Το ραντεβου ηταν για τις δωδεκα και εικοσι. ΙΚΑ. Μια καλη ψυχολογος ειχε πει ο παθολογος. Η πόρτα εγραφε ψυχιατρος. Τι κανω εγω εδω; Μπηκα. Μου χαμογελασε. Νιωθω να πιεζομαι.... Αν πινω αλκοολ; Λιγο, κανα ποτηρακι το βραδυ... Να το κοψω. Να μην ανησυχω. Να μην πινω καφε και κοκα κολα... Πιανει το βιβλιαριο... Xanax, dymyrox και Efexor XR... να με ξαναδει μετα απο ενα μηνα. Ανοιγω την πορτα. Φευγω. Δωδεκα και μιση... Ποσο γρηγορα γιατρευεται η ψυχη μας θε μου...
Καμμια φορα, -μα δε το βαζω κατω-
έρχονται τουμπα τα αντικαταθλιπτικα
και γερνει η παλατζα.
Δεν εχει αλλο μπρος
Σκυβω τοτε και παιρνω στα δοντια μου
το ματωμενο μου μυαλο
και παω πισω πισω
γυριζω πισω να σωθω
κι υστερα, δε βρισκω το δρομο
γιατι και κει ειναι σκατα
-σα να μη το ξερα-
παντου σπασμενες σιδεριες και θραυσματα οβιδας...
....κι υστερα με ενα σιγγερ ψαλιδακι καλο
κοβω γυρω γυρω το στομα τους
το μεγαλωνω
κολλαω εκει πανω την ψυχη μου
και μεσα τους αδειαζω τα ψυχοφαρμακα
τα φαρμακεια τους
και τους φαρμακοποιους τους μαζι...
No comments:
Post a Comment