Σιχαίνομαι τα μυστικά. Ίσως επειδή ως άνθρωπος έχω έντονο αίσθημα ευθύνης, ίσως επειδή ως άνθρωπος -και μάλιστα θηλυκού γένους- έχω γενετικές αδυναμίες, οι οποίες τσακώνονται με το συναίσθημα ευθύνης που λέγαμε πριν, το χειρότερό μου είναι να μου πεις κάτι με τον όρο "μη το πεις σε κανένα".

Συνήθως σε ένα πρόλογο τέτοιου είδους απαντάω με ένα ευγενικό "άσε μη μου το πεις καλύτερα γιατί μπορεί να μου ξεφύγει". Και πάντα ακούω αυτό που δεν πρέπει να πω σε κανένα, γιατί πάντα αυτός που έρχεται να μου το εμπιστευτεί έχει αποφασίσει να το ξεφουρνίσει και το μόνο που με γλιτώνει είναι να βουλώσω τα αυτιά μου με ωτοασπίδες (αν και πάλι δεν αποκλειεται να μου το γράψει σε κανα postit και να το κολλήσει πάνω στα τσιγάρα μου).

Σήμερα λοιπόν έχω δυό πράγματα που δεν πρέπει να τα πω. Το ένα δε με αφορά καν, είναι κατι που έμαθα τυχαία για κάποιον -και μου έλυσε μια απορία που είχα για χρόνια. Ώστε έχει γκόμενο-α! Αει στο καλό κι είχα αρχίσει να ανησυχώ, έλεγα μέσα μου, τούτο το παιδί, οκ, εκατό στραβα έχει πάνω του, μα να μη σταυρώνει έναν άνθρωπο δίπλα του; Μέχρι που σκέφτηκα να του προξενέψω εγω κάποιον -είμαι εγγυημένη αποτυχία στα προξενιά, ακόμα και με τη μέθοδο της στάμνας θα πετύχω τον διπλανό απο αυτόν που θέλω!- αλλά τέλως πάντων να κάνω και γω το κατιτίς μου... Δεν ξέρω αν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, (ο σκύλος του Γερμανού έχει λόγους να αμφιβάλλει), η γνώση πάντως δολοφόνησε την φιλία. Γιατί μπορεί να χάρηκα γιαυτό που έμαθα, μπορεί μέσα μου να του εύχομαι κάθε ευτυχία, απέξω μου όμως πως θα μπορέσω να ξανακοιτάξω αυτόν τον άνθρωπο στα μάτια, όταν ξέρω κάτι γιαυτόν που ξέρω οτι εδώ και χρόνια έχει κάνει τα πάντα για να το κρύψει; Νιωθω σα να του έχω κλέψει κάτι.. Και νιώθω πως δε μπορώ να του πω οτι ξέρω, οτι χαίρομαι, οτιδηποτε, γιατι θα είναι κάπως σαν να τον ξεβρακώνω... εγώ τουλάχιστον έτσι θα ενιωθα αν ήμουν στη θέση του.

Γιαυτό και γω θα το πω στις καλαμιες.. Για να το βγαλω απο μέσα μου, διότι θα σκάσω, και για να μη χαλάσω την ευτυχία που υποψιάζομαι οτι προσπαθεί να προστατέψει. Ξέρω ότι είσαι με κάποιον. Ξέρω οτι περνάς καλά. Σου εύχομαι να περνάς πάντα καλά, και κάποια στιγμή να νιώσεις αρκετά σίγουρος για να το πεις και στους υπόλοιπους. Και συγγνώμη που έκλεψα κάτι απο σένα, δεν το επεδίωξα, απλά υπάρχουν στιγμές που βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που πρέπει -η δεν πρέπει- για να μάθεις κάτι.


Το δεύτερο πράγμα που δεν πρέπει να πω με αφορά άμεσα. Ο διευθυντής μου μού ζήτησε να γίνω ρουφιάνα. Μου ζήτησε ευθέως να παγιδέψω συνάδελφο για να δούμε λέει αν κάνει καλά τη δουλειά της! Και γώ που να πάω να το πω τώρα αυτό; Στη συνάδελφο; Αποκλείεται! Θα πάει να αρπαχτεί -και με το δίκιο της- και μπορεί να χάσει και τη δουλειά της. Σε άλλη συνάδελφο; Δε θα μου ξαναμιλησει άνθρωπος γιατί άσχετα αν δε το κάνω ποτέ, για να μου το ζητήσει πάει να πει οτι με θεωρεί ικανή να το κάνω, έτσι δεν είναι;

Κι αν νιώθω προσβεβλημένη απο την πρόταση και γω η ίδια, αυτή τη γυναίκα τη Δευτέρα πως θα την κοιτάξω, όταν ξέρω οτι κάποιος ετοιμάζεται να τις βάλει τρικλοποδιές και δε μπορώ να της το πω; Που να το πω για να το βγάλω απο μέσα μου;

α, το βρήκα...

Θα το πω στις καλαμιές....