Ο παππούς μου....

Ξεσκονίζω τα αρχεία μου, αρχειοθετώ τις φωτογραφίες μου, και πέφτω πάνω σε κάποιες που με κάνουν να στέκομαι και να τις κοιτάω... που ξυπνάνε μέσα μου μνήμες κι αισθήματα που απλά δεν μπορείς να προσπεράσεις.

Ο παππούς μου ήταν ένας άνθρωπος που όλοι του γκρίνιαζαν, για να το πω κομψά. Τα παιδιά του, γιατί ποτέ δε τα φρόντισε, οι εγγονές του -εφτά ξαδέρφες είμαστε, εφτά αντριωμένες- έκαναν στην πλειοψηφία τους παράπονα για περίεργες συμπεριφορές.... Μάλλον είχαν δίκιο, όμως σε μένα ο παππούς μου για κάποιο λόγο φέρονταν πάντα διαφορετικά. Δεν έμαθα ποτέ γιατί. Δε με νοιάζει κιόλας.

Θυμάμαι ότι πουλούσε κουλούρια. Κάθε πρωί, πριν φύγει -χαράματα- με τον ντορβά του, πέρναγε από το σπίτι και μου άφηνε ένα τσουρεκάκι απο αυτά που ήταν πασπαλισμένα με ζάχαρη για να το βρώ όταν ξυπνήσω. Χαθήκανε αυτά τα τσουρεκάκια γαμώτο... Όχι που μπορώ να φάω τσουρεκάκι πια..

Πήγαινε στην Εκκλησια κάθε μέρα. Την Ανάσταση, πήγαινε με το που άρχιζε η λειτουργία, και δεν επέστρεφε να φάει αν δεν τελείωνε. Ατέλειωτοι καυγάδες με τη μαμά μου -η οποία εσχάτως το γύρισε στην εκκλησία κι έχει αρχίσει το ίδιο βιολί- δε θα περιμένω εγώ πότε θα μαζευτείς για να σου βάλω να φας, να βάλεις μονος σου κλπ κλπ.... Διάβαζε πολύ. Νομίζω οτι εκείνος ήταν που φύτεψε μέσα μου την αγάπη μου για τα βιβλία. Διάβαζε την Αγία Γραφή, πίστευε στο Θεό, με ένα δικό του ανεξάρτητο τρόπο, ανέλυε τις γραφές και έβγαζε συμπεράσματα, απόψεις, τη στάση του απέναντι στη ζωή. Ποτέ δε νοιάστηκε για το τι θα φάει αύριο -ένας λόγος που τον κατηγορούσαν τα παιδιά του ότι ποτέ δε τα φρόντισε- δε νοιάστηκε ποτέ ιδιαίτερα για τίποτα.... ζούσε τη ζωή όπως ερχόταν, δόξαζε το Θεό πού ήταν ζωντανός κι αυτό ήταν όλο.

Είχε μια Καινή Διαθήκη, αυτές τις παλιές της τσέπης... Στην πρώτη σελίδα είχε σχεδιάσει το γενεαλογικό μας δέντρο. Αυτή η Καινή Διαθήκη ήταν πάντα το όνειρό μου, και μου είχε υποσχεθεί πως όταν πέθαινε θα την άφηνε σε μένα μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία του... δυστυχώς ποτέ δεν έφτασε στα χέρια μου, την κρατούσε στα χέρια του όταν πέθανε και δε μου την έδωσαν ποτέ.. Βρήκα πρόσφατα σε ένα βιβλιοπωλείο μια παρόμοια, παλιά, με τις σημειώσεις κάποιου άλλου παππού στην πρώτη σελίδα, προφανώς κάποιος θεώρησε καλό να την πουλήσει... νάναι καλά γιατί νιώθω πολύ περήφανη που κατάφερα κάπως να αντικαταστήσω εκείνη, τη δικιά μου, τη χαμένη...

Όταν ήμουν άρρωστη καθόταν δίπλα στο κρεββάτι μου και μου έλεγε ιστορίες από τη Βίβλο. Δε θα ξεχάσω τότε με την ιλαρά, κλεισμένη στο σκοτεινό δωμάτιο να ψήνομαι απο τον πυρετό και τον παππού δίπλα στο κρεββάτι μου να μου λέει για τους Παίδες εν Καμίνω...

Δεν κάπνισε ποτέ του, κι έλεγε ότι το τσιγάρο είναι το λιβάνι του διαβόλου... Ακόμα και τώρα, όταν πάω να ανάψω το καντήλι στο σπίτι, δε το ανάβω ποτέ με τον αναπτήρα που ανάβω το "λιβάνι του διαβόλου", έχω σπίρτα μόνο για αυτή τη δουλειά....

Είχε κατέβει στην Κρήτη κι είχε φέρει σακούλες χώμα, τό έστρωσε στο εξοχικό που του είχαν παραχωρήσει -στην ουσία το συντηρούσε και το φύλαγε όλο το χειμώνα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες- και φύτεψε ξυλάγγουρα που ήξερε ότι τα λάτρευα (ακόμα τα λατρεύω), γιατί "εδώ το χώμα είναι σκάρτο και τα ξυλάγγουρα δεν τρώγονται".

Ο παππούς μου με έμαθε να ζω το σήμερα, μου έμαθε ότι ο άνθρωπος είναι πρώτα απ' όλα ζώο -αλλά ένα ζώο που έχει το χάρισμα της σκέψης και της επιλογής.... Ποτέ δεν ασχολήθηκε με όλους εκείνους που τον κατέκριναν, το πολύ πολύ να τους φιλοδωρούσε με ένα "είσαι ευτυχής που δεν ξέρεις τι λες" και να πήγαινε παρακάτω... Με έμαθε να βλέπω τη ζωή απλά και το Θεό σύνθετα...

Ο παππούς μου πέθανε εκεί στο εξοχικό, γιατι κοιμήθηκε με αναμμένο το μαγκάλι... Ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, που στα 98 του τα είχε τετρακόσια και ήξερε πολυ καλά τι κινδύνους έχει το μαγκάλι... Γιαυτό πιστεύω ότι ο παππούς μου απλά αποφάσισε να φύγει, κι αυτό έκανε..

Κι όπως τα πράγματα γιαυτόν ήταν πάντα απλά, κράταγε στο χέρι του εκείνη την μικρή Καινή Διαθήκη...

Τον βρήκαμε μια βδομάδα μετά, όταν ανησύχησαν για την εξαφάνισή του... Μου έδωσαν όλα τα βιβλία και το ρολόι του -αυτό μπορούσε να περάσει απο τον κλιβανο της αποστείρωσης- όπως είχε γράψει στο ημερολόγιό του.. γιατί ο παππούς μου έγραφε πολύ, απλά όπως σκεφτόταν....

Παππού Νικόλα σε ευχαριστώ... Κι απο μένα, δέξου αυτό σαν φόρο τιμής για όλα όσα μου πρόσφερες... Εγώ έτσι σε γνώρισα και έτσι σε θυμάμαι....