Ο πριγκηπας μας.... (1)

Ο πριγκηπας μας...

Ο πριγκηπας μας μπηκε στη ζωη μας τον Αυγουστο του 1998...

Ενα μεγαλουτσικο κουταβι στο Pet shop που ειχαμε παει να αγορασουμε φαι για τα παραδεισια που ειχαμε στο σπιτι... Σε μια φαση που κανεις μας δεν ηταν πολυ καλα, σε μια φαση που τα δυο χρονια γαμου ειχαν αρχισει να μας βαρανε λιγο στα νευρα...

Ενα κουταβι που μονο εμεις οι ασχετοι θα αγοραζαμε για κολλευ. Κοντοτριχο και με μια ουρα σαν σπαγγο... Τριων μηνων ηδη, με το ζορι να χωραει στο γυαλινο κλουβι του. Ηταν κουλουριασμενος εκει μεσα, και δεν ξερω γιατι, αλλα οταν πλησιασα κατα κει να δω κατι καθρεφτες απο αυτους που κρεμανε στα κλουβια για να νομιζουν οι φυλακισμενοι οτι εχουνε παρεα, σηκωθηκε οσο μπορουσε και αρχισε να χοροπηδαει.

Σκυλο ως τοτε ειχα μια φορα στη ζωη μου... Τη Λουσυ... Καποια στιγμη θα γραψω και τη δικη της ιστορια... Ειχαν περασει πολλα χρονια, ειχα μεγαλωσει γενιες απο γατες, τα σκυλια δε με συγκινησαν ποτε. Τουτος δω ομως χοροπηδουσε!

Ηρθε κι ο αντρας μου κοντα. Ποτε του δεν ειχε σκυλο, και σαν παιδι παντα ηθελε. Του χαιδεψε το κεφαλι.. Τι ειναι αυτο; Κολευ! (Εχετε ξαναδει κολευ; Οχι! Ε κολλευ ειναι!)

Δε μπορω να αντισταθω στη λαχταρα του μικρου παιδιου. Δε μπορω να αντισταθω στα ματια καποιου που ειναι γεματα απο τη λαχταρα ενος παιδιου, οσο χρονων κι αν ειναι αυτος.

Ενταξει, αλλα θα τον φροντιζεις εσυ. Εγω, εγω απαντησε το παιδακι που ειχα παντρευτει...

Ο μαγαζατορας μονο που δε μας φιλησε. Επισης σχεδον μας τον χαρισε. Μονο την αξια των εμβολιων του. Αυτο ηταν. Γυρισαμε σπιτι με ενα μεγαλουτσικο κουταβι κουλουριασμενο στα ποδια μου στο αυτοκινητο...

Θυμαμαι οταν ανοιξαμε τη μπαλκονοπορτα και τον βγαλαμε στη βεραντα. Δεν ετρεξε, δεν εκανε τιποτα. Σταθηκε εκει, γυρισε το βλεμμα του στο χωρο, και μετα γυρισε και μας κοιταξε. Τα ματια του ρωτουσαν: Δικο μου ειναι ολο αυτο;

Οταν πειστηκε οτι ηταν δικο του, αποφασισε οτι ηθελε να γινει κηπουρος, ξεπατωσε ολες τις γλαστρες και εκανε ολες σχεδον τις κουταβισιες ζημιες σε μια αυλη. Μας εκανε εντυπωση το τρεμουλο που τον επιασε οταν βαλαμε τις φωνες. Ετρεμε σαν το ψαρι... και δεν τον ειχαμε χτυπησει ουτε με εφημεριδα!

Ο γιατρος του pet shop στην αρχη δεν ειπε τιποτα. Αργοτερα μας ειπε για το ξυλο που ετρωγε εκει μεσα –απουλητο εμπορευμα που κοστιζε κι ολας γιατι ηθελε και φαι- για την κλωτσια που τον εκανε να μην περπατησει ποτε με το καμαρωτο βαδισμα των κολλευ, για ολα αυτα που με εκαναν να καταραστω απο την ψυχη μου το κωλομαγαζο και να χαρω πολυ οταν εκλεισε.. Θε μου συχωρα με που λεει κι η μαμα μου!

Στο βιβλιαριο του εγραψε κολλευ....

Τον βαφτισαμε Winston πανω σε ενα καυγα για το ποιος θα παει να αγορασει τσιγαρα... Μετα ειπαμε οτι ητανε απο τον Τσωρτσιλ αλλα δεν το σωσαμε...

Ο Winston μεγαλωνοντας εκανε οτι μπορουσε για να μας ανταμειψει... Μεχρι κανονικο κολλευ εγινε, τον κοιταζαν στο δρομο και τον χαζευαν... Πριγκηπας κανονικος, ποτε δεν εκανε ζημια, στεκοταν στην ακρη του καναπε και νομιζες οτι εβλεπες εκεινα τα πορσελανινα σκυλια που εβαζαν παλια στα σαλονια (και στην Μαρια την Ασχημη εχουν ενα τετοιο, αλλα ειναι μαυρο λαμπραντορ και δε μου αρεσει)

Ηρθε μαζι μας διακοπες, αγαπησε το νησι οσο και μεις, εμαθε να ειναι κυριος μεσα στο πλοιο, κυριος μεσα στο αυτοκινητο... Μονο μια φορα που ειμασταν μαζεμενοι στο σπιτι ολοι, περασε μουλωχτα αναμεσα μας και κατουρησε το ποδι του Αλεκου –μονο του Αλεκου, χωρις να λερωσει κανενα διπλανο- γιατι ο Αλεκος δεν τον ειχε χαιδεψει ποτε..

Στα τεσσερα του, ειμασταν στον νησι, ειδαμε μια πληγιτσα στο ποδι του. Εβλεπα και γω τα νυχια του, ολη μερα στα βραχια να τρεχει, και κεινα να μην τριβονται, αλλα δεν ηξερα. Ο κτηνιατρος του νησιου μας ειπε να μην ανησυχουμε. Ο δικος μας που τον πηραμε τηλεφωνο μας ειπε το ιδιο –αλλα να τον δει οταν γυριζαμε.

Την ημερα που βγηκαν οι αιματολογικες ημουν μονη μου στο ιατρειο. Χρειαστηκα ενα κολλητο να ερθει να μας παρει, γιατι ειχα παγωσει. Καλαζαρ. Ο winston ειχε καλαζαρ!

Αρχισε μια μαχη με το χρονο, με δωδεκαωρες ενεσεις, με ξυπνητηρια στις εξι το πρωι –και δεν τα χρειαζομασταν, ενα ξυπνητηρι μετραγε τις ωρες μεσα μας και μας ειδοποιουσε- με μενα να κλαιω στον καναπε και τον Winston να ερχεται, να με κοιταζει με τα μελενια του ματια, να ακουμπαει το ποδι του στο γονατο μου... και γω να κλαιω ακομα πιο πολυ...

Και, ενα χρονο μετα, οι εξετασεις ειναι επιτελους καθαρες!

Ο πριγκηπας μας ειχε γλιτωσει! Καναμε ενα παρτυ φιλων στο σπιτι, εμεις και ολοι οσοι βοηθησαν γιαυτο... Ακομα και ο νταλικιερης που μας εφερνε ζουλα τις ενεσεις απο την Ιταλια...

Τρια χρονια ακομα με τον πριγκηπα μας. Ο Winston στη θαλασσα, ο Winston στα χιονια... Λενε οτι ενα παιδι δενει μια οικογενεια... Εμας ο Winston μας εκανε οικογενεια... Ειμασταν πια τρεις. Δε θα πηγαιναμε πουθενα που δε θα γινομασταν δεκτοι και οι τρεις. Ηταν απλο. Ηταν αυτονοητο...

Οταν ο γιατρος μας ειπε για επαναμολυνση δε το πιστευα. Ακομα δεν το πιστευω. Ακομα κι αν κοιταω τα χαρτια με τις αρνητικες εξετασεις των τριων τελευταιων χρονων. Δεν γινεται. Δεν ειναι δυνατον.

Νεος μαραθωνιος με το χρονο. Ομως τωρα το εβλεπα. Ο πριγκηπας μου ειχε κουραστει. Εκανε τις ενεσεις του, επαιρνε τα φαρμακα του. Αλλα ειχε κουραστει. Ητανε καλοκαιρι. Ρωτησαμε το γιατρο τι να κανουμε. Τι θα ηταν καλυτερο γιαυτον. Παει καλα μας ειπε, να τον παρετε διακοπες. Ρωτησα μηπως θα ηταν καλυτερα να μην παμε πουθενα και να συνεχισουμε τη θεραπεια στο σπιτι, να ειμαστε κοντα σε γιατρο αν κατι δεν πηγαινε καλα, να απαλυνουμε τον πονο του. Ολα καλα να πατε διακοπες.

Οταν φτασαμε στο νησι και μπηκαμε στον κηπο του σπιτιου, ο πριγκηπας μου κατεβηκε απο το αμαξι και ετρεξε προς το σπιτι... Σταθηκε εξω απο την πορτα και κουνησε την ουρα του!

Και μετα αρχισε ο εφιαλτης. Ο πριγκηπας μας ελιωνε. Ο πριγκηπας μας δεν μπορουσε να αναπνευσει.. Τα τηλεφωνα ειχαν παρει φωτια.. Κορτιζονες.. φαρμακα... Ενα σκυλι με βουλωμενη μυτη...

Ο πριγκηπας μας εφυγε εκει στο νησι... Με μενα να καταριεμαι το γιατρο και τον εαυτο μου που δεν μπορουσα να του προσφερω τουλαχιστον ανακουφιση απο το μαρτυριο που περασε εκεινες τις τρεις μερες...

Τον θαψαμε εκει στο νησι, στο δασος που του αρεσε να τρεχει...

Ιουνιος του 2004, ολο το νησι να ζει στο ρυθμο του Euro και μεις να περιφερομαστε χαμενοι αναμεσα στον κοσμο... Να παιρνω τηλεφωνα στο σπιτι και να ζηταω να εξαφανισουν τα παντα οταν γυριζαμε. Να μη δω τιποτα. Να μη δω το πιατο του, το σπιτι του, το λουρι του... Τιποτα... Να μην ξαναδω σκυλι ποτε μου πια!