Μιά ωραία μέρα φαίνεται απο το πρωί.. Όταν έρχεται ο courier να σου φερει τις πολυποθητες και πολυαναμενόμενες επαγγελματικες σου κάρτες, κι ανακαλύπτεις οτι κάποιος στην εταιρεία αποφάσισε να σε ξαναβαφτίσει... Παίρνεις τηλέφωνο και ουρλιάζεις στη γραμματεία, η μάλλον δεν ουρλιάζεις, λες πολύ ευγενικά -γιατι αυτό εκανα- οτι το απογευμα που θα κατέβεις στο γραφείο θα ενημερώσεις απλά οτι με αυτές τις καρτες δε μπορείς να δουλέψεις... και δεν θα ενημερώσεις τη γραμματεία γιαυτό....
Συνεχίζει όταν κατά τις δέκα σε ρωτάνε αν ένα κόκκινο στάρλετ ειναι δικό σου, και σε ενημερώνουν ότι μόλις ενα φορτηγό μάζεψε όλο το αριστερό φτερό σου... Κάνεις καταπληκτικούς διαλόγους με το φορτηγατζή που υποστηρίζει οτι αυτό είναι παλιό, κοίτα δεν φεύγει η μπογιά, το είχες και δεν το είχες δει... Τηλεφωνείς στο autohelp της ασφαλιστικής σου και ο φορτηγατζής λεει οτι θα τηλεφωνήσει στην τροχαία.. Του λες να τηλεφωνήσει και στον Αγιο Χριστόφορο αμα θέλει... Ερχονται ολοι, γελάει ο κάθε πικραμένος, εκτός απο σένα και η ώρα μέρα τραβάει κατά το μεσημέρι...
Ξεκινάς να κατέβεις στο γραφείο, με τις κάρτες που θα μπορούσαν να ανήκουν στην ξαδέρφη σου αλλά δεν έχεις ξαδέρφη Ευαγγελία, άσε που ουτε αδερφή έχεις, το φτερό βουλιαγμένο και τα νεύρα σου τεντωμένα ως εκεί που δεν παίρνει... Κακό απογευμα μυρίζει για την υπεύθυνη του ξαναβαφτίσματος σου... Το bluetooth στο αυτί σου δε βοηθάει την κατάσταση με το να σφυρίζει... Απαντάς.. Κόβεται.. Ξαναπαίρνουν... Είναι ο άντρας σου.. Παίρνεις εσύ αφού το διαολόπραμα δε θέλει να συνεργαστεί...
Και μαθαίνεις ότι η μητέρα του καλύτερου σου φίλου, του αδερφού σου, δεν υπάρχει πιά.. Ότι πήγε να την πάρει απο το σπίτι για να πάνε στο νοσοκομείο οπου συντηρούν με το ζόρι τον πατέρα του με τα σωληνάκια, και τη βρήκε σωριασμένη στο μπαλκόνι.. Και ξαφνικά τίποτα δεν έχει νόημα πια... Ούτε το βουλιαγμένο φτερό, ούτε ο φορτηγατζής που έκανε αρνητική δήλωση, ούτε ο μαλακομαγνήτης που έχουν κολλήσει στο στάρλετ και δεν τον βρίσκεις, ούτε οι κάρτες με το λάθος όνομα... Όλα φαίνονται τόσο μικρά κι ασήμαντα...Και σκέφτεσαι την γυναίκα που ήθελε να πάει τον παπά να κοινωνήσει τον άντρα της με το ζόρι, μη φύγει ακοινώνητος, να τελειώνει μονη της εκεί στο μπαλκόνι... ακοινώνητη η ίδια που τόσο ανησυχούσε για τους αλλους... Και σκέφτεσαι το φίλο σου, και τη δύναμη που θα χρειαστεί... Και σκέφτεσαι, με πόσο γελοία πράγματα ασχολήθηκες όλη την ημέρα, όταν ένας άνθρωπος έσβηνε μόνος του... Όταν ένας άλλος ετοιμαζόνταν να αντιμετωπίσει ενα τετοιο χαμό....
Καλό σου ταξιδι κυρα Διονυσία... Δεν ξερω αν ήσουν καλή ή κακη, έτσι κι αλλιώς τώρα πια δεν έχει καμμιά σημασία... Μόνο δύναμη γιαυτούς που μένουν πίσω έχω να ευχηθώ πια... Και γιατί αυτή η μέρα άρχισε στραβά; νομίζω πως ούτε θυμάμαι πιά...
No comments:
Post a Comment