"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"

Το τέλος μιας πολεμίστριας..

Η Αμαλία πολέμησε με όσα μέσα διέθετε -και πάνω κι αποσο μπορούσε.. Πάλεψε όχι γιαυτήν, αλλά για μας που είμαστε γεροί και υγιείς, και για όλους εκείνους που ζούσαν το ίδιο δράμα με κείνη.. Και έσβησε πολεμώντας.
Καλό ταξίδι κοπέλα μου, και σε ευχαριστούμε για το μάθημα θάρρους που μας έδωσες.. Ξεκουράσου τώρα, και σου υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε ώστε τα γραπτά σου να μείνουν... Και πιο πολύ για να γίνει αυτό που ζητησες τελευταίο...

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ..Θα πεθάνω λεμε!

Λοιπον διαβασα αυτο...

Το συγκεκριμενο blog γενικως δεν παπαρολογει.... Γενικως ειναι απο τα Blogs που αγαπω κι εχω στη λιστα μου (δε το εχω στα links? παραλειψη, αλλα δυστυχως δεν ειναι η μονη). Το θεμα ειναι το εξης:

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ ΕΝΑ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Η ΠΥΡΟΒΟΛΗΜΕΝΗ ΝΤΑΛΙΑ;

Και γιατι να μην ειναι; Εχουμε δει το ιδιο story σε ενα σωρο ταινιες, σιγουρα ο καθενας μας θυμαται τουλαχιστον μια που ολη η υποθεση να ηταν απλα ενα ονειρο (προσωπικα τη στιγμη ετουτη καμμια δε θυμαμαι, αλλα ειμαι σιγουρη οτι εχω δει καμποσες με αυτο το concept)... Ειναι ο Καπουτζιδης ικανος να το κανει; Γιατι αμφιβαλλει κανεις; Μας ισοπεδωσε ολους με το τελος των Σαββατογεννημενων, γιατι να μην το ξανακανει; Μη σας πω οτι η Νταλια ειναι μια απλη εργαζομενη, νοικοκυρα δεν ξερω τι, και απλα κοιμαται κι ονειρευεται.. (στο ξεχειλωσα λιγακι advocatus να με συγχωρεις)....

Εγω λεω να παμε καλου κακου να αγορασουμε ολοι αλεξιπτωτα.....

Ο αφρός των ημερών...

Ξεσκονιζοντας επιτελους τη βιβλιοθήκη μου -σε μια προσπάθεια να σταματήσω να αγοραζω βιβλία που ήδη έχω κι απλά

δεν τα βλέπω κάτω απο τη σκόνη- ανακάλυψα κάποια που μόνο η θέα τους με συγκίνησε θυμίζοντάς μου το περιεχόμενο τους...

Ενα απο αυτά ειναι ο Αφρός των ημερών του Μπορίς Βιάν.. Γενικά, ο Βιάν είναι απο τους αγαπημενους μου συγγραφεις -τι περίμενες δηλαδη- αυτό το βιβλίο ομως το ειχα λατρεψει... Κι αν συνηθως τα βιβλια του με κανουν να χαμογελαω, το συγκεκριμενο θυμαμαι οτι με ειχε συγκινησει, με ειχε παρει μαζι του στον παλαβο κοσμο του με ενα τελειως διαφορετικο τροπο...

Ειναι η ιστορια δυο νεων δοσμενη απο τα ματια του ποντικου του σπιτιου.. Ο ερωτας τους, το νουφαρο που μεγαλωνει μεσα στην κοπελα και της ρουφαει τη ζωη, αυτοκτονωντας συγχρονως το ιδιο, η απελπισια του αγοριου, η λυπη του ποντικου που δεν μπορει να βοηθησει, και ζηταει απο το γατο να τον βοηθησει να βαλει ενα τελος στη ζωη του...

"Δε μπορω να το κανω αυτο" ειπε ο γατος... "Θα βαλω το κεφαλι μου μεσα στο στομα σου, και συ θα απλωσεις την ουρα σου στη γωνια" ειπε ο ποντικος....

Δεκα τυφλα κοριτσακια του ορφανοτροφειου πλησίαζαν στη διασταυρωση....

Διαβαστε το... Ελπιζω οτι θα το λατρεψετε και σεις....

Απεργια...

Λοιπόν αυτές οι μέρες των γενικών απεργιών έχουν πλάκα (η τέλως πάντων γελάμε για να μην κλάψουμε, βρίσουμε, κάνουμε τίποτα πιο εντυπωσιακό γενικώς). Καταρχην είχα πάντα την απορία ποιοί απεργουν: οι δημοσιοι υπαλληλοι, οκ, κοινως ενα αρκετα μεγαλο κομματι του πληθυσμου... η Γενικη Συνομοσπονδια Εργατων Ελλαδος... και τότε ολοι αυτοί οι άνθρωποι που συνωστιζονται χαράματα στις στάσεις των λεωφορείων, στριμωχνονται πεντε πεντε στα ταξι -οι ταξιτζηδες αληθεια δεν ειναι εργαζομενοι; γιατι δεν απεργουν ποτε στις γενικες απεργιες και απεργουν χωρια, μονοι τους, οποτε θελουν αυτοι;- το κοβουν ποδαρατο και σιχτιριζουν την τυχη τους, ολοι αυτοι οι ανθρωποι που ανηκουν; Διοτι, κυριε λεωφορειατζη μου, να απεργησεις.. με γεια σου με χαρα σου... και συ κυριε εφοριακε μου... το πολυ πολυ, αν πεσετε σε κακο φεγγαρι να μην πληρωθειτε τις μερες της απεργιας σας.... εγω ομως τι σου φταιω; Που αν δεν παω στη δουλεια μου, αυριο μπορει να δω την πορτα, και που σηκωνομαι μια ωρα νωριτερα για να καταφερω να ειμαι υποτυπωδως στην ωρα μου... Κι αν πω στον προισταμενο οτι "ξερετε ειχαν απεργια", θα μου πει: "δεν το ξερες;", κοινως που ζεις βρε χαμενη, ας κανονιζες πως θα ερχοσουνα στη δουλεια σου αφου ηξερες οτι δεν θα εχει λεωφορεια...

Διοτι αυτες οι απεργιες καταρχήν συσφίγγουν τις ανθρωπινες σχεσεις... Εγω με την γειτονισσα απεναντι, και πολυ περισσοτερο με κεινη στο αποπισω τετραγωνο, αντε να εχουμε ενα καλημερα... Σε κατι τετοιες μερες ομως ερχομαστε πιο κοντα.. Διοτι ως ευτυχης θνητη που κατεβαινω στη δουλεια με το ΙΧ μου -με ολα τα παρατραγουδα, κολλημενη στην κινηση να βραζω, οταν ολοι εχουν κατεβει απο τα λεωφορεια και το κοβουν ποδαρατο, να σκεφτομαι τι ακριβως θα συμβει αν το κλειδωσω εκει κατα μεσης του δρομου και κανω και γω το ιδιο να ξεμουδιασω- ως ευτυχης θνητη κατοχος ΙΧ λοιπον, καταρχην δεχομαι απο το προηγουμενο βραδυ επισκεψη της απεναντι.. "αυριο που θα εχει απεργια, τι ωρα φευγεις, να με πεταξεις λιγο πιο κεντρο...". Δε μου εφτανε το αγχος που ειμαι χουζουρλου και ολο αργω, τωρα θα φορτωθω και το δικο της αγχος, μην αργησω κι αργησει εξαιτιας μου! Τι να της πεις ομως; Φυσικα, θα σου χτυπησω καλη μου τι διαολο.... ναχω και παρεα εκει που θα κολλησουμε στη Λιοσιων, να σιχτιριζουμε μαζι την τυχη μας... Και το πρωι που ξεκινας και βλεπεις την του αποκατω τετραγωνου να δινει μαχη για μια θεση σε ενα ρημαδοταξι που θα την παει οπου θελει ο ταξιτζης -κατα το γνωστο ασμα- δε θα σταματησεις να την παρεις; Θα σταματησεις.... Και γινεται το σταρλετακι μια χαρουμενη παρεα, και λες, βρε, εδω που μαζευτηκαμε οι γειτονοι, δεν παμε καμμια εκδρομη που θα παμε να πηξουμε μεσα στο κεντρο;

Αλλα φυσικα πας στο κεντρο.. η τελως παντων οσο πιο κοντα μπορεις.. και πηζεις στην κινηση γιατι σημερα θα παρουν τα ΙΧ τους και οσοι συνηθως κατεβαινουν με τη συγκοινωνια.. επισης και οσοι τα παιρνουν Πασχα και Χριστουγεννα, κι εχουν να οδηγησουν απο τοτε!

Στις εντεκα λεει εχει συγκεντρωση στο πεδιο του Αρεως... γιατι ωρε συναδελφοι στις εντεκα; Τετοια ωρα πατε για δουλεια εσεις; Γιατι δεν την κανετε στις εφτα, την ωρα που καθε μερα πατε στη δουλεια; Απεργια με χουζουρι γινεται; Γινεται! γιαυτους που απεργουν φυσικα....

Για τους υπολοιπους, ειναι απλα μια δυσκολη μερα... Που θα ταλαιπωρηθουν, θα στριμωχτουν -περισσοτερο απο τις αλλες μερες, δηλαδη σε επιπεδο ασφυξιας- θα τα ακουσουν απο τον προισταμενο τους, και θα γυρισουν το βραδυ σπιτι κατακοποι και εκνευρισμενοι... ευτυχως που απεργουν και τα ΜΜΕ, γιατι αν γυριζαν σπιτι τους και ακουγαν τιποτα για τη μαζικη συμμετοχη των εργαζομενων στην απεργιακη κινητοποιηση, αυριο ολοι στον Κωτσοβολο για καινουργια τηλεοραση θα ηταν....

Αντε βρε, κουραγιο... περασε! Αναμονη για την επομενη..

Μαμά μου....

Ημουνα μικρουλα κι ησουν ολος μου ο κοσμος! Σε αγαπουσα και σε φοβομουν -κυριως για τις ξεγυρισμενες τσιμπιες που μου παταγες οταν εκανα καμμια αταξια, μη βλεπει κι ο κοσμος οτι με δερνεις, ντροπη- εβαζα τα κλαμματα και κρυβομουν, και τελειως χαζα, εσυ με τσιμπαγες και γω φωναζα "μαμα μουουου".... Φωναζα την καλη πλευρα σου να με γλιτωσει απο την κακη υποθετω...

Με εμαθες να διαβαζω πριν παω στο σχολειο, για να διαβαζω μονη μου τα κομικς... Βεβαια εμαθα να διαβαζω μονο κεφαλαια και μετα ειχα κατι προβληματακια, αλλα κληρονομησα την εξυπναδα σου ευτυχως, και τα ξεπερασα γρηγορα..

Με εντυνες με ολα εκεινα τα κουκλιστικα και δαντελενια ρουχαλακια, τα οποια ετρεμα μην τυχον και λερωσω-χαλασω-σκισω, και με καμαρωνες... Ημουνα το παιδακι σου. Ησουν η μαμα μου!

Φωναζες παντα στο μπαμπα οτι με κακομαθαινει, φωναζες οτι μου κανει ολα τα χατιρια κι εχω γινει ενα γαιδουρι, δεν εφταιγε ο μπαμπας, η εφηβεια εφταιγε, αλλα αυτο το καταλαβαμε οικογενειακως πολυ αργοτερα...

Εκανες και συ κρυφα την προσευχη σου, μαζι με το μπαμπα, να μην περασω σε καμμια σχολη μακρια σας, οχι για τα εξοδα, αλλα γιατι δε θελατε να με χασετε... Το ξερω μαμα μου οτι δεν ειχατε αλλο παιδακι.. και γω στη θεση σας αν εκανα ενα παιδακι σαν και μενα, δεν θα επιχειρουσα δευτερη φορα....

Με στηριξες στα πρωτα μου βηματα σαν ενηλικη, μου εδωσες ευχη και καταρα να μην τολμησω να παντρευτω αν δεν εχω γινει ανεξαρτητη, αν δεν μπορω να σταθω στα ποδια μου, αν δεν εχω ζησει τη ζωη μου και δεν εχω φτιαξει την καρριερα μου...

Εκει κατα τα τριαντα μου, επαθες μια κριση οτι θα μεινω στο ραφι, και αρχισες καθε μερα να με ψελνεις, ποτε θα παντρευτω, ποτε θα συμμαζευτω, ποτε θα γινω μανα.... Εκει κατα τα τριαντα μου ηταν που παντρευτηκα για να σου κανω τη χαρη μανουλα μου, γιατι εισαι η μανουλα μου και ειμαι το παιδακι σου...

Κι εκλαψες, και συγκινηθηκες, και μου εραψες το ωραιοτερο νυφικο μανουλα μου, μεχρι κι ο φωτογραφος στο ζητησε μετα για να το βαλει στη βιτρινα του.... Κι ησουν μια καλη και δικαιη πεθερα, οσο μουρμουραγες σε μενα μουρμουραγες και στον αντρα μου, κι ακομα το κανεις μανουλα μου, και σε λατρευουμε κι οι δυο που δεν κανεις διακρισεις... (κι ο μπαμπας μαζι, γιατι ποτε δεν τον αφηνεις απεξω).

Κι αρχισες να γκρινιαζεις γιατι δεν κανουμε παιδια, γιατι μεγαλωνουμε σκυλια, γιατι λειπω απο το σπιτι ολη την μερα και εχει γινει αχουρι, και τι θα λεει ο αντρας μου, που τιποτα δεν λεει, μονο να, οταν ερχεσαι και καθαριζεις και συμμαζευεις λεει κατι ακαταληπτα που δεν καταφερνει να βρει τιποτα, και δεν ξερω και γω να του πω που μπορει να εχεις τοποθετησει το καθετι (δε σου μοιασα στη νοικοκυροσυνη μανουλα μου, το ξερω, το ξερω....)

Και δεν σε ενδιαφερει η καρριερα μου μανουλα μου πια, οτι παει η ζωη μου χαμενη με τον αχρηστο που παντρευτηκα μου λες καθε μερα, που δε μπορει να μου βαλει τα δυο ποδια σε ενα παπουτσι και να με μαζεψει λιγο σπιτι, να δεις και συ εγγονακια, που βλεπεις τα παιδια των ξαδερφων μου και στεναχωριεσαι... Εσυ μαμα μου, που οταν ο μπαμπας εφερνε αντιρρηση επαιρνες εκεινο το ξυλινο μετρο που ειχες για να κοβεις τα υφασματα και τον κυνηγουσες μεχρι να κρυφτει στην κρεββατοκαμαρα....

Εισαι η μαμα μου και ειμαι το παιδακι σου... Τι θα καναμε χωρις εσενα μανουλα μου; εισαι ο διαχειριστης μας και η οικονομος μας.. Εισαι εκεινη που θα παρουμε τηλεφωνο να μας βρει υδραυλικο, ηλεκτρολογο, που θα ειναι εκει οταν θα ερθει ο κουριερ να φερει ενα δεμα κι ο ταχυδρομος ενα γραμμα...

Εισαι Κρητικια και δε σηκωνεις αντιρρησεις... Αν καποιος παει να σου προβαλλει επιχειρηματα, πατας τις φωνες και η συζητηση τελειωνει...

Εισαι εκεινη που κραταγε το πορτοφολι του σπιτιου σου, και χαρη σε σενα ειναι η αληθεια, καταφερατε οσα καταφερατε εσυ κι ο μπαμπας..

Εχεις γνωμη για ολα, εμεις τα παιδια τιποτα δεν ξερουμε και για τιποτα δεν ειμαστε ικανα, λατρευεις να γκρινιαζεις και παντα βρισκεις κατι για να το κανεις....

Μαμα μου, ειμαι σαραντα χρονων.. και κοντευεις εβδομηντα... Και ελπιζω μεχρι τα εκατο σου να εισαι καλα και να γκρινιαζεις, να μας λες οτι δεν ξερουμε τιποτα, οτι δεν ειμαστε ικανοι για τιποτα, να εισαι η μαμα μας και να ειμαστε τα παιδακια σου...

Μαμα μου, λενε οτι οι γυναικες μεγαλωνοντας γινονται ιδιες οι μαμαδες τους....

Μαμά μου!

Κι ομως μαμα μου.... απλα σε λατρευω!

Αγαπητοί μου φορολογούμενοι...

Έλεος αγαπητοί μου φορολογούμενοι.. Κατανοώ την ελληνική σας καταγωγή, την οποία και γω διαθέτω... Καταννοώ και το τι ακριβώς συνεπάγεται αυτή... Το ότι "δε βαριέσαι θα δοθεί παράταση", και το "έχουμε καιρό".... Και γώ ετσι είμαι τις περισσότερες φορές...

Αλλά σκεφτείτε με και λίγο... Εδώ και δυό μηνες είμαι ωραία και χαλαρή.... Πηγαίνω στη δουλειά μου το πρωί, γυρίζω σπίτι, άντε να πάω λίγο στο γραφείο το βράδυ, να κανονίσω κανένα ραντεβού..... Χαλαρά...

Και με το που μπήκε ο Μάης με βάζετε στην πρίζα... Το κινητό μου παθαίνει παροξυσμό.... Προς μεγάλη ικανοποιηση του Κρίσνα, το Χάρε Κρίσνα δονεί το σύμπαν (αυτό έχω για ringtone να με συγχωρειτε, ξορκίζει τα κακά πνεύματα). Τρέχα, το ΑΦΜ μου τελειώνει σε 1. Καίγομαι το ΑΦΜ μου τελειώνει σε 2. Δε βρίσκω τις αποδείξεις απο το φροντιστήριο της μικρής.... Έχασα την αποδειξη που μου έδωσε ο γιατρός... Δεν ξέρω που είναι η βεβαίωση της ασφαλιστικής....

Και ζω μια κόλαση... Από το χαλαρό όλη μέρα στο δρόμο με ενα ακουστικό στο αυτί... Ναι καλέ μου θαρθω αυριο.. Ναι καλε μου, θα κοιτάξω εγώ τα χαρτιά της μαμάς σου να βρώ αυτά που πρέπει.... όχι καλέ μου δεν προλαβαίνουμε τώρα να κάνουμε ασφάλιση για να εκπέσει από το εισόδημα, πέρσι έπρεπε να την κάνουμε... θυμάσαι που στο έλεγα; Δε το θυμάσαι; Δεν πειράζει...

Και το σπίτι μου με χάνει, και τα σκυλιά μου δεν πανε βόλτα, και τα ασιδερωτα γίνονται βουνό -είναι κι η αλλαγη της σαιζόν τωρα και ολα τα ρουχα μεσα στη μεση- και να ζω και την περιπετεια με τα καινουργια ζωακια που τελικα δεν ηταν τυχερα.... Σας παρακαλω.... ειμαι λογιστρια δεν ειμαι ασθενοφορο.... Ναι το ξερω οτι ειμαι και φιλη σας... αλλα να παω εγω να βρω αυτόν που του πουλήσατε το αμάξι για να παρω την υπευθυνη δήλωση; στην αλλη ακρη της αθηνας; ποιός ειναι ο Αγιος των λογιστων παρακαλω; γιατι σε λιγο θα του παρω τη θεση....

Αγαπητοι μου φορολογουμενοι, που οι περισσοτεροι ειστε και καλοι μου φιλοι... Δείξτε μου λιγη κατανοηση... Αφου ολο το χρονο ειμαστε μαζί, πινουμε τους καφεδες μας, λεμε για το χρονο μας που ειναι λιγος και τα πραγματα που θελουμε να κανουμε πολλα... Σας παρακαλω...

Την αλλη φορα που θα σας ερθει ο ρημαδοφακελος της εφοριας ανοιξτε τον, δεν δαγκωνει, αληθεια..... Μην τον κρατατε κλειστο μεχρι να ερθω εγω να τον ανοιξω... Εχει μεσα ενα ρημαδοβιβλιαρακι που λεει τις προθεσμιες... Βαλτε μια σημειωση στο κινητο σας.... οχι τη μερα που ληγει η προθεσμια σας αν ειναι δυνατον... ευκολο ειναι... δε μπορω να τρεχω ως τις εντεκα το βραδυ στους δρομους... γερασα...

Σα να ακουω το Χαρε Κρισνα παλι....

μηπως να παω να δουλεψω στην Ινδια;;;;

Πρωτομαγια στη Φιλαδελφεια....

'Ελεος πια με τις Πρωτομαγιές στη Φιλαδέλφεια... Το κυκλοφοριακό χάος ξεκίνησε απο τη Δευτέρα.. Τερμα τα τρόλευ, τέρμα και τα λεωφορεία... Αν έχεις την ευτυχία να μένεις στη Μεταμόρφωση και να δουλεύεις στην Αθήνα θα πρέπει να πετάξεις... ή να πας μέσω Λαμίας -κυριολεκτικα ομως! Κι ύστερα αρχίζει το πανηγύρι με τους πάγκους, με το αδιαχώρητο από τον κόσμο, με τις μαμάδες να σπρώχνουν καροτσάκια με μωράκια στα όρια της ασφυξίας και ενίοτε να τα χρησιμοποιούν για να ανοίξουν και το δρόμο... Με τον πισινό μου να τρώει μαλλί της γριάς και να αφήνει κάμποσο απο δαύτο πανω στο δικό μου το μαλλί, και δεν βγαίνει με τίποτα τούτος ο διάολος λέμε... Με το κορίτσι που γίνεται γορίλλας, έλα γορίλλα γορίλλα, που επιτέλους πότε θα πάρει σύνταξη τούτο το κορίτσι, είκοσι χρόνια το θυμάμαι εγώ να γίνεται γορίλλας, κι έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι τον υπόλοιπο χρόνο γεννοβολάει για να υπάρχει στόκ απο πορτιέρηδες απο στα μαγαζιά...
Καφέ δεν μπορείς να πιείς πουθενά διότι όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες κόσμο, μαζί με τα σακούλια που έχει ψωνίσει απο τους πάγκους, ο καφές για κάποιο λόγο έχει μια ανατίμηση της τάξης των πενήντα λεπτών τουλάχιστον, κι είναι και χάλια! Η κυρία μπροστά μου με τις σεβαστές διαστάσεις έχει βαλθεί να ψωνίσει τα εσσώρουχα όλης της σαιζόν και δεν κάνει βήμα, κόλλησα και γώ να θαυμάζω κυλότες με δαντέλες και σέξι κορμάκια, συγγνωμη κυρία να περάσω, τρώω και μια κωλιά και βρίσκομαι στον απέναντι πάγκο, πάλι καλά ξεκόλλησα...
Στον απέναντι πάγκο είναι αυτοσχέδιο petshop, ταλαιπωρημένες χελωνίτσες και ψαράκια ετοιμοθάνατα, μέσα στον ήλιο όλη την ημέρα, παιδάκια να τσιρίζουν "μαμά ψαράκια, ψαράκια, θα μου πάρεις ψαράκια;" μαμάδες απελπισμένες να ρωτάνε πόσο έχουν τα ψαράκια, να πληρωνουν μαζί με τα ψαράκια τα ενυδρεία και ότι άλλο τους πασάρει ο καλός κύριος, αντίο ψαράκια, όχι οτι θα ζούσατε περισσότερο έτσι κι αλλιώς...
Το βράδυ έχει συναυλία.... Αλλά για να τη δείς πρεπει να πας απο το μεσημέρι εκεί μπροστά στην εξέδρα, κι αν δεν έχεις πάθει αποπληξία, κατά τις οχτώ θα μαζευτεί ο κοσμος και θα την παθεις σίγουρα, για να ακούσεις ηχεία να σφυρίζουν και να μη δείς τίποτα, γιατί πρέπει να ξελεμιαστείς τόσο μπροστά που είσαι... Η μόνοι που περνάνε καλά και κάτι βλέπουν είναι οι άνω των δύο μέτρων που έχουν μια απόσταση ασφαλείας απο τα ηχεία και μια καλή οπτική επαφή....
Κι αφού πατηθείς, τσακωθείς, εκνευριστείς -αν είσαι τυχερός και βρέχει θα παίξεις και το παιχνίδι "τώρα-εγώ-θα-γυρίσω-με-δυό-μάτια-ή-του-χρόνου-θα ζητιανεύω-ως αόμματος;", διότι δε ντυθήκαμε και στολιστήκαμε να πάμε στο πανηγύρι για να γίνουμε και λούτσα απο τη βροχή φυσικά... έχουμε ομπρέλες!- μπορεί να κάνεις το σφάλμα να κάτσεις να ρημαδοφας ένα σουβλάκι που είναι ψημένο απο χτές γιατί τη μέρα του πανηγυριού έχει πολύ δουλειά, και να γυρίσεις σπίτι σου... Και την άλλη μέρα τα ίδια, και μετά ο δρόμος θέλει άλλη μια μέρα να ξεσκουπιδιαστεί και να γίνει δρόμος...
Α, και λουλούδια ζήτημα να είδα σε δέκα πάγκους....
Και του χρόνου!