Ψυχοσάββατο σήμερα...

Με δυό πράγματα στη ζωή έχω εξοικειωθεί ομαλά. Με το σεξ και το θάνατο. Ίσως γιατί ήρθαν στη ζωή μου φυσικά και τα δέχτηκα ως τέτοια.

Το θάνατο τον γνώρισα νωρίς, όταν χάσαμε τη γιαγιά μου πολύ νέα. Ευτυχώς για μένα, κάποιος φρόντισε τότε να μου δώσει την ιδέα του θανάτου σαν κάτι φυσικό, αναμενόμενο, και ίσως καλό για αυτόν που χάνουμε. Μεγαλώνοντας, οι θρησκευτικές μου αναζητήσεις με έκαναν να δεχτώ ακόμα περισσότερο την ιδέα του θανάτου -και να καταλάβω για ποιόν κλαίμε τελικά.. Γιατί δεν κλαίμε ποτέ για αυτόν που χάθηκε. Κατά βάθος, και εντελώς εγωιστικά, κλαίμε για μας που τον χάσαμε. Για τον εαυτό μας κλαίμε. Γιατί τελικά αυτός που έφυγε μπορεί να πήγε και κάπου καλύτερα. Εμείς όμως θα μείνουμε εδώ και θα συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς εκείνον. Και τελικά όσο πιο πολύτιμος μας ήταν τόσο περισσότερο κλαίμε.. για τον εαυτό μας πάντα....

Ψυχοσάββατο σήμερα, κι αν και ποτέ μου δε συμπάθησα τα κόλλυβα και όλα αυτά τα τυπικά -που τα κάνουμε για να μην ξεχάσουμε εμείς αυτόν που χάθηκε- άναψα ένα καντήλι για όλες τις ψυχές που έχουν χαθεί πιά απο τη ζωή μου. Έτσι, για να ξέρω οτι τους θυμαμαι. Και για να τους ευχαριστήσω για ολες τις στιγμές που μου χάρισαν όσο ήταν κοντά μου.

Άναψα ένα καντήλι για τις γιαγιάδες μου, κανονικές και "υιοθετημένες", για όλες τις στιγμές που μόνο η παρουσία τους με έκανε να αισθάνομαι παιδί.

Άναψα ένα καντήλι για τους παππούδες μου -παππού Νίκο, δεν πήγανε χαμένες τόσες κουβέντες που κάναμε... Σε ευχαριστώ.

Άναψα ένα καντήλι για τους θείους μου που έφυγαν νωρίς και ξαφνικά και πάντα θα τους θυμάμαι μαζί με την παιδική μου ηλικία.

Άναψα ένα καντήλι για τους φίλους μου που με το χαμό τους μου θύμισαν ότι ίσως αύριο ναναι η σειρά μου, και τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Άναψα ένα καντήλι για την Ηρώ, για όλες τις φροντίδες της και για τα κληρονομικά χαρίσματα που πιστεύω οτι μου έχει αφήσει.

Άναψα ένα καντήλι για τον Winston και τα εφτά υπέροχα χρόνια που περάσαμε μαζί του. Για όλες τις στιγμές που με έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ, να θυμώσω. Ελπίζω τα χρόνια που έζησε μαζί μας να ήταν ευτυχισμένα και για κείνον...

Άναψα ένα καντήλι για όλες τις ψυχές που έχουν χαθεί, γιαυτές που χάνονται τώρα που γράφω, για τις ξεχασμένες ψυχές που κανείς δε θυμάται.

Ψυχοσάββατο σήμερα και δεν θα ήθελα να μείνει καμμιά παραπονεμένη.

Σας ευχαριστώ.