Εχω λαθος μυαλό...

Απο μικρή όλοι μου οι φίλοι ήταν αγόρια.

Στην εφηβεία μου, υπήρξα η κολλητή για πάρα πολλά απο τα αγόρια της παρέας, αυτή που της έλεγαν τα προβλήματα, τις ανησυχίες τους, τα γκομενικά τους. Αυτή που έβλεπε τα πράγματα απο την άλλη πλευρά και πάντα είχε να δώσει μια ιδέα. Αυτή που ήταν πάντα ο «κολλητός» τους.

Κάποιοι απο αυτούς δεν έμαθαν ποτέ οτι ο «κολλητός» έκλαιγε τα βράδια μόνος του γιατί θα ήθελε να τον δούν σαν κάτι άλλο, γιατί θα ήθελε τόσο πολύ να είναι το αντικείμενο της συζήτησης με θέμα «είμαι τρελλός για αυτήν, αλλά πως να της το δείξω χωρίς να γίνω ρόμπα;».

Έπαιζα πολυ καλό ποδοσφαιράκι, ήξερα απο ποδόσφαιρο, δε με ενοχλούσαν αυτά που συνήθως τα λέμε «αντρικές γουρουνιές» εμείς τα θηλυκά. Και μεγαλώνοντας, ανακάλυψα μέσα απο τα μάτια των κολλητών μου, ότι τελικά εμείς τα θηλυκά είμαστε ανελέητα. Σκύλες πραγματικές. ‘Εχω περάσει ατέλειωτες νύχτες προσπαθώντας να τους συνεφέρω απο τις πληγές που τους άφησε κάποια, έχω ευχηθεί πολλές φορές για κάποιους απο αυτούς να μην πέσουν στη λάθος γυναίκα γιατί απλά θα τους κάνει αλοιφή...

Τον πιο κολλητό μου, και πιο αγαπημένο μου, τον παντρεύτηκα. Γιατί ήταν τρυφερός σα βούτυρο και οποιαδήποτε γυναίκα θα μπορούσε να τον κάνει να σέρνεται... να χάσει κάθε αξιοπρέπεια, να γίνει απλά υποχείριο της... Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουνα για γάμο και για σπίτι, έτσι κι αλλιώς μας είχαν ζαλίσει να παντρευτούμε και να νοικοκυρευτούμε, παντρευτήκαμε λοιπόν μεταξυ μας και ησυχάσαμε....

Μάλλον οταν ο θεος εφτασε στο δικο μου κεφάλι μπέρδεψε τα τσουκάλια κι άδειασε μέσα αντρικό μυαλό.. Δεν εξηγείτε αλλιώς...

Διαβάζω στα γυναικεία περιοδικά όλα αυτα που δέν ανέχονται οι γυναίκες στους άντρες... Οκ, δε σηκώνω το καπάκι της τουαλέτας και να το αφήνω ανοιχτό, πιστεύω όμως ακράδαντα ότι το χαρτί υγείας είναι κάτι που φυτρώνει στη θέση του ως δια μαγείας, το γραφείο μου εχει ανακυρηχτεί επίσημα πληγείσα περιοχή –απο την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου ο χώρος μου είχε αυτό το χαρακτηρισμό- μπορώ να πιω ατέλειωτες μπύρες παρακολουθώντας ποδόσφαιρο.... Επισης φτιάχνω όλα τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στο σπίτι, κανονίζω τα οικονομικά και φροντίζω να μην μείνουμε εντελώς στην ψάθα, και... υποκύπτω σε κάθε παιδιάστικη ιδέα του συντρόφου μου! Όχι πείτε μου, ήμουν εγώ για γάμο και νοικοκυροσύνη;

Τελικά δε νομίζω οτι κάποιος θα με ανεχόταν τόσο εύκολα για σύζυγο. Γιαυτό διάλεξα τον κολλητό μου.

Και μάλλον γιαυτό με διάλεξε κι αυτός. Ένα μέρος να κρυφτούμε. ‘Ενα μέρος να ζήσουμε –ένα μέρος να είμαστε ο εαυτός μας. Ισως σε αυτή τη σχέση να μην υπήρξε ποτέ έρωτας. Αυτό που υπήρξε και δυνάμωσε όλα αυτά τα χρόνια όμως, είναι η αγάπη. Και για το ορθολογιστικό, αντρικό μου μυαλό, είναι το σημαντικότερο.

Είμαστε κοντά δώδεκα χρόνια μαζί... Δε θυμάμαι να σε ευχαρίστησα ποτέ....