με ενα σακκουλακι γεματο ασπρη σκονη και θελει να της δωσω το ιδιο απορρυπαντικο (α, απορρυπαντικο ειναι γιαγια; Ειπα και γω!).
Πρεπει να εξηγω καθε φορα γιατι η τιμη που ειδατε δεν ειναι αυτη που πληρωσατε, γιατι αν σκυβατε να διαβαζετε τι σκατα λεει θα βλεπατε οτι πηρατε το ακριβως διπλα, και πρεπει να τρεχω ολη μερα μην τυχον και μου κουνησει κανεις κανενα ταμπελακι και φιγουραρω αυριο στον Ευαγγελατο!
Τρεχω εξη μερες τη βδομαδα, το Σαββατο δουλευω μεχρι τις οχτω για να μπορειτε να παρετε ταμπον στις οχτω παρα πεντε μην παθετε και κανα ατυχημα το βραδυ που θα βγειτε!! Εχω παρει μαστερ στις πανες ακρατειας ενηλικων, (δεν ειναι για μενα, δεν ξερω το μεγεθος, αντε καλε, εμενα γιατι η μυρωδια μου λεει αλλα;), μπορω να σας πω τι μεγεθος χρειαζεστε με μια ματια -τυφλα να εχουν μερικες πωλητριες ρουχων που σου δινουν αλλα αντ'αλλων και επιμενουν κι ολας οτι αυτο ειναι το νουμερο σου -δε μπαινω μεσα χρυση μου πως θα το κανουμε δηλαδη;
Αντε βρε, καλως σας βρηκα...
Το μπακαλογατι!