Στη μοναδική κόκκινη καρδούλα....

Εγώ, τον Άγιο Βαλεντίνο ενήλικη τον γνώρισα. Θες που γεννήθηκα νωρίς, θες που άργησε να μας έρθει εδώ στο Ελλάντα, τα είχα πατήσει τα δεκαοχτώ όταν μας προέκυψε. Και επειδή ήμουν και λίγο μοσχάρα απο αντίληψη, υποδέχτηκα το πρώτο δώρο με ένα χαζό "Αααα, ευχαριστώ τι είναι σήμερα;" και όταν μου απάντησαν "Του Αγίου Βαλεντίνου" πέταξα ενα απορημενο "του ποιού;". Χώρισα με τον εν λόγω Βαλεντίνο κάνα μήνα αργότερα -μάλλον με καταράστηκε ο Άγιος για την αμάθειά μου...

Απο τότε πέρασα κάμποσα χρόνια με ανταλλαγές χαζοδωρακίων, καρδουλών κόκκινων και χνουδωτών, σοκολατακίων που με έκαναν να γεμίζω σπυριά και να κρύβομαι μη δει ο Βαλεντίνος μου σε τι χάλια με κατάντησε η αγάπη του, καρτουλών και διαφόρων άλλων γλυκανάλατων.

Το χειρότερό μου ήταν πάντα οι ανθοδέσμες. Γιατί χρυσέ μου να χαρώ που μου έφερες τα πτώματα των λουλουδιών να σαπίσουν στο σαλόνι μου; Φέρε μου μια γλάστρα στο κάτω κάτω... Τέλως πάντων και ανθοδέσμες δέχτηκα πολλες, και λούτρινα και κοσμήματα πιο μεγάλη... παράπονο δεν έχω.

Απο τον άγιο. Γιατι απο τους Βαλεντίνους κατα καιρούς είχα πολλά. Να φαγωνόμαστε όλο το χρόνο, να μου κάνεις τη ζωή μαύρη για να με εκδικηθείς επειδή σου κάνω μαύρη τη δικιά σου -και να μη το ξέρω κιόλας- και ξαφνικά να μου φέρνεις το λούτρινο κι όλα ναναι μια χαρά... Μέχρι να ξημερώσει η άλλη μέρα, να ξανασκοτωθούμε και να το ξαναπάμε έτσι μέχρι του χρόνου. Άγιος είναι τούτος ή η νονά της Σταχτοπούτας;

Έχω κρατήσει όμως κάτι.

Πάνε πολλά χρόνια απο τότε, κι όμως το έχω κρατήσει, στο συρτάρι του γραφείου μου, ευλαβικά, το μοναδικό δώρο που για μένα είχε μέσα του όλο το νόημα του έρωτα. Μιά μικρή πάνινη καρδούλα, άτσαλα ραμμένη στο χέρι, με άγαρμπα κεντημένο το I love you κάπου κοντά στο κέντρο.. Ένα μικρό πάνινο πραγματάκι, φτιαγμένο στο χέρι ελλείψει χρημάτων, απο κάποιον συμφοιτητή στο πρώτο έτος που νόμιζε ότι παρέμεινε άγνωστος όταν το έκρυψε μέσα στην τσάντα μου... Είχα κλάψει θυμάμαι όταν το βρήκα. Το κρατούσα στην αγκαλιά μου στο λεωφορείο, κι όταν έφτασα στο σπίτι το καταχώνιασα στο συρτάρι του γραφείου μου. Ο Βαλεντίνος μου εκείνη τη χρονιά, είχε καταφτάσει με μια αγκαλιά κατακόκκινα νεκρά τριαντάφυλλα (hello γνωριζόμαστε;), κι έναν αρκούδο διαστάσεων γιγαντιαίου πάντα... Ο Βαλεντίνος μου εκείνη τη χρονιά είχε να εξιλωθεί για τον γενναίο καυγά της περασμένης βδομάδας, κι έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.. Μόνο που η νονά της Σταχτοπούτας δεν μένει εδώ για πάντα...

Και έτσι εκείνος, ο επίσημος Βαλεντίνος εκείνης της χρονιάς (καί κάμποσων προηγούμενων), έπαψε να είναι δικός μου λίγο αργότερα... Ο άλλος, ο κρυφός Βαλεντίνος που έμαθε ράψιμο και κέντημα για να μου αφήσει την καρδούλα του μέσα στην τσάντα μου, εκείνος θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Εκείνος μου χάρισε τον κόσμο όλο σε ένα κομμάτι κόκκινο πανί, κλεμμενο μάλλον απο τη σακούλα με τα κουρέλια της μαμάς του...

Για εκείνη την καρδούλα και μόνο, ανέχομαι όλο το πανηγύρι γύρω μου κάθε χρόνο του Αγίου Βαλεντίνου. Γιατί κάπου, κάποιος ίσως μαθαίνει ράψιμο για να φτιάξει η δικιά του καρδούλα για την Βαλεντίνα που δεν τολμάει να πλησιάσει... Γιατί κάπου, μακριά απο τις βιτρίνες και τα ακριβά αμπαλάζ, νομίζω οτι μπορεί ο Αγιος να κρυφοχαμογελάει...