Κάποιοι μεγαλώνουν.
Καποιοι μεγαλώνουν μαζι με μας. Καποιοι μεγαλώνουν και γίνονται "γέροι" και "γριές". Κάποιοι μεγαλώνουν, και -όπως και μεις ακριβώς- δε θέλουν να το παραδεχτούν. Κάποιοι μεγαλώνουν, μέσα τους όμως αισθάνονται ακόμα νέοι και δυνατοί, ακόμα κι αν το σώμα η το μυαλό τους συχνά πυκνά τους προδίδει. Και δεν καταλαβαίνουν γιατί θα πρέπει ξαφνικά, μεγάλοι άνθρωποι, να δίνουν λογαριασμό σαν σχολιαρόπαιδα για το που πάνε και τι ώρα θα γυρίσουν.
Και μεις γκρινιάζουμε. Γιατί δεν προσέχουν, γιατί μας κάνουν κι ανησυχούμε. Γιατί μας κάνουν να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Γιατί και μεις μεγαλώνουμε και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Γιατί δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι κάποτε θα μεγαλώσουν τόσο πολύ που θα μας χρειάζονται συνεχώς δίπλα τους. Γιατί τρέμουμε στην ιδέα ότι θα τους χάσουμε, αλλά δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι γρήγορα θα έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε όπως μας φρόντιζαν κάποτε εκείνοι. Γιατί "ο γέρος πάλι άρρωστος είναι", αλλά η ιδέα και μόνο οτι θα χάσεις τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε σε σκοτώνει. 'Ισως γιαυτό συνήθως σκεφτόμαστε χωριστά τον πόνο της επερχόμενης απώλειας, και την ταλαιπωρία της φροντίδας.
Κάποιοι μεγαλώνουν και μας χρειάζονται, όσο και αν δε θέλουν να το παραδεχτούν, όσο κι αν λένε ότι εμείς τους χρειαζόμαστε... Και, τελικά δεν έχουν άδικο... τους χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι εμείς είμαστε ακόμα νέοι, έτσι δεν είναι; Γιατί όταν πάψεις να είσαι το παιδί κάποιου πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι μεγάλωσες και σύ...
Αύριο θα πάω να αγοράσω ένα simply κινητό και θα σε μάθω να το χρησιμοποιείς.... Σήμερα πήρα μια γεύση του πως θα είναι αν σε χάσω... κι αν και ξέρω οτι δε θα μπορέσω να το εμποδίσω, τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι θα μπορέσω να είμαι οσο το δυνατον πιο γρήγορα κοντά σου όταν με χρειαστείς...
Για όλους τους "γέρους" και τις "γριές" αυτού του κόσμου.. Ακόμα κι αν γκρινιάζω ότι με ταλαιπωρείτε..
No comments:
Post a Comment