"Αγάπη μου"

Ποτέ δε με είπες "αγάπη μου".. Ούτε "κοριτσακι μου, κουκλίτσα μου" κι όλα αυτά τέλως πάντων που λέγονται ανάμεσα στα ερωτευμένα ζευγαρια... Δεν ξέρω καν αν υπήρξαμε ποτέ ερωτευμένοι.. Εκείνο το στάδιο με τα ροζ συννεφάκια, με τα κοιτάγματα στα μάτια και την προσμονή πάνω απο το τηλέφωνο, δεν το ζησαμε ποτέ... Ελάχιστες φορές μου είχες φέρει κάποιο δώρο, σχεδόν ποτέ δεν πλήρωσες το ποτό μου... Έβλεπες αλλους να το κάνουν, έβλεπες αλλους να με φλερτάρουν, με παρακολουθούσες μέσα στις σχέσεις μου, ήξερες πως κάποτε είχα αγαπήσει πολύ, όμως εσύ ποτέ δεν έκανες τίποτα... Το μόνο πράγμα που έκανες τόσα χρόνια ήταν να είσαι απλά εκεί... Περισσότερο θεατής. Κάποιες φορές συμβουλάτορας, σπάνιες, γιατί ήξερες καλά πως στο τέλος κανένα δε θα ακουγα παλι και του κεφαλιού μου θα έκανα... Με περίμενες όταν γύρναγα κουρασμένη, τσατισμένη, λυπημένη... Ησουν αυτός που θα μάθαινε πρώτος την ευτυχία μου, και ο ωμος που θα ηταν παντα εκει για να κλάψω.. Μετά την τελευταία σου απογοήτευση, που μας είχε στοιχίσει ξενύχτια και κουβέντες ως το πρωί, δεν είχες κάνει άλλη σχέση... Σε είχα ρωτήσει κάποτε, και μου είχες πει οτι κουράστηκες, ότι τελικά θα περίμενες να έρθει η κατάλληλη.. σου είπα ότι θα γεράσεις να την περιμένεις και μου είπες οτι δε σε πείραζε..

Και μετά κάποια στιγμή, κουράστηκα και γω... Είχα βαρεθεί πια τους έρωτες, το πάθος, ολο αυτό το ροζ σύννεφο που ξεφούσκωνε και με αφηνε να σκάσω σαν καρπούζι στην πραγματικότητα, γεμίζοντας τον τόπο με τα κατακόκκινα κομμάτια της καρδιάς μου... Είχα κουραστει να μαζεύω τα κομμάτια μου τα βράδια που καθόμασταν μαζί και προσπαθούσες να μου δώσεις κουράγιο, ειχα κουραστεί απο όλα, κι είπα να κάνω ένα διαλλειμα... Και κει, στο διαλλειμα, πίναμε καφέ στο άλσος και σου έλεγα οτι ολοι οι αντρες τελικα ειναι τα ιδια σκατά, οτι δεν υπάρχει γαλάζιος πρίγκηπας παρα γαλάζιος καπνός τσιγάρου στο τελος που καταλήγεις μονη σου να κοιτάς το ταβάνι, στα έλεγα σα να τα έλεγα σε μένα, κι ας ήσουν εκεί όλο το τελευταίο διάστημα να προσπαθείς να στηριξεις το ταβάνι πάνω απο το γερμένο μου κεφάλι, εσύ κι όχι τα τσιγάρα μου, κι ας μη το είχα καταλάβει ως τότε...

Και πάνω στην κουβέντα σου ειπα "ευτυχως που έχω και σένα", και συ πολύ απλά μου είπες "τοτε γιατι δεν με παντρευεσαι;". Γέλασα θυμάμαι, και ίσως να ήταν σκληρό αυτο.. Δεν ειπες τιποτα περισσότερο, και την επόμενη μερα με ρωτησες αν σκεφτηκα αυτο που ειπες... Σου ειπα οτι εσυ περιμενεις να ερθει η καταλληλη, ετσι δεν ειχες πει; Ναι, αλλα αυτη η ερμη εξακολουθει να χτυπαει το κεφαλι της στους τοιχους και να μη βλεπει την πορτα μου απαντησες...

Και ετσι απλα γιναμε ζευγαρι.. οχι δε τα φτιαξαμε ποτε, αρραβωνιαστηκαμε κατευθειαν... Επεσαν ολοι πανω μου να μου αλλαξουν γνωμη.. Πως θα ζησω εγω με σενα... Που εχω τους φιλους μου και τις παρεες μου, που εισαι μονοχνωτος και κλειστος, που ειμαι κοινωνικη και εισαι αμιλητος.... Εγω ομως ηξερα οτι ειχα ζησει κιολας πολυ με σενα... Τα βραδια που οι φιλοι κι οι παρεες ειχαν φυγει, και δεν υπήρχε τιποτα πια να πω, κι ουτε λογος για να το κανω...

Τη μερα του γαμου ηρθες και με πηρες απο το σπιτι και πηγαμε μαζι στην εκκλησια.... Τοτε το βρηκα πρωτοτυπο, χρονια μετα μου ειπες οτι δεν θα αντεχες την αγωνια αν θα εμφανιζομουν ποτε, αν την τελευταια στιγμή δεν εσβηναν ξανα τα φωτα απο το μυαλο μου οπως κανουν συχνα πυκνα κι απλα εμενα σπιτι μου με τη βοτκα, τα τσιγαρα και τη μουσικη μου... Δε το ειχα σκεφτει ποτε οτι θα ειχες τετοια αγωνια...

Και μετα, ηταν που κατι δεν πηγαινε καθολου καλα... Ηταν που εχασα τον εαυτο μου κι εγινα κατι που δεν ηξερα οτι ημουν...

Καθε μερα μαγειρευω πατατες... καθε μερα μαγειρευω πατατες...

Ακουγα την Κατερινα να φωναζει στο κεφαλι μου... Εβλεπα ζευγαρια να φιλιουνται και να αλλαζουν λογια τρυφερα κι εκλαιγα.. Και τα φωτα εσβησαν, και γω εφυγα... Και συ το καταλαβες.. Αλλα οπως εκανες παντα, εμεινες εκει... Μονο που μου εστειλες στη γιορτη μου κατι λουλουδια -ποσο φωναζε οτι ειχες ζητήσει για πρωτη φορα τη βοήθεια φιλων, ποσο φωναζε οτι οι φιλοι δεν με ηξεραν καθολου, η δε σε ηξεραν καθολου... Κι ενα σημειωμα.. Ατεχνο, απλο... "Σαγαπω δεν θελω να χωρισουμε". Ποσο παιδικο ηταν εκεινο το συνηρρημενο σ'αγαπω... Δε γυρισα... Όχι τοτε.. Περιπλανήθηκα ξανά, ανέβηκα σε ροζ σύννεφα και ξανασκασα στη γη, μαζεψα τα κομματια μου για να ξαναπροσπαθησω... και τοτε ειδα την πορτα...

Ησουν εκει... οπως ησουν παντα... Και ήσουν εσυ που ζητησες συγγνωμη, εσυ που μου ζητησες να κανω υπομονη, εσυ που υποσχεθηκες να προσπαθησεις να αλλαξεις... Να γινεις τρυφερος, να φτιαξεις το ροζ συννεφο.. για να μην ξανασβυσουν τα φωτα στο μυαλο μου και να μην ξαναφυγω..

Δεν θελω να αλλαξεις... Δεν χρειαστηκε να αλλαξεις... Τωρα ξερω.

Δεν εχει σημασια που δε μου ειπες ποτε λογια τρυφερα.. Δεν εχει σημασια που πολλες φορες προτιμας τον καναπε και την tv απο μια βολτα στο καλοκαιρινο βραδυ... Μου το ειχες πει τοτε που ξαναγυρισα... Εχω φτερα και θα πεταξω... αλλα παντα θα ξερω οτι γυρνωντας απο τη βολτα μου, θα σε βρω εκει... να περιμενεις να σου πω τι γινεται εξω στον φωτεινο κοσμο και στον ψηλο ουρανό.. Αυτο ηθελες παντα... μια πορτα για να βλεπεις τον κοσμο... αυτο ηθελα παντα... μια πορτα για να κρυφτω απο τον κοσμο....

Σε ευχαριστω....