Και κει, μεσα στο πανηγυρι για τη νικη της Εθνικης, ουτε που θυμαμαι σε ποιον αγωνα, ενα χαζο κουταβι πεταχτηκε στα ποδια μου! Και το πατησα. Κι εσκυψα μηχανικα να το χαιδεψω... Κι αυτο μας ακολουθησε μεχρι το σπιτι.. εναμιση χιλιομετρο δρομο, ενος μηνα σκατο, να τρεχει, να μενει πισω, να ξανατρεχει... Μπηκαμε στο δωματιο. Εκανε το γυρο και ηρθε και ξαπλωσε στην βεραντα! Ειπα: αν ειναι δω το πρωι θα τον κρατησουμε. Ο αντρας μου δεν ηθελε.. Ειχε πονεσει ηδη παρα πολυ.
Το πρωι, εγω το ζομπι που θελω γυαλια και κουκουλα για να βγω στον ηλιο πρωινιατικα, πεταχτηκα στη βεραντα. Δεν τον ειδα. Δεν ηταν εκει. Ξαφνικα ο ηλιος με ενοχλουσε πολυ και γυρισα να ξαναμπω μεσα.
Και ηταν ο αντρας μου που τον ειδε, λογω υψους μαλλον. Πισω απο το συρματοπλεγμα, μπερδεμενος σε ενα θαμνο με ψηλα αγκαθια, να κουναει τα κρεμαστα του αυτακια καθως προσπαθουσε να χοροπηδησει για να τον δουμε... Ειναι αστειο.. Τα σκυλια της ζωης μας μας βρισκουν με ενα χοροπηδητο...
Δεν ηταν θεμα αν τον κρατουσαμε. Στα αγκαθια δεν θα τον αφηναμε, μια και ηταν σιγουρο οτι δε βρεθηκε μονος του εκει...(ειχαμε κατι καλους γειτονους διπλα που μαλλον κοιμοντουσαν ελαφρα και τους ενοχλουσε). Ο αντρας μου εφυγε με το βρακι να παει στο διπλανο κτημα... Χωθηκε μεσα στα αγκαθια, τον εφερε πισω... Του βγαζαμε τα αγκαθια ενα ενα, ενα γκρι αγριο πραγματακι... Τον βαλαμε στο μπανιο μηχανικα... Βγηκε απο κει ενα ασπρομαυρο κουταβι με ενα μαλακο τριχωμα και τεραστια εκφραστικα ματια... Τηλεφωνο στον κτηνιατρο μας... Η φωνη του βαρια και λυπημενη οταν μας ακουσε, αλλαξε αμεσως οταν ρωτησαμε τι πρεπει να ταισουμε ενα κουταβι... το δωματιο γεμισε ζωη. Κανενα απο τα πραγματα του πριγκηπα μας δεν του δωσαμε... ουτε καν την τροφη, προτιμησαμε να τη μοιρασουμε στα υπολοιπα αδεσποτα του λιμανιου...
Ουτε το κομματι της ψυχης μας που ηταν του Winston του δωσαμε ποτε...
Τον βαφτισαμε Ρηγα, απο τον πολιουχο του νησιου... Και δεν τον ειπαμε πριγκηπα ποτε... Τον λεμε ομως βασιλια..
Ολοι εσεις που καποτε χασατε ενα σκυλο, ενα φιλο, ενα συντροφο, κι ειπατε ποτε δεν ξαναπαρω σκυλο, σκεφτειτε το ξανα.. Ποτε δε θα ειναι ο φιλος που χασατε. Θα σας βοηθησει ομως πολυ –γιατι ποσες φορες σε κανει ενας σκυλος να χαμογελας την ημερα; Θα γεμισει ξανα το κενο, θα ειναι εκει να σε κοιταζει οταν κλαις, κι ολα τα σκυλισια ματια λενε το ιδιο... ειμαι εδω για σενα...
Μονο σας παρακαλω... Παρτε ενα απο το δρομο...
Εχασα τον πριγκηπα μου, γιατι οι ατελειωτες διασταυρωσεις αναμεσα στις γενιες ειχαν καταστρεψει το ανοσοποιητικο του συστημα... Εχασα τον πριγκηπα μου για να μαθω να μην ξαναγορασω ξανα μια ψυχη.. Ακομα κι αν δεν καταφερα να το τηρησω απολυτα...
Εχασα τον πριγκηπα μου, αλλα τον νιωθω παντου γυρω μου... Κι αυτη η υγρη μυτη που ακουμπαει τωρα το πληκτρολογιο μπορει να μην ειναι η δικη του.. νιωθω ομως οτι καπου εδω γυρω στεκεται κι αναρρωτιεται με τι ασχολουμαι παλι και δεν παιζω μαζι του....
No comments:
Post a Comment