Anybody....

Is there anybody out there?
Ενιωθα τοσο μονη... Τριγυρω μου ανθρωποι,παρεες, κι ομως ενιωθα τοσο μονη. Κανεις δεν μπορουσε να με καταλαβει, και κανεις δε με αφηνε να τον πλησιασω. Κλεισμενοι πισω απο τους τοιχους μας, σε μια προσπαθεια να προστατευτουμε, ξενοι μεσα στις παρεες μας, αγνωστοι αναμεσα στους φιλους μας... Ημουν μικρη κι ευαισθητη τοτε, φοβομουν τοσο πως θα πληγωθω, και συ το ιδιο φανταζομαι, οχυρωνομουν πισω απο μια δηθεν ξενοιασια και μεσα μου το σκοταδι κι η μοναξια εκαναν ενα βασανιστικο ερωτα καπου στο πισω μερος του μυαλου μου.

Και υστερα μεγαλωσα. Και πληγωθηκα. Και πληγωσα. Και εζησα. Και πεθανα καμποσες φορες, αλλα κι αυτο μεσα στη ζωη δεν ειναι; Και καποια στιγμη βρεθηκα με καποιον που καταφεραμε να ριξουμε τους τοιχους μεταξυ μας, τουλαχιστον ενα μερος τους, και να ειμαστε μαζι.... Και αρχισα και να γερναω. Και να συμβιβαζομαι. Και ξεχασα οτι ενιωθα καποτε τοσο μονη -ισως να μην προλαβαινα και να το σκεφτω πια, ειχα μια δουλεια, ενα σπιτι, ενα σωρο υποχρεωσεις....

Is there anybody in there?

Εχει απομεινει αραγε τιποτα απο κεινο το κοριτσακι που ημουν καποτε; Απο κεινο το κοριτσακι που ονειρευοταν εναν αλλο κοσμο, ενα κοσμο φιλων που κανεις δεν θα επρεπε να κρυφτει απο κανενα; Απο κεινο το κοριτσακι που πεθαινε και ξαναγεννιοταν καθε μερα με καθε απλο πραγμα που του συνεβαινε;
Καπου μεσα μου πρεπει να ειναι αυτο το κοριτσακι ακομα...
Καπου πρεπει να ψαξω να το βρω...