Εγώ και η ΟΝ.telecoms

Παράπονο το είχα μωρέ κανείς "εναλλακτικός" να μην έχει πατήσει το ποδάρι του, -να μην έχει απλώσει το καλώδιο του σωστότερα- και από τα δικά μου τα μέρη.. Και ξαφνικά, τι καλά, ήρθε η καλή η ΟΝ και μου έδινε και τηλεόραση, και ταχύτητα σφαίρα, και τηλέφωνο, και λαγούς με πετραχήλια.... Έτρεξα και γω να κάνω αίτηση μη χάσω!

26 Γενάρη την έκανα την αίτηση. Βεβαίως και καλύπτεται η περιοχή σας.... Τρεις φορές πήρα για να το ακούσω και να το εμπεδώσω. Επιτέλους! Οι Δυτικές Συνοικιες εκτός απο Καλοκαιρινά Ραντεβού απέκτησαν και εναλλακτικούς παρόχους.... Κάλεσα και τον ηλεκτρολόγο να μου στρώσει την καλωδίωση στο σπίτι, έγραψα και γράμμα στον αγαπημένο μου για να τον αποχαιρετήσω.... Αλλά επειδή, ξέρετε, ο κερατάς το μαθαίνει τελευταίος, είχα ζητήσει νέα γραμμή για ναμαι σίγουρη. Διότι ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός, ε, είναι αλλιώς!

Και άρχισα να περιμένω να περάσει το εικοσαήμερο που μου είχαν πει.. Και πέρασε. Και έγινε μήνας. Κι άρχισα τα τηλέφωνα. Τι θα γίνει ωρέ παιδιά; Όλα καλά, προχωράμε.... Ναι, αλλά που πάμε; Διότι φως στο τούνελ δε διακρίνετε....

Μετά άρχισα να αναποδιάζω. Και να παίρνω τηλέφωνο και να ζητάω συγκεκριμένες ημερομηνίες. Κι ένα ωραίο πρωί με πήρε μια καλή κοπέλα τηλέφωνο, και μου είπε ότι η αίτηση μου πήγε στα σκουπίδια του ΟΤΕ γιατί "δεν υπήρχαν ελεύθερα καλώδια για νέα σύνδεση". Μήπως ήθελα να κάνω φορητότητα τη γραμμή που ήδη είχα; Όχι δεν ήθελα... είπαμε ο παλιός...

Και μετά πήρα τον ΟΤΕ και ζήτησα καινούργια γραμμή. Και ως δια μαγείας σε μια βδομάδα την είχα.. Χωρίς να φυτρώσει κανένα καινούργιο καλώδιο, ένα τσακ στον κατανεμητή και ο αγαπημένος μου μπήκε στο σπίτι και με τα δυο ποδάρια...

Και πήρα την ΟΝ και τους το είπα. Κύριοι σας δουλέψανε. Και δεν τους ένοιαξε καθόλου. Μα καθόλου. Σημασία δε μου δώσανε.

Σημασία δε δώσανε σε κανέναν απο μας εδώ κάτω, που η υπηρεσία είναι διαθέσιμη απο τις 26 του Γενάρη... Ακόμα κανείς δεν έχει δει τη γλύκα του "εναλλακτικού" στη φτωχή μου περιοχή... Οι Δυτικές Συνοικίες εξακολουθούν να είναι Καλοκαιρινό Ραντεβού....

Σα να θύμωσα... Σα να μου φαίνεται ότι τώρα που έχω γραμμή να τους δώσω για φορητότητα δε τους τη δίνω που να με παρακαλάνε...

Και δε δίνω δεκάρα ποιός φταίει. Όπως δε δώσανε κι αυτοί...

Και τι κρίμα, να ξεκινάς να κάνεις σχέδια και να σου κλείνουν την πόρτα στη μούρη...

ΟΝειρο ήσουν αγαπητή μου ΟΝ... και τέτοιο θα μείνεις...

Αγαπημένε μου, τελικά ο χωρισμός ήταν πιο δύσκολος απόσο υπολόγιζα... Έπρεπε να το ξέρω ότι μια τόσο σταθερή σχέση θα μου κοστίσει πολύ για να τη διακόψω...

Ο παππούς μου....

Ξεσκονίζω τα αρχεία μου, αρχειοθετώ τις φωτογραφίες μου, και πέφτω πάνω σε κάποιες που με κάνουν να στέκομαι και να τις κοιτάω... που ξυπνάνε μέσα μου μνήμες κι αισθήματα που απλά δεν μπορείς να προσπεράσεις.

Ο παππούς μου ήταν ένας άνθρωπος που όλοι του γκρίνιαζαν, για να το πω κομψά. Τα παιδιά του, γιατί ποτέ δε τα φρόντισε, οι εγγονές του -εφτά ξαδέρφες είμαστε, εφτά αντριωμένες- έκαναν στην πλειοψηφία τους παράπονα για περίεργες συμπεριφορές.... Μάλλον είχαν δίκιο, όμως σε μένα ο παππούς μου για κάποιο λόγο φέρονταν πάντα διαφορετικά. Δεν έμαθα ποτέ γιατί. Δε με νοιάζει κιόλας.

Θυμάμαι ότι πουλούσε κουλούρια. Κάθε πρωί, πριν φύγει -χαράματα- με τον ντορβά του, πέρναγε από το σπίτι και μου άφηνε ένα τσουρεκάκι απο αυτά που ήταν πασπαλισμένα με ζάχαρη για να το βρώ όταν ξυπνήσω. Χαθήκανε αυτά τα τσουρεκάκια γαμώτο... Όχι που μπορώ να φάω τσουρεκάκι πια..

Πήγαινε στην Εκκλησια κάθε μέρα. Την Ανάσταση, πήγαινε με το που άρχιζε η λειτουργία, και δεν επέστρεφε να φάει αν δεν τελείωνε. Ατέλειωτοι καυγάδες με τη μαμά μου -η οποία εσχάτως το γύρισε στην εκκλησία κι έχει αρχίσει το ίδιο βιολί- δε θα περιμένω εγώ πότε θα μαζευτείς για να σου βάλω να φας, να βάλεις μονος σου κλπ κλπ.... Διάβαζε πολύ. Νομίζω οτι εκείνος ήταν που φύτεψε μέσα μου την αγάπη μου για τα βιβλία. Διάβαζε την Αγία Γραφή, πίστευε στο Θεό, με ένα δικό του ανεξάρτητο τρόπο, ανέλυε τις γραφές και έβγαζε συμπεράσματα, απόψεις, τη στάση του απέναντι στη ζωή. Ποτέ δε νοιάστηκε για το τι θα φάει αύριο -ένας λόγος που τον κατηγορούσαν τα παιδιά του ότι ποτέ δε τα φρόντισε- δε νοιάστηκε ποτέ ιδιαίτερα για τίποτα.... ζούσε τη ζωή όπως ερχόταν, δόξαζε το Θεό πού ήταν ζωντανός κι αυτό ήταν όλο.

Είχε μια Καινή Διαθήκη, αυτές τις παλιές της τσέπης... Στην πρώτη σελίδα είχε σχεδιάσει το γενεαλογικό μας δέντρο. Αυτή η Καινή Διαθήκη ήταν πάντα το όνειρό μου, και μου είχε υποσχεθεί πως όταν πέθαινε θα την άφηνε σε μένα μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία του... δυστυχώς ποτέ δεν έφτασε στα χέρια μου, την κρατούσε στα χέρια του όταν πέθανε και δε μου την έδωσαν ποτέ.. Βρήκα πρόσφατα σε ένα βιβλιοπωλείο μια παρόμοια, παλιά, με τις σημειώσεις κάποιου άλλου παππού στην πρώτη σελίδα, προφανώς κάποιος θεώρησε καλό να την πουλήσει... νάναι καλά γιατί νιώθω πολύ περήφανη που κατάφερα κάπως να αντικαταστήσω εκείνη, τη δικιά μου, τη χαμένη...

Όταν ήμουν άρρωστη καθόταν δίπλα στο κρεββάτι μου και μου έλεγε ιστορίες από τη Βίβλο. Δε θα ξεχάσω τότε με την ιλαρά, κλεισμένη στο σκοτεινό δωμάτιο να ψήνομαι απο τον πυρετό και τον παππού δίπλα στο κρεββάτι μου να μου λέει για τους Παίδες εν Καμίνω...

Δεν κάπνισε ποτέ του, κι έλεγε ότι το τσιγάρο είναι το λιβάνι του διαβόλου... Ακόμα και τώρα, όταν πάω να ανάψω το καντήλι στο σπίτι, δε το ανάβω ποτέ με τον αναπτήρα που ανάβω το "λιβάνι του διαβόλου", έχω σπίρτα μόνο για αυτή τη δουλειά....

Είχε κατέβει στην Κρήτη κι είχε φέρει σακούλες χώμα, τό έστρωσε στο εξοχικό που του είχαν παραχωρήσει -στην ουσία το συντηρούσε και το φύλαγε όλο το χειμώνα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες- και φύτεψε ξυλάγγουρα που ήξερε ότι τα λάτρευα (ακόμα τα λατρεύω), γιατί "εδώ το χώμα είναι σκάρτο και τα ξυλάγγουρα δεν τρώγονται".

Ο παππούς μου με έμαθε να ζω το σήμερα, μου έμαθε ότι ο άνθρωπος είναι πρώτα απ' όλα ζώο -αλλά ένα ζώο που έχει το χάρισμα της σκέψης και της επιλογής.... Ποτέ δεν ασχολήθηκε με όλους εκείνους που τον κατέκριναν, το πολύ πολύ να τους φιλοδωρούσε με ένα "είσαι ευτυχής που δεν ξέρεις τι λες" και να πήγαινε παρακάτω... Με έμαθε να βλέπω τη ζωή απλά και το Θεό σύνθετα...

Ο παππούς μου πέθανε εκεί στο εξοχικό, γιατι κοιμήθηκε με αναμμένο το μαγκάλι... Ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, που στα 98 του τα είχε τετρακόσια και ήξερε πολυ καλά τι κινδύνους έχει το μαγκάλι... Γιαυτό πιστεύω ότι ο παππούς μου απλά αποφάσισε να φύγει, κι αυτό έκανε..

Κι όπως τα πράγματα γιαυτόν ήταν πάντα απλά, κράταγε στο χέρι του εκείνη την μικρή Καινή Διαθήκη...

Τον βρήκαμε μια βδομάδα μετά, όταν ανησύχησαν για την εξαφάνισή του... Μου έδωσαν όλα τα βιβλία και το ρολόι του -αυτό μπορούσε να περάσει απο τον κλιβανο της αποστείρωσης- όπως είχε γράψει στο ημερολόγιό του.. γιατί ο παππούς μου έγραφε πολύ, απλά όπως σκεφτόταν....

Παππού Νικόλα σε ευχαριστώ... Κι απο μένα, δέξου αυτό σαν φόρο τιμής για όλα όσα μου πρόσφερες... Εγώ έτσι σε γνώρισα και έτσι σε θυμάμαι....

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

Απο τον Υμνο στην Ελευθερια.... γιατι ποτε δε μας τον μαθανε ολο..

142.- Απ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.

143.- Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη,
αχ, το νου σας τυραννεί.

144.- Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

145.- Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά.
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

146.- Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

147.- Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά"

Τεμαχια 1

Μου το εστειλε φιλος για να με ευθυμησει λιγακι... Να σου πω, στην αρχη χαμογελασα, λεω κοιτα το ΣΔΟΕ επιτυχιες.... Μετα επεσε το ματι μου εκει, κατω απο το μετρητα... ΤΕΜΑΧΙΑ 1.. ξαφνικα επαψε να μου φαινεται αστειο.... Τεμαχια 1... Ναι, οκ θα μπορουσες να γελασεις με αυτο... Αρκει να μην ησουν το τεμαχιο φυσικα... Αρκει το τεμαχιο να μην ειχε κοπει απο το δικο σου το κορμι...

Ισως να μην ειμαι και σε φαση να ευθυμησω δεν ξερω... Αλλα σκεφτηκα αυτη τη γυναικα, τοσο νομιμη μεσα στην "παρανομια" της, να κοβει αποδειξεις, να μοιραζει τον εαυτο της σε τεμαχια, κι επαψε να μου φαινεται αστειο.. κι αρχισε να μου φαινεται και λιγακι τραγικο..

Γιαυτο εκρυψα και τα στοιχεια της... Υποθετω οτι συντομα θα κανει το γυρο του Ιντερνετ αυτη η αποδειξη, χωρις καλλυμενο το ονομα και τα στοιχεια αυτης της γυναικας, που τελικα δεν ξερω αν ειναι η οχι πραγματικα.. Εμενα παντως μου γεννηθηκε η αναγκη να την προστατεψω.. Τοσο για τα τεμαχια του εαυτου της, οσο και γιατι στη δουλεια της ειναι πραγματικη κυρια.... πολυ περισσοτερο απο πολλους αλλους που ολοι μας ξερουμε...

Και δεν ξερω ποση δυναμη θελει να πουλας τεμαχια του εαυτου σου για να ζησεις, και να εκδιδεις και αποδειξη γιαυτο....

Ο πριγκηπας μας... (2)

Και κει, μεσα στο πανηγυρι για τη νικη της Εθνικης, ουτε που θυμαμαι σε ποιον αγωνα, ενα χαζο κουταβι πεταχτηκε στα ποδια μου! Και το πατησα. Κι εσκυψα μηχανικα να το χαιδεψω... Κι αυτο μας ακολουθησε μεχρι το σπιτι.. εναμιση χιλιομετρο δρομο, ενος μηνα σκατο, να τρεχει, να μενει πισω, να ξανατρεχει... Μπηκαμε στο δωματιο. Εκανε το γυρο και ηρθε και ξαπλωσε στην βεραντα! Ειπα: αν ειναι δω το πρωι θα τον κρατησουμε. Ο αντρας μου δεν ηθελε.. Ειχε πονεσει ηδη παρα πολυ.

Το πρωι, εγω το ζομπι που θελω γυαλια και κουκουλα για να βγω στον ηλιο πρωινιατικα, πεταχτηκα στη βεραντα. Δεν τον ειδα. Δεν ηταν εκει. Ξαφνικα ο ηλιος με ενοχλουσε πολυ και γυρισα να ξαναμπω μεσα.

Και ηταν ο αντρας μου που τον ειδε, λογω υψους μαλλον. Πισω απο το συρματοπλεγμα, μπερδεμενος σε ενα θαμνο με ψηλα αγκαθια, να κουναει τα κρεμαστα του αυτακια καθως προσπαθουσε να χοροπηδησει για να τον δουμε... Ειναι αστειο.. Τα σκυλια της ζωης μας μας βρισκουν με ενα χοροπηδητο...

Δεν ηταν θεμα αν τον κρατουσαμε. Στα αγκαθια δεν θα τον αφηναμε, μια και ηταν σιγουρο οτι δε βρεθηκε μονος του εκει...(ειχαμε κατι καλους γειτονους διπλα που μαλλον κοιμοντουσαν ελαφρα και τους ενοχλουσε). Ο αντρας μου εφυγε με το βρακι να παει στο διπλανο κτημα... Χωθηκε μεσα στα αγκαθια, τον εφερε πισω... Του βγαζαμε τα αγκαθια ενα ενα, ενα γκρι αγριο πραγματακι... Τον βαλαμε στο μπανιο μηχανικα... Βγηκε απο κει ενα ασπρομαυρο κουταβι με ενα μαλακο τριχωμα και τεραστια εκφραστικα ματια... Τηλεφωνο στον κτηνιατρο μας... Η φωνη του βαρια και λυπημενη οταν μας ακουσε, αλλαξε αμεσως οταν ρωτησαμε τι πρεπει να ταισουμε ενα κουταβι... το δωματιο γεμισε ζωη. Κανενα απο τα πραγματα του πριγκηπα μας δεν του δωσαμε... ουτε καν την τροφη, προτιμησαμε να τη μοιρασουμε στα υπολοιπα αδεσποτα του λιμανιου...

Ουτε το κομματι της ψυχης μας που ηταν του Winston του δωσαμε ποτε...

Τον βαφτισαμε Ρηγα, απο τον πολιουχο του νησιου... Και δεν τον ειπαμε πριγκηπα ποτε... Τον λεμε ομως βασιλια..

Ολοι εσεις που καποτε χασατε ενα σκυλο, ενα φιλο, ενα συντροφο, κι ειπατε ποτε δεν ξαναπαρω σκυλο, σκεφτειτε το ξανα.. Ποτε δε θα ειναι ο φιλος που χασατε. Θα σας βοηθησει ομως πολυ –γιατι ποσες φορες σε κανει ενας σκυλος να χαμογελας την ημερα; Θα γεμισει ξανα το κενο, θα ειναι εκει να σε κοιταζει οταν κλαις, κι ολα τα σκυλισια ματια λενε το ιδιο... ειμαι εδω για σενα...

Μονο σας παρακαλω... Παρτε ενα απο το δρομο...

Εχασα τον πριγκηπα μου, γιατι οι ατελειωτες διασταυρωσεις αναμεσα στις γενιες ειχαν καταστρεψει το ανοσοποιητικο του συστημα... Εχασα τον πριγκηπα μου για να μαθω να μην ξαναγορασω ξανα μια ψυχη.. Ακομα κι αν δεν καταφερα να το τηρησω απολυτα...

Εχασα τον πριγκηπα μου, αλλα τον νιωθω παντου γυρω μου... Κι αυτη η υγρη μυτη που ακουμπαει τωρα το πληκτρολογιο μπορει να μην ειναι η δικη του.. νιωθω ομως οτι καπου εδω γυρω στεκεται κι αναρρωτιεται με τι ασχολουμαι παλι και δεν παιζω μαζι του....

Ο πριγκηπας μας.... (1)

Ο πριγκηπας μας...

Ο πριγκηπας μας μπηκε στη ζωη μας τον Αυγουστο του 1998...

Ενα μεγαλουτσικο κουταβι στο Pet shop που ειχαμε παει να αγορασουμε φαι για τα παραδεισια που ειχαμε στο σπιτι... Σε μια φαση που κανεις μας δεν ηταν πολυ καλα, σε μια φαση που τα δυο χρονια γαμου ειχαν αρχισει να μας βαρανε λιγο στα νευρα...

Ενα κουταβι που μονο εμεις οι ασχετοι θα αγοραζαμε για κολλευ. Κοντοτριχο και με μια ουρα σαν σπαγγο... Τριων μηνων ηδη, με το ζορι να χωραει στο γυαλινο κλουβι του. Ηταν κουλουριασμενος εκει μεσα, και δεν ξερω γιατι, αλλα οταν πλησιασα κατα κει να δω κατι καθρεφτες απο αυτους που κρεμανε στα κλουβια για να νομιζουν οι φυλακισμενοι οτι εχουνε παρεα, σηκωθηκε οσο μπορουσε και αρχισε να χοροπηδαει.

Σκυλο ως τοτε ειχα μια φορα στη ζωη μου... Τη Λουσυ... Καποια στιγμη θα γραψω και τη δικη της ιστορια... Ειχαν περασει πολλα χρονια, ειχα μεγαλωσει γενιες απο γατες, τα σκυλια δε με συγκινησαν ποτε. Τουτος δω ομως χοροπηδουσε!

Ηρθε κι ο αντρας μου κοντα. Ποτε του δεν ειχε σκυλο, και σαν παιδι παντα ηθελε. Του χαιδεψε το κεφαλι.. Τι ειναι αυτο; Κολευ! (Εχετε ξαναδει κολευ; Οχι! Ε κολλευ ειναι!)

Δε μπορω να αντισταθω στη λαχταρα του μικρου παιδιου. Δε μπορω να αντισταθω στα ματια καποιου που ειναι γεματα απο τη λαχταρα ενος παιδιου, οσο χρονων κι αν ειναι αυτος.

Ενταξει, αλλα θα τον φροντιζεις εσυ. Εγω, εγω απαντησε το παιδακι που ειχα παντρευτει...

Ο μαγαζατορας μονο που δε μας φιλησε. Επισης σχεδον μας τον χαρισε. Μονο την αξια των εμβολιων του. Αυτο ηταν. Γυρισαμε σπιτι με ενα μεγαλουτσικο κουταβι κουλουριασμενο στα ποδια μου στο αυτοκινητο...

Θυμαμαι οταν ανοιξαμε τη μπαλκονοπορτα και τον βγαλαμε στη βεραντα. Δεν ετρεξε, δεν εκανε τιποτα. Σταθηκε εκει, γυρισε το βλεμμα του στο χωρο, και μετα γυρισε και μας κοιταξε. Τα ματια του ρωτουσαν: Δικο μου ειναι ολο αυτο;

Οταν πειστηκε οτι ηταν δικο του, αποφασισε οτι ηθελε να γινει κηπουρος, ξεπατωσε ολες τις γλαστρες και εκανε ολες σχεδον τις κουταβισιες ζημιες σε μια αυλη. Μας εκανε εντυπωση το τρεμουλο που τον επιασε οταν βαλαμε τις φωνες. Ετρεμε σαν το ψαρι... και δεν τον ειχαμε χτυπησει ουτε με εφημεριδα!

Ο γιατρος του pet shop στην αρχη δεν ειπε τιποτα. Αργοτερα μας ειπε για το ξυλο που ετρωγε εκει μεσα –απουλητο εμπορευμα που κοστιζε κι ολας γιατι ηθελε και φαι- για την κλωτσια που τον εκανε να μην περπατησει ποτε με το καμαρωτο βαδισμα των κολλευ, για ολα αυτα που με εκαναν να καταραστω απο την ψυχη μου το κωλομαγαζο και να χαρω πολυ οταν εκλεισε.. Θε μου συχωρα με που λεει κι η μαμα μου!

Στο βιβλιαριο του εγραψε κολλευ....

Τον βαφτισαμε Winston πανω σε ενα καυγα για το ποιος θα παει να αγορασει τσιγαρα... Μετα ειπαμε οτι ητανε απο τον Τσωρτσιλ αλλα δεν το σωσαμε...

Ο Winston μεγαλωνοντας εκανε οτι μπορουσε για να μας ανταμειψει... Μεχρι κανονικο κολλευ εγινε, τον κοιταζαν στο δρομο και τον χαζευαν... Πριγκηπας κανονικος, ποτε δεν εκανε ζημια, στεκοταν στην ακρη του καναπε και νομιζες οτι εβλεπες εκεινα τα πορσελανινα σκυλια που εβαζαν παλια στα σαλονια (και στην Μαρια την Ασχημη εχουν ενα τετοιο, αλλα ειναι μαυρο λαμπραντορ και δε μου αρεσει)

Ηρθε μαζι μας διακοπες, αγαπησε το νησι οσο και μεις, εμαθε να ειναι κυριος μεσα στο πλοιο, κυριος μεσα στο αυτοκινητο... Μονο μια φορα που ειμασταν μαζεμενοι στο σπιτι ολοι, περασε μουλωχτα αναμεσα μας και κατουρησε το ποδι του Αλεκου –μονο του Αλεκου, χωρις να λερωσει κανενα διπλανο- γιατι ο Αλεκος δεν τον ειχε χαιδεψει ποτε..

Στα τεσσερα του, ειμασταν στον νησι, ειδαμε μια πληγιτσα στο ποδι του. Εβλεπα και γω τα νυχια του, ολη μερα στα βραχια να τρεχει, και κεινα να μην τριβονται, αλλα δεν ηξερα. Ο κτηνιατρος του νησιου μας ειπε να μην ανησυχουμε. Ο δικος μας που τον πηραμε τηλεφωνο μας ειπε το ιδιο –αλλα να τον δει οταν γυριζαμε.

Την ημερα που βγηκαν οι αιματολογικες ημουν μονη μου στο ιατρειο. Χρειαστηκα ενα κολλητο να ερθει να μας παρει, γιατι ειχα παγωσει. Καλαζαρ. Ο winston ειχε καλαζαρ!

Αρχισε μια μαχη με το χρονο, με δωδεκαωρες ενεσεις, με ξυπνητηρια στις εξι το πρωι –και δεν τα χρειαζομασταν, ενα ξυπνητηρι μετραγε τις ωρες μεσα μας και μας ειδοποιουσε- με μενα να κλαιω στον καναπε και τον Winston να ερχεται, να με κοιταζει με τα μελενια του ματια, να ακουμπαει το ποδι του στο γονατο μου... και γω να κλαιω ακομα πιο πολυ...

Και, ενα χρονο μετα, οι εξετασεις ειναι επιτελους καθαρες!

Ο πριγκηπας μας ειχε γλιτωσει! Καναμε ενα παρτυ φιλων στο σπιτι, εμεις και ολοι οσοι βοηθησαν γιαυτο... Ακομα και ο νταλικιερης που μας εφερνε ζουλα τις ενεσεις απο την Ιταλια...

Τρια χρονια ακομα με τον πριγκηπα μας. Ο Winston στη θαλασσα, ο Winston στα χιονια... Λενε οτι ενα παιδι δενει μια οικογενεια... Εμας ο Winston μας εκανε οικογενεια... Ειμασταν πια τρεις. Δε θα πηγαιναμε πουθενα που δε θα γινομασταν δεκτοι και οι τρεις. Ηταν απλο. Ηταν αυτονοητο...

Οταν ο γιατρος μας ειπε για επαναμολυνση δε το πιστευα. Ακομα δεν το πιστευω. Ακομα κι αν κοιταω τα χαρτια με τις αρνητικες εξετασεις των τριων τελευταιων χρονων. Δεν γινεται. Δεν ειναι δυνατον.

Νεος μαραθωνιος με το χρονο. Ομως τωρα το εβλεπα. Ο πριγκηπας μου ειχε κουραστει. Εκανε τις ενεσεις του, επαιρνε τα φαρμακα του. Αλλα ειχε κουραστει. Ητανε καλοκαιρι. Ρωτησαμε το γιατρο τι να κανουμε. Τι θα ηταν καλυτερο γιαυτον. Παει καλα μας ειπε, να τον παρετε διακοπες. Ρωτησα μηπως θα ηταν καλυτερα να μην παμε πουθενα και να συνεχισουμε τη θεραπεια στο σπιτι, να ειμαστε κοντα σε γιατρο αν κατι δεν πηγαινε καλα, να απαλυνουμε τον πονο του. Ολα καλα να πατε διακοπες.

Οταν φτασαμε στο νησι και μπηκαμε στον κηπο του σπιτιου, ο πριγκηπας μου κατεβηκε απο το αμαξι και ετρεξε προς το σπιτι... Σταθηκε εξω απο την πορτα και κουνησε την ουρα του!

Και μετα αρχισε ο εφιαλτης. Ο πριγκηπας μας ελιωνε. Ο πριγκηπας μας δεν μπορουσε να αναπνευσει.. Τα τηλεφωνα ειχαν παρει φωτια.. Κορτιζονες.. φαρμακα... Ενα σκυλι με βουλωμενη μυτη...

Ο πριγκηπας μας εφυγε εκει στο νησι... Με μενα να καταριεμαι το γιατρο και τον εαυτο μου που δεν μπορουσα να του προσφερω τουλαχιστον ανακουφιση απο το μαρτυριο που περασε εκεινες τις τρεις μερες...

Τον θαψαμε εκει στο νησι, στο δασος που του αρεσε να τρεχει...

Ιουνιος του 2004, ολο το νησι να ζει στο ρυθμο του Euro και μεις να περιφερομαστε χαμενοι αναμεσα στον κοσμο... Να παιρνω τηλεφωνα στο σπιτι και να ζηταω να εξαφανισουν τα παντα οταν γυριζαμε. Να μη δω τιποτα. Να μη δω το πιατο του, το σπιτι του, το λουρι του... Τιποτα... Να μην ξαναδω σκυλι ποτε μου πια!

Xanax, Dymyrox και Efexor XR...

Το ραντεβου ηταν για τις δωδεκα και εικοσι. ΙΚΑ. Μια καλη ψυχολογος ειχε πει ο παθολογος. Η πόρτα εγραφε ψυχιατρος. Τι κανω εγω εδω; Μπηκα. Μου χαμογελασε. Νιωθω να πιεζομαι.... Αν πινω αλκοολ; Λιγο, κανα ποτηρακι το βραδυ... Να το κοψω. Να μην ανησυχω. Να μην πινω καφε και κοκα κολα... Πιανει το βιβλιαριο... Xanax, dymyrox και Efexor XR... να με ξαναδει μετα απο ενα μηνα. Ανοιγω την πορτα. Φευγω. Δωδεκα και μιση... Ποσο γρηγορα γιατρευεται η ψυχη μας θε μου...

Καμμια φορα, -μα δε το βαζω κατω-

έρχονται τουμπα τα αντικαταθλιπτικα

και γερνει η παλατζα.

Δεν εχει αλλο μπρος

Σκυβω τοτε και παιρνω στα δοντια μου

το ματωμενο μου μυαλο

και παω πισω πισω

γυριζω πισω να σωθω

κι υστερα, δε βρισκω το δρομο

γιατι και κει ειναι σκατα

-σα να μη το ξερα-

παντου σπασμενες σιδεριες και θραυσματα οβιδας...

....κι υστερα με ενα σιγγερ ψαλιδακι καλο

κοβω γυρω γυρω το στομα τους

το μεγαλωνω

κολλαω εκει πανω την ψυχη μου

και μεσα τους αδειαζω τα ψυχοφαρμακα

τα φαρμακεια τους

και τους φαρμακοποιους τους μαζι...

Anybody....

Is there anybody out there?
Ενιωθα τοσο μονη... Τριγυρω μου ανθρωποι,παρεες, κι ομως ενιωθα τοσο μονη. Κανεις δεν μπορουσε να με καταλαβει, και κανεις δε με αφηνε να τον πλησιασω. Κλεισμενοι πισω απο τους τοιχους μας, σε μια προσπαθεια να προστατευτουμε, ξενοι μεσα στις παρεες μας, αγνωστοι αναμεσα στους φιλους μας... Ημουν μικρη κι ευαισθητη τοτε, φοβομουν τοσο πως θα πληγωθω, και συ το ιδιο φανταζομαι, οχυρωνομουν πισω απο μια δηθεν ξενοιασια και μεσα μου το σκοταδι κι η μοναξια εκαναν ενα βασανιστικο ερωτα καπου στο πισω μερος του μυαλου μου.

Και υστερα μεγαλωσα. Και πληγωθηκα. Και πληγωσα. Και εζησα. Και πεθανα καμποσες φορες, αλλα κι αυτο μεσα στη ζωη δεν ειναι; Και καποια στιγμη βρεθηκα με καποιον που καταφεραμε να ριξουμε τους τοιχους μεταξυ μας, τουλαχιστον ενα μερος τους, και να ειμαστε μαζι.... Και αρχισα και να γερναω. Και να συμβιβαζομαι. Και ξεχασα οτι ενιωθα καποτε τοσο μονη -ισως να μην προλαβαινα και να το σκεφτω πια, ειχα μια δουλεια, ενα σπιτι, ενα σωρο υποχρεωσεις....

Is there anybody in there?

Εχει απομεινει αραγε τιποτα απο κεινο το κοριτσακι που ημουν καποτε; Απο κεινο το κοριτσακι που ονειρευοταν εναν αλλο κοσμο, ενα κοσμο φιλων που κανεις δεν θα επρεπε να κρυφτει απο κανενα; Απο κεινο το κοριτσακι που πεθαινε και ξαναγεννιοταν καθε μερα με καθε απλο πραγμα που του συνεβαινε;
Καπου μεσα μου πρεπει να ειναι αυτο το κοριτσακι ακομα...
Καπου πρεπει να ψαξω να το βρω...

A feast of friends....

.Έχω περάσει ατέλειωτες νύχτες καθισμένη στο πάτωμα, με τη μουσικη να παίζει, με ένα τσιγάρο κι ενα ποτό στο χέρι, να ψάχνω τη λύση για το οτιδήποτε, σε συζητήσεις που κρατάγανε μέχρι το πρωί. Μας έχει βρει το ξημέρωμα, εκεί που το ποτό θόλωνε το μυαλό κι η κουβέντα τράβαγε απο περίεργα σοκάκια και σκοτεινούς διαδρόμους, χαμένους τον καθένα στις δικές του σκέψεις που έκανε φωναχτά στην παρέα...

Νύχτες ατέλειωτες, νύχτες αξέχαστες... Αν υπήρχε κάποιο θέμα σε κείνες τις κουβέντες δε το θυμάμαι πια, αυτό που για πάντα θα θυμάμαι είναι το να αφήνεσαι χαλαρά να εκφράσεις τις σκέψεις σου, να ακούσεις, να μοιραστείς, να νιώσεις...

Νάμαι λοιπόν σήμερα πάλι καθισμένη στο πάτωμα, με μια παρέα γύρω, με μουσική και με κουβέντα.

Και με την αίσθηση του δήθεν να με πνίγει...

Εγώ με το κυριλέ μου μακιγιάζ και το καλό μου παντελόνι (αυτό που έχω για τα meeting στο γραφείο), και γύρω μου διάφοροι, στην ίδια κατάσταση ή επιμελώς ατημέλητοι, να προσπαθώ να διώξω την εικόνα απο τα δικά μου τα βράδια.

Η μουσική είναι προσεκτικά διαλεγμένη και διακριτικά χαμηλή. Εδώ δεν υπάρχουν ουρλιαχτά ούτε σκόρπιες σκέψεις. Εδώ το τσιγάρο απαγορεύεται γιατί κάνει κακό και ενοχλεί τους μη καπνιστές. Το ποτό ρέει μετρημένα και καθως πρέπει. Το σκηνικό είναι το ίδιο αλλά οι ηθοποιοί έχουν αλλάξει και το έργο καταστρέφεται... Αφήνομαι καθισμένη στην αγαπημένη μου θέση, έτσι όπως τόσα βράδια που λάτρεψα έχω καθήσει και παρατηρώ τη σκηνή. Δεν ακούω γιατί δεν έχει νόημα να ακούσω. Συζητήσεις ανώδυνες και τυπικές. Μια κοινωνική εκδήλωση στημένη πάνω στις ανήσυχες νύχτες της νιότης μου. Και το νιώθω... Έχω γεράσει... Ο κόσμος πέρασε μπροστά μου, και γω δεν έχω καταφέρει να τον ακολουθήσω...

Δεν ξερω γιατι αυτο το σημερινο "δηθεν" κατι μου εκανε... Και θελω τοσο να ακουσω ενα κομματι που συντροφεψε πολλες απο τις δικες μου νυχτες πανω στο χαλι με φιλους και κουβεντα... Ενα κομματι που σημερα δεν παιχτηκε, κι ισως μπορω να καταλαβω το γιατι...

Do you know how pale and wanton thrillful

Comes death on a strange hour

Unannounced, unplanned for

Like a scaring over-friendly guest youve

Brought to bed

Death makes angels of us all

And gives us wings

Where we had shoulders Smooth as ravens Claws

No more money, no more fancy dress

This other kingdom seems by far the best

Until its other jaw reveals incest

And loose obedience to a vegetable law.

I will not go

Prefer a feast of friends

To the giant family

Εδώ θα γίνει ο τάφος σας...

Τι κακό είναι πάλι τούτο που ξεκίνησε με τους τάφους; Αποφάσισε ο Κάμερον μετά τον Τιτανικό να βυθίσει και το Χριστιανισμό; Και τι ακριβως εχει βαλθεί να βυθίσει γιατί δεν κατάλαβα; Το ότι ο Χριστός ήρθε και έζησε, και σταυρώθηκε και μετά αναλήφθηκε στους ουρανούς;

Φαντάζομαι το επόμενο βήμα του θα είναι να τα βάλει με τους Μωαμεθανούς και να αποδείξει ότι τελικά στον Παράδεισο το πιλάφι είναι ξαναζεσταμένο, και τα ουρί απλά call girls που πληρώνονται με την ώρα.

Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανή, ξέρω μόνο οτι με βάφτισαν σαν τέτοια. Ξέρω σίγουρα οτι πιστεύω στο Θεό. Ξέρω οτι αυτή μου η πίστη δεν εξαρτάται με το αν κάποιος αναλήφθηκε στους ουρανούς, ή τον πήραν τα ούφο, ή απλά κάποιος έφαγε βαριά αποβραδίς κι έβλεπε οράματα. Ξέρω οτι αυτή η πίστη δε θα με κάνει ποτέ να πιστέψω οτι την ώρα της Κρίσεως θα παιχτούν σκηνές απο τα "Ζόμπι ξανάρχονται", και θα σηκωθούν οι νεκροί. Άσε που είναι και κάποιοι που δε θα τα καταφέρουν να σηκωθούν, είτε γιατί έχουν γίνει σκόνη, είτε γιατί αποτεφρώθηκαν -α ξέχασα, αυτοί είναι άπιστοι και θα τους φάει η μαύρη κόλαση και θα καίγονται στα καζάνια- είτε γιατί είχαν την ατυχία να βρεθούν στη μέση μιας δοκιμής σε ένα μέρος που λεγόταν ας πούμε Χιροσίμα...

'Αν το ντοκυμαντέρ του Κάμερον κλονίσει την πίστη των Χριστιανών, τότε θα μου επιτρέψετε να πω οτι δε θα κάνει και μεγάλη δουλειά. Τέτοια πίστη κλονίζεται πιο εύκολα κι απο τις Αλκυονίδες νήσους σε περίοδο σεισμικής έξαρσης. Κι αν ο Κάμερον καεί στην Κόλαση που πάει και βγάζει τέτοια πράγματα στη φόρα, με συχωρείς θεούλη μου, γιατί δε του κοπάναγες μια να γίνει αλάτι εκεί που πήγε να σκαλίσει τα ιδιωτικά σου; Να τονώσεις και την πίστη των πιστών σου κομματάκι;

Φυσικά το ντοκυμαντέρ αφήνει πολλές τρύπες. Αρκετές ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί και ίσως και γιαυτό βγήκε στον αέρα. Συμπτωματικά εντελώς, λίγο πριν το Πάσχα -αν και μου διαφεύγει πότε πέφτει φέτος το Πάσχα των καθολικών, αλλά βάζω στοίχημα ότι πάλι κοντά πέφτει. Και όσον αφορά εμάς τους ιθαγενείς εδώ, πάνω στην κουβέντα για το αν μπορούμε να καούμε η όχι. Η Εκκλησία βάλλεται απο παντού. Βλέπει τις μετοχές της να πέφτουν κάθετα, κι αρχίζει να ανησυχεί σοβαρά, γιαυτό και χάνει την ψυχραιμία της και εξαπολύει επιθέσεις κατά των εχθρών της ακόμα και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας... Διότι αν ο Χριστός τάφηκε και δεν αναστήθηκε, τι στον κόρακα πανηγυρίζουμε το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ; Τζάμπα μεταχρονολογήσαμε την Ανάσταση για να μας κάτσει Σαββατόβραδο; Ευτυχώς θα τους μείνει η Μεγάλη Παρασκευή. Που πουλάει και περισσότερο λόγω συγκινησιακού φορτίου. Δε τους φοβάμαι θα τα βγάλουν πέρα. Το πολύ πολύ να κάνουν το Μεγάλο Σάββατο μέρα μεγαλύτερου πένθους αφού ο Χριστός τελικά πέθανε, και να μας αρχίσουν στο ότι όλοι είμαστε καταραμένοι γιαυτό και μόνο στην εκκλησία θα σωθούμε.... (άντε βρε δωρεάν ιδέες σας δίνω πάλι!).

Πάντως λυπάμαι αυτούς που αν αποδειχθεί -δε το πιστεύω γιατί μια μεγάλη εταιρεία πάντα ξέρει να προστατέψει τα συμφέροντά της- ότι η Ανάσταση ήταν παραμύθι θα χάσουν την ελπίδα και το νόημα της πίστης τους. Πραγματικά τους λυπάμαι. Είναι μεγάλη δυστυχία για τον άνθρωπο να μην έχει καταφέρει έστω και για μια στιγμή στη ζωή του να πιστέψει στο θεό....

Το κατούρημα του ασφαλιστή....

Απο τις τουαλέτες προσωπικού μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας...
Χωρίς σχόλια... Ή μάλλον με ένα: Θεέ μου που πάω να μπλέξω;

Κάποιοι μεγαλώνουν....

Κάποιοι μεγαλώνουν.

Καποιοι μεγαλώνουν μαζι με μας. Καποιοι μεγαλώνουν και γίνονται "γέροι" και "γριές". Κάποιοι μεγαλώνουν, και -όπως και μεις ακριβώς- δε θέλουν να το παραδεχτούν. Κάποιοι μεγαλώνουν, μέσα τους όμως αισθάνονται ακόμα νέοι και δυνατοί, ακόμα κι αν το σώμα η το μυαλό τους συχνά πυκνά τους προδίδει. Και δεν καταλαβαίνουν γιατί θα πρέπει ξαφνικά, μεγάλοι άνθρωποι, να δίνουν λογαριασμό σαν σχολιαρόπαιδα για το που πάνε και τι ώρα θα γυρίσουν.

Και μεις γκρινιάζουμε. Γιατί δεν προσέχουν, γιατί μας κάνουν κι ανησυχούμε. Γιατί μας κάνουν να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Γιατί και μεις μεγαλώνουμε και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Γιατί δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι κάποτε θα μεγαλώσουν τόσο πολύ που θα μας χρειάζονται συνεχώς δίπλα τους. Γιατί τρέμουμε στην ιδέα ότι θα τους χάσουμε, αλλά δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι γρήγορα θα έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε όπως μας φρόντιζαν κάποτε εκείνοι. Γιατί "ο γέρος πάλι άρρωστος είναι", αλλά η ιδέα και μόνο οτι θα χάσεις τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε σε σκοτώνει. 'Ισως γιαυτό συνήθως σκεφτόμαστε χωριστά τον πόνο της επερχόμενης απώλειας, και την ταλαιπωρία της φροντίδας.

Κάποιοι μεγαλώνουν και μας χρειάζονται, όσο και αν δε θέλουν να το παραδεχτούν, όσο κι αν λένε ότι εμείς τους χρειαζόμαστε... Και, τελικά δεν έχουν άδικο... τους χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι εμείς είμαστε ακόμα νέοι, έτσι δεν είναι; Γιατί όταν πάψεις να είσαι το παιδί κάποιου πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι μεγάλωσες και σύ...


Αύριο θα πάω να αγοράσω ένα simply κινητό και θα σε μάθω να το χρησιμοποιείς.... Σήμερα πήρα μια γεύση του πως θα είναι αν σε χάσω... κι αν και ξέρω οτι δε θα μπορέσω να το εμποδίσω, τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι θα μπορέσω να είμαι οσο το δυνατον πιο γρήγορα κοντά σου όταν με χρειαστείς...

Για όλους τους "γέρους" και τις "γριές" αυτού του κόσμου.. Ακόμα κι αν γκρινιάζω ότι με ταλαιπωρείτε..