Βρέχει....

Βρέχει...

Όταν βρέχει ξεχνάω. Σαν η βροχή να περνάει μέσα από το κεφάλι μου και να ξεπλένει το μυαλό μου.

Όταν βρέχει ξεχνιέμαι. Ξεχνάω ότι μεγάλωσα, ξεχνάω την ασπίδα και το σπαθί μου και κάθομαι απλά κάτω απο τη βροχή όπως τότε...

Μικρή και ευάλωτη, να ξεπλένω τις σκέψεις μου στη βροχή.

Ξέρω οτι δεν πρέπει να με δεις έτσι. Ξέρω οτι πάντα ήμουν εκεί για σένα, πάντα σου έδινα κουράγιο, πάντα έβρισκα τη λύση, πάντα προχωρούσαμε μαζί μπροστά. Ξέρω οτι δεν πρέπει να με δεις να κλαίω, ότι δεν πρέπει να με δεις φοβισμένη κι αβέβαιη, ότι δεν πρέπει να με δεις χαμένη.. Γιατί τότε θα χαθείς.

Γιαυτό και γω, όταν βρέχει, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Κάθομαι εκεί ήσυχα ήσυχα κάτω απο τη βροχή, μέχρι να αρχίσεις να μου φωνάζεις οτι θα κρυώσω, και τότε μπαίνω μέσα. Και σου χαμογελάω. Και η βροχή στάζει απο τα μαλλιά μου, και δεν ξέρεις αν είναι βροχή ή δάκρυα, αλλά δε θα ρωτήσεις και το ξέρω... Δε θες να μάθεις... Θες να είμαι μόνο εκεί.

Και γω θα είμαι εκεί. Γιατί σαγαπάω και δε θέλω να σε αφήσω να χαθείς. Άσε με εμένα να χάνομαι καμμιά φορά. Δεν πειράζει. Αντέχω. Έχω χαθεί τόσες φορές, έμαθα πια να γυρίζω πίσω. Έμαθα να σηκώνω το όπλο μου και να συνεχίζω...

Και το πιο γλυκό είναι ότι το ξέρεις.

Το πιο γλυκό πράγμα που κάνεις όταν βρέχει, είναι να μου φέρνεις ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ και να αποσύρεσαι διακριτικά....

'Ισως γιαυτό να σαγαπάω...